Tijdens de 17e eeuw had de Franse kolonie Nieuw-Frankrijk (het huidige Canada) een zeer lage bevolking die de koning ongerust maakte omdat de kolonie zwakker werd. De meeste mannen waren soldaten en immigranten die hun contracten in de kolonie hadden voltooid. Er was ook een onevenwichtigheid tussen mannen en vrouwen die de lage bevolking niet hielpen. De mannetjes waren zwaar in aantal groter dan de vrouwelijke populatie en de bevolkingsgroei was bijna onbestaande. De barre milieuomstandigheden en het soort werk dat in de kolonie werd gedaan, ontmoedigden de meeste vrouwen van immigratie naar Canada.
Het Filles du Roi-programma
Om de zeurderige vraag op te lossen hoe het probleem van de lage bevolkingsdichtheid in de nieuwe wereldkolonie kan worden opgelost, heeft de Franse regering een programma geïntroduceerd voor het vervoeren van ongehuwde meisjes en weduwen naar de nieuwe kolonie om vrouwen te helpen voor de ongehuwde mannen. Het programma was oorspronkelijk gericht op het transporteren van 500-vrouwen, maar meer dan 700 emigreerde naar Canada tussen 1663 en 1673. De koning betaalde hun reiskosten, bruidsschatten en andere uitgaven die ze hadden gedaan voordat ze de vrijers vonden. De vrouwen werden eerst aangeduid als de Filles du Roi (King's Daughters) in de 17e eeuw om ze te onderscheiden van vrouwen die onafhankelijk naar Mexico emigreerden. De term impliceert geen koninklijke afkomst.
Werven en hervestiging
Onder koning Lodewijk XIV sponsorde de Franse regering de immigratie van jonge 800-vrouwen, meestal 16-25-jaren oud, om de bevolkingsdichtheid in Canada te vergroten. Jean Talon, de intendant van New France, stelde het programma voor om de immigratie van jonge 500-vrouwen naar Canada te sponsoren. De meeste gerekruteerde vrouwen waren weeskinderen of wezen met een bescheiden achtergrond, voornamelijk uit Parijs, Normandië en West-Frankrijk. Anderen waren afkomstig uit Duitsland, Engeland en Portugal. De vrouwen ondergingen een grondig screeningprogramma om hun morele status en hun fysieke vermogen om het hoofd te bieden aan Canada te achterhalen. De meeste van de meisjes vestigden zich in Québec, waar ze vrijers meteen na hun aankomst vonden. Anderen vestigden zich in Montréal. De vrouwen waren vrij om hun huwelijk te annuleren als ze onverenigbaar waren met hun echtgenoot.
Uitdagingen
De meeste vrouwen die naar Canada emigreerden, waren niet goed voorbereid op de klimatologische omstandigheden en het landelijke landbouwleven in de kolonie. De meesten van hen vonden het moeilijk om zich aan te passen vanuit een stedelijk leven naar een landelijke manier van leven. Sommige vrouwen trouwen helemaal niet, terwijl anderen naar Frankrijk terugkeerden om te trouwen. Andere vrouwen stierven tijdens hun reis. De achtergeblevenen bekritiseerden het programma als een middel om prostitutie aan te moedigen en beweerden dat de meeste immigranten een dubieuze morele status hadden. Echter, slechts één vrouw in de nieuwe wereld werd een prostituee na te zijn achtergelaten door haar echtgenoot.
