De Verdragen van Genève verwijzen naar internationale overeenkomsten die bestaan uit vier verdragen en drie protocollen die de behandeling van mensen tijdens een oorlog bepalen. De overeenkomsten werden overeengekomen door 12-landen en -rijken in 1949 na de Tweede Wereldoorlog. De bijeenkomst van 1949, bekend als de Geneefse Conventie (enkelvoud), heeft eenvoudigweg twee verdragen bijgewerkt die in 1929 zijn onderhandeld en twee extra conventies hebben toegevoegd.
Er is een belangrijk onderscheid tussen de Geneefse Conventies en de Haagse Conventies van 1899 / 1907. De conventies van Genève spreken mensen in oorlog aan, wat betekent dat het gaat om de bescherming die wordt geboden aan mensen die gewond of ziek zijn, bescherming van burgers en niet-strijders in een oorlogsgebied, en de behandeling van oorlogsgevangenen. De Haagse Conventies praten daarentegen over de eigenlijke oorlog en het gebruik van wapens. Een soortgelijke overeenkomst, het Geneva Protocol van 1925, verbiedt chemische oorlogvoering in internationale gewapende oorlogen.
Vandaag is het Verdrag van Genève van 1949 geratificeerd door 196-landen, geheel of met voorbehoud.
Geschiedenis van de Geneefse Conventies
De Geneefse Conventies werden geïnspireerd door de gruwelen die werden gezien en gedocumenteerd door een Zwitserse zakenman die bekend staat als Henry Dunant. Na een bezoek aan de gewonden van de Slag bij Solferino van 1859, werd hij geïnspireerd om twee dingen te bepleiten; een reliëfreorganisatie die tijdens de oorlog hulp zou bieden en een overeenkomst die de hulporganisatie in staat zou stellen vrijelijk te opereren tijdens de oorlog als een neutrale partij.
Zijn eerste voorstel leidde tot de vorming van het Rode Kruis in Genève, terwijl de tweede leidde tot de eerste Geneefse Conventie in 1864. De Geneefse Conventie werd de eerste internationale overeenkomst die de zieken en de gewonden in oorlog richtte. Vertegenwoordigers van 12-landen en -rijken, waaronder de Zwitserse Bondsstaat, het Koninkrijk België, het Koninkrijk Denemarken, het Tweede Franse Rijk, het Koninkrijk Italië, het Koninkrijk der Nederlanden, het Koninkrijk Portugal, de Algarven, het Koninkrijk Spanje, en het Koninkrijk Pruisen, het Groothertogdom Hessen, het Groothertogdom Baden en het Koninkrijk Württemberg, die nu allemaal deel uitmaken van Duitsland, hebben dit eerste verdrag ondertekend. In de loop van de tijd werden updates en wijzigingen doorgevoerd naarmate er zich situaties voordeden.
Handhaving van de Verdragen van Genève
Alle landen die de verdragen hebben ondertekend en geratificeerd zijn verplicht om deze regels te handhaven en iedereen op te sporen die van deze misdaden wordt beschuldigd. Het principe van universele jurisdictie is van toepassing, wat betekent dat elke natie de macht heeft om een oorlogsmisdadiger te berechten, ongeacht de nationaliteit of het land waar de misdaden zijn gepleegd.
Bescherming van bevoegdheden
De uitdrukking "beschermend vermogen" is uniek gedefinieerd in de Conventies van Genève. Een beschermende macht verwijst naar een natie die geen deel uitmaakt van een gewapende strijd, maar heeft een overeenkomst gesloten met een van de strijdende staten dat het de belangen van die staat zal beschermen. Bovendien dient de beschermende macht als de politie die ervoor zorgt dat de voorwaarden van de Verdragen van Genève niet worden geschonden. Als zodanig moet de beschermende macht een eerlijke verdediger zijn die zorgt voor de noden van de zieken, de gevangenen, de gewonden, de burgers en de niet-strijders.
Ernstige inbreuken
Overtredingen van het verdrag hebben, net als in elke andere wet, verschillende straffen. De ernstigste overtredingen worden 'ernstige inbreuken' genoemd. Sommige van de overtredingen die worden beschreven als ernstige inbreuken, zijn dingen doen als biologische experimenten op mensen en opzettelijk ernstig leed of ernstige verwondingen aan een mens veroorzaken. De Vierde Geneefse Conventie voegde zaken toe zoals gijzeling, illegale deportatie, opsluiting, onnodige uitgebreide verwoesting en verwerving van eigendom.
