Wat is Amerikaans imperialisme?
In de 1800s, zoals de belangrijkste koloniale leiders in de Oude Wereld in constante spanning leefden, en militaire conflicten in Europa niet lijken te eindigen, resulteerde dit al snel in een toegenomen vraag naar goederen en goederen die Europese concurrenten niet van elkaar konden kopen. Dit veroorzaakte de groei van de industrialisatie in de Verenigde Staten en zorgde voor een grote vraag naar Amerikaanse industrieën voor natuurlijke hulpbronnen uit het buitenland, wat het ministerie van Buitenlandse Zaken ertoe dwingt nieuwe invloedsgebieden te zoeken. De wens om zijn waardensysteem over de hele wereld uit te breiden was een andere drijvende kracht van het Amerikaanse imperialisme. De successen van de Amerikaanse economie, een effectieve grondwet en duurzame groei van het inkomen per hoofd van de bevolking in de late 19TH en vroege 20th Centuries, groeide gestaag uit tot een vorm van leiderschapsideologie. Veel Amerikanen gaven de voorkeur aan het zien van bezienswaardigheden als de 'Amerikaanse droom' en 'Amerikaanse vrijheid' die belichaamd zijn in landen met oudere culturele tradities. Dit gaf een impuls aan de culturele expansie op lange termijn, die tot op de dag van vandaag voortduurt.
In de late stadia van de 19e eeuw was het Noord-Amerikaanse continent volledig verkend en getransformeerd in een mozaïek van kolonies die behoren tot de grote Europese mogendheden en, in feite, de Amerikanen zelf. Rond dezelfde tijd waren alle wereldcontinenten behalve Antarctica verdeeld in gevestigde staten en de koloniën. De Amerikanen zagen de groei van de koloniale Europese landen echter niet uit de droom om haar eigen grenzen uit te breiden. De Verenigde Staten hadden echter niet veel kans om te claimen voor gebieden met invloed buiten hun grenzen, en wilden ook niet het lot herhalen van rijken uit het verleden, geruïneerd door overmatige territoriale groei. In plaats daarvan gaven de leiders en grote fabrikanten van het land de voorkeur aan een economische expansie. Met een gevestigde marktrelatie en werkende handelsmodellen in het land, was het maar een natuurlijke drang om nieuwe markten te veroveren om te verhandelen, en om toegang te krijgen tot grondstoffen. De jonge Amerikaanse natie had goede commerciële vaardigheden en ging, zonder al te veel naar het beleid te kijken, gemakkelijk economische betrekkingen aan met de landen van verschillende politieke oriëntaties.
Historische gebieden van de VS.
De eerste belangrijke territoriale expansie vond plaats na de Spaans-Amerikaanse oorlog van 1898, waar de Verenigde Staten het reeds in bezit gehouden bezit aanvulden met nieuwe landen in Cuba, Puerto Rico, Hawaï, Guam en de Filippijnen. De historische gebieden die als onderdeel van de Verenigde Staten worden beschouwd en nog steeds niet onafhankelijk zijn geworden, zijn onder meer:
- Midway Islands, die is opgenomen in 1867
- Puerto Rico, 1898
- Amerikaans Samoa, 1899
- Maagdeneilanden Charlotte Amalie, 1927
- Noordelijke Marianen, 1947
- Guam, 1950
Een ander uniek geval is te zien in de Federale Staten van Micronesië, de Marshalleilanden en Palau. Deze gebieden werden onafhankelijk, maar blijven in vrije associatie met de Verenigde Staten.
Amerikaanse hulp, interventie en diplomatie
Een show van geweld was de belangrijkste manier om te herinneren aan Amerikaanse belangen in verschillende delen van de wereld. De regelmaat waarmee buitenlandse interventies werden uitgevoerd (ongeveer eens in de 1.5-jaren), is een bewust beleid met een goed uitgewerkt plan en vastgelegde doelen. Na de Tweede Wereldoorlog waren de inspanningen van het Amerikaanse buitenlands beleid gericht op niet-verspreiding van de communistische regimes in Afrika, Midden-Amerika en Zuidoost-Azië, terwijl de Verenigde Staten actief hun belangen in het olierijke Midden-Oosten en Noord-Amerika uitten Afrika. Meer loyaal aan het buitenlands beleid van de VS zijn midden- en lagere inkomenslanden in Europa en enkele Afrikaanse landen, want het Afrikaanse continent is al decennia lang een belangrijke begunstigde van enkele van de grootste humanitaire hulpprogramma's van de Verenigde Staten. Over het algemeen vinden de landen met eeuwenoude tradities in de cultuur en die van gevestigde overheidshoofden en morele normen het moeilijk om waarden en ideeën te omarmen die de tand des tijds niet zouden hebben doorstaan (zoals democratie en vrijheid van meningsuiting), hun mening zijn de belangrijkste initiatieven van de VS.
Standpunten van andere landen over de wereldwijde aanwezigheid van de VS.
De fundamentele richting van het Amerikaanse diplomatieke beleid in de 20e eeuw is een oproep geworden voor de wereldwijde veiligheid, waartoe ook nucleaire veiligheid zou behoren. De VS beschikten over de superieure technologie van nucleaire wapens en werden uitgevoerd op internationale podia met het grootste aantal beveiligingsinitiatieven, en maakten daarmee duidelijk dat de VS de veiligheid van alle landen en continenten zouden kunnen garanderen. Een ander gebied van diplomatiek werk was de uitvoering van programma's door de Amerikaanse presidenten in de tijd van de Koude Oorlog, om te zorgen voor detentiemaatregelen tussen de twee blokken. Er waren ronde tafels en ontwikkeling van programma's in Dartmouth en zogenaamde Pug avouch-bijeenkomsten, waar de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten hun belangen konden uiten en op zoek waren naar een evenwichtig compromis. De grootste prestatie van de Amerikaanse diplomatie was de ondertekening van de Helsinki Slot Act in 1975, die de Sovjet-Unie en de landen van het Warschau Pact verplichtte om een open beleid te voeren en gegevens over de mensenrechten in de landen van het Oostblok openlijk beschikbaar te stellen.
Amerikaanse buitenlandse interventies begonnen massaal in de tweede helft van de 19TH eeuw. De grootste militaire bedrijven uit de recente geschiedenis hebben echter meer oog-opening, omdat ze ons een gevoel van recente patronen geven:
- Grenada, 1983, eenzijdige interventie van de VS.
- Panama, 1989
- Somalië, 1993 en interventie door de VS en een aantal landen met VN-sancties.
- Joegoslavië, 1995, de NAVO-operatie zonder de sanctie van de VN-Veiligheidsraad.
- Irak, 2003, met de Verenigde Staten en een aantal interventies van zijn bondgenoten zonder toestemming van de VN.
- Libië, in 2011, met de interventie van de NAVO met de sanctie van de VN-Veiligheidsraad.
Doorgaande Amerikaanse buitenlandse interventies
Aan het einde van de Koude Oorlog tussen de NAVO en de landen van het Warschau Pact, verschoof de aandacht van de Verenigde Staten naar militaire bijstand aan oppositieregimes in Europa, zoals Joegoslavië en het Midden-Oosten, zoals Irak en Libië. De grootste begunstigden van de financiële en militaire hulp in de afgelopen jaren zijn echter twee staten in het Midden-Oosten, namelijk Israël en Egypte. Volgende op de lijst van deze meer dan 70 Amerikaanse hulp-ontvangende landen zijn Colombia, Jordanië en Pakistan. Toch wordt de grootste onvrede met het Amerikaanse beleid nog steeds gezien in de landen van het Midden-Oosten, waar de bevolking vooral de islam belijdt. Er is momenteel een bewaarde militaire aanwezigheid van het Amerikaanse leger in Afghanistan, die er is sinds 2001 met de door de VS geleide NAVO-interventie, die plaatsvond zonder toestemming van de VN-Veiligheidsraad. Dus ook in Irak en in Syrië, waar de NAVO de politieke oppositie van het regime van Assad steunt, en de militaire operaties tegen de "Islamitische staat (ISIS)" nog steeds aan de gang zijn.
