Vroege leven
William Howard Taft, 27th President van de Verenigde Staten en 10th Chief Justice of the Supreme Court, is in september geboren in 15, 1857 in Ohio. De jonge William volgde in de voetsporen van zijn vader en werd advocaat. Hij studeerde af aan Yale Law School, tweede in zijn klas, en ging rechten praktiseren in Cincinnati. In 1887 werd hij gekozen tot lid van de Superior Court of Ohio, waar hij meerdere jaren diende om rechter te worden in het Sixth Circuit Court of Appeals in de Verenigde Staten. Taft hield van de wet en richtte zijn blik op een benoeming bij het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten. Zijn vrouw, Helen, had echter politieke aspiraties voor hem, die hij zou volgen, om vervolgens nog later op leven te komen.
Aan de macht komen
Toen president McKinley in 1900 Taft aankeek tot Chief Civil Administrator op de Filippijnen, accepteerde hij en Taft en zijn vrouw maakten de overstap. Hij werd liefhebber van de mensen daar en probeerde hun leven te verbeteren door een betere infrastructuur te bouwen en de mensen een kans te geven om hun eigen inbreng te geven in territoriale regeringszaken. In 1904 reisde Taft terug naar de Verenigde Staten om op verzoek van president Roosevelt minister van oorlog te worden. Roosevelt besloot om niet opnieuw verkozen te worden in 1908 en in plaats daarvan Taft te steunen voor het voorzitterschap. Taft was zeer terughoudend en had een hekel aan het campagneproces, maar hij won uiteindelijk op een platform om de progressieve hervormingen van Roosevelt voort te zetten en Democraat William Jennings Bryant, een populist uit Nebraska, te verslaan.
Bijdragen
Taft had geen erg dynamisch voorzitterschap, hoewel hij wel een aantal belangrijke stappen zette in het bevorderen van zowel conservatieve als progressieve politieke agendapunten. Terwijl het gerucht dat Taft vast kwam te zitten in een badkuip in het Witte Huis onbevestigd is, verbrak hij de 'Bathtub Trust', een groep porseleinmakers die de prijzen probeerden te verhogen. Dit was slechts een van de meer dan 80-vertrouwensrelaties die hij tijdens zijn ambt ontbond. Zijn belangrijkste werk als president ging in de richting van inspanningen om de 16th en 17th Amendments aan de Amerikaanse grondwet door te geven, wat een federale inkomstenbelasting en de populaire verkiezing van senatoren mogelijk maakte. Later werd Taft de enige president die later ook fungeerde als opperrechter bij het Supreme Court. Daar lobbyde hij voor de Judge's Act van 1925, waardoor het Hof meer autonomie kreeg bij het selecteren van de zaken die het zou beslissen. Hij schreef meer dan 250-beslissingen terwijl hij aan het hof stond, het meest bekende wezen Myers v. Verenigde Staten (1926), waarmee de Amerikaanse president meer bevoegdheid kreeg om federale ambtenaren te verwijderen.
Uitdagingen
Onder druk van het presidentschap werd Taft gevangen tussen twee uitersten van een gepolariseerde Republikeinse partij. Hijzelf was meer een conservatief, maar progressieve republikeinen verwachtten dat hij in de voetsporen van Roosevelt zou treden. Taft volgde een aantal progressieve beleidsmaatregelen, maar hij voerde ook een aantal conservatieve wetten uit, waaronder de Payne-Aldrich Act, die de tarieven hoog hield. Hij heeft ook geen prominente Progressive figures benoemd voor posities van de Amerikaanse federale overheid. Roosevelt werd uiteindelijk zo boos over Taft's afwijking van de Progressive-plannen dat hij helemaal van de Republikeinse partij afbrak en zijn eigen Progressive Party vormde. In 1912, met de Republikeinse stemming verdeeld tussen Taft en Roosevelt, steeg Democraat Woodrow Wilson naar een verpletterende overwinning.
Dood en Legacy
Tijdens zijn jaren in het Hooggerechtshof zei Taft: "Ik kan me niet eens herinneren dat ik president was." Hij gaf er altijd de voorkeur aan om de wet over de politiek te behandelen, en Taft genoot graag als opperrechter, wat hij trots deed tot zijn dood. in 1930. Zijn voorzitterschap, hoewel ongemakkelijk, markeerde een verandering in de dynamiek van de Republikeinse partij. Hij verliet de grondwet met twee nieuwe amendementen en het land met een nieuwe inkomstenbelasting die de Amerikaanse betrokkenheid in de Eerste Wereldoorlog later zou ondersteunen.
