Veroordeling van leasing was een systeem dat door gevangenissen werd gebruikt om gevangenen te verhuren aan private partijen zoals bedrijven en plantage-eigenaren. Het systeem woekerde in de zuidelijke staten tussen 1884 en 1928. Door particuliere partijen zoals bedrijven en plantage-eigenaren met gevangenisarbeid te contracteren, zouden staatsgevangenissen winst maken. Eenmaal gepacht waren de gevangenen onderworpen aan de huurder die de volledige verantwoordelijkheid op zich nam voor huisvesting, voeding en kleding. Louisiana was de eerste staat die in 1844 veroordeelde leases gebruikte. De trend werd wijdverspreid na het einde van de burgeroorlog in 1865 en tijdens de Amerikaanse wederopbouwperiode.
Het proces van veroordeling van huurkoop kwam met tal van voordelen voor de staten waarin het werd beoefend. De staat Alabama bijvoorbeeld registreerde een groot percentage van de jaarlijkse winst van 10 procent van de gegenereerde inkomsten tot ongeveer 73 procent. Het idee van een veroordeling tot het huren van een huis werd echter beschouwd als gelegaliseerde slavernij, aangezien de meerderheid van de geleende gevangenen zwart waren.
Convict-leasing kwam met de menselijke kosten van verhoogde veroordeelde sterftecijfers die in leasingstaten ongeveer tien keer hoger was in vergelijking met niet-leasingstaten. Van de gehuurde gevangenen stierf een meerderheid van hen, 25 procent stierf terwijl ze hun gevangenisstraf dienden.
Origins Of Convict-leasing
Veroordeling van leasing was een praktijk die werd geïnitieerd om de arbeid van bevrijde slaven te vervangen. Het was tijdens de wederopbouwperiode (1865-1877) na de Amerikaanse burgeroorlog dat de praktijk begon en bloeide. Het werd algemeen aanvaard in de zuidelijke staten van de Verenigde Staten en verspreidde zich snel naar andere delen van het land. Wetgeving die bekend staat als Black Codes werd aangenomen door wetgevers in het zuiden, die de kansen op werk en de beweging voor zwarte Amerikanen beperkte. Alle zwarte Amerikanen zouden in dienst zijn van blanke Amerikanen en velen zouden kunnen worden opgesloten voor kleine vergrijpen zoals landloperij. Overleveringsarbeid was een hoge grondstof voor plantage-eigenaren en bedrijven die contracten met staatsgevangenissen voor arbeid sloegen. Deze heimelijke verstandhouding tussen wetgevers (zowel zwart als wit) op het gebied van criminaliteit en justitie en bedrijfseigenaars leidde tot de wijdverspreide huurpraktijken. Het werd gebruikt als een nieuwe bron van inkomsten voor landen met een gebrekkige liquiditeit terwijl de huurders het zagen als een kans om arbeid te krijgen tegen lagere tarieven.
Voorstanders van veroordeling van huurcontracten noemden het dertiende amendement van 1865, dat, terwijl het alle vormen van slavernij afschaft, de beoefening toelaat als strafmiddel voor criminelen. Deze heimelijke verstandhouding tussen het strafrechtelijk en het gerechtelijk apparaat, de regering en de huurders werd gemotiveerd door financiële winst ten koste van gevangenen. De veroordeelden werden gedwongen in alle arbeidssectoren, zoals mijnbouw, houtkap, spoorwegbouw en landbouw.
Het einde van veroordeling-leasing
Verschillende rapporten in kranten hebben eerder gewezen op de benarde situatie en de gevolgen van veroordeling van huurcontracten aan het begin van de 20-eeuw. Ondanks publieke tegenstand tegen de praktijk, vochten regeringsoverheden en bedrijven echter om de praktijk te behouden die winst voor hen opleverde. Veroordeelde arbeid leverde geen werk of productie van de hoogste kwaliteit op en werkgevers maakten zich zorgen over de kwaliteit van de output. In combinatie met publieke druk, beleidshervormingen en politieke druk kwam veroordeling-leasing tot een einde. De economische realiteit van de dag vereiste ook de hervormingen. Negatieve publiciteit speelde ook een belangrijke rol bij het voorspellen van het einde van de veroordeling.
