Vroege leven
Wilhelm II was rechtstreeks familie van koningin Victoria, evenals zijn achterneven, de respectieve monarchen van Groot-Brittannië en Rusland, en Victoria stuurde haar persoonlijke artsen om zijn succesvolle levering aan haar dochter in Princess 1859 in Berlijn te verzekeren. Aan zijn vaderlijke kant was Wilhelm II de zoon van prins Frederik III, die bekend was bij zijn familie en vrienden als Fritz, en koning van Pruisen en vervolgens keizer van een verenigd Duits keizerrijk zou worden. Net als vele andere aspecten van zijn leven ging zijn geboorte vreselijk mis ondanks dat hij hem achterliet met een verdorde en verlamde linkerarm. Deze arm zorgde ervoor dat de toekomstige monarch een voortdurend gevoel van vernedering kreeg gedurende al zijn dagen, wat mogelijk verklaard heeft door zijn instabiele persoonlijkheid, histrionische uitbraken en een verlangen om militaire grootheid te bereiken. De laatste nam geen concrete vorm aan, met uitzondering van een persoonlijke collectie van meer dan 600 militaire uniformen, waarvan hij er veel zelf ontwierp.
Aan de macht komen
Onder zijn grootvader, keizer Wilhelm I, die samen met zijn briljante 'ijzerkanselier' Otto von Bismarck regeerde, werd Duitsland verenigd en een bondgenootschappelijk systeem ontworpen en beheerd door de bondskanselier had de vrede en goede betrekkingen in heel Europa gehandhaafd. Dit was noodzakelijk omdat het onlangs verenigde Duitsland in het midden van Europa grenzend aan vele landen, op schitterende wijze gelegen was voor handel, hoewel het uiterst kwetsbaar was voor aanvallen op verschillende fronten in het geval van oorlog. In 1888, het "Jaar van de Drie Duitse Keizers", stierf Wilhelm I op de leeftijd van 90 in maart, kort daarna gevolgd door zijn zoon en Wilhelm II's vader, Frederick III, die in juni aan kanker stierf. Toen hij zelf datzelfde jaar de troon had gewonnen, wilde de nieuwe keizer Wilhelm II zich bekwaam bewijzen en een indruk maken in plaats van te worden begeleid in de kunst van het managen van buitenlandse betrekkingen. Bismarck werd ontslagen en zijn systeem van complexe allianties, met hun 'give-and-take'-functies die gematigdheid aanmoedigden, werd opzettelijk verbroken. Keizer Wilhelm II slaagde er niet in een verdrag van vriendschap met Rusland te hernieuwen, wat de tsaar ertoe bracht allianties aan te gaan met de traditionele tegenstanders van het Duitse expansionisme, Groot-Brittannië en Frankrijk, met gedenkwaardige gevolgen.
Bijdragen
Als keizer bouwde Wilhelm II een enorme en dure marine om de maritieme overheersing van Groot-Brittannië uit te dagen. In plaats van de briljante diplomatie van Bismarck, die de communicatielijnen open hield met zelfs de meest bittere tegenstanders van de natie, had Duitsland nu Frankrijk aan de ene kant om het territorium terug te winnen dat het had verloren in een oorlog met Pruisen in 1871. Ondertussen voelde Rusland zich verraden, zocht en vond een middel om Duitsland aan twee kanten te bedreigen door een alliantie met Frankrijk te vormen. Duitsland reageerde met het Schlieffen-plan, waarin werd opgeroepen tot de snelle eliminatie van de zwakkere tegenstander Rusland voordat hij tegenover Frankrijk stond. Deze invasie bracht de Eerste Wereldoorlog uiteindelijk in een volledige militaire swing.
Uitdagingen
Tijdens de Eerste Wereldoorlog nam het leger leiderschap prominentere posities in de samenleving in die uiteindelijk het gezag van de Kaiser opzij duwden. Als gevolg van William II's onhandige omgang met diplomatie, werd een systeem van allianties gevormd om de Duitse zoektocht naar "een plek in de zon", die hun rijk was, tegen te werken. Duitsland had van zijn kant Oostenrijk-Hongarije, het overblijfsel van het eens zo machtige Habsburgse rijk, dat zelf een zwak leger bezat en norse, opstandige volkeren die op zoek waren naar nationale bevrijding. William II had geen grote gevoeligheid op dit gebied van politieke relaties, terwijl hij zelf diep antisemitisch, gedachteloos aanstootgevend was door het Britse volk als een race te beledigen (zelfs zo in een interview tijdens een bezoek aan Engeland) en te bellen de Chinese "scheel kijken" na de Boxer-opstand. Het beleid om de "plek in de zon" van Duitsland op deze manier te zoeken leidde tot de ondergang en voor Willhelm II was het verlies van zijn troon zoals Duitsland in de Eerste Wereldoorlog verslagen was.
Dood en Legacy
Met de nederlaag van Duitsland werd Wilhelm II gedwongen om op 30 november afstand te doen van 9th, 1918. Zijn troonsafstand was feitelijk aangekondigd voordat hij ermee had ingestemd. Hij ontsnapte naar Nederland, kocht er een herenhuis en leed diepe depressies na de dood van zijn vrouw en twee jaar later zelfmoord van zijn zoon. Zijn aanvankelijke bewondering voor Adolf Hitler was niet beantwoord en hij mocht nooit naar Duitsland terugkeren. Hij stierf in ballingschap in een genoemd landhuis Huis Doorn in Doorn, een stadje in Nederland, in 1941 op 82-leeftijd. Toen Nederland vervolgens werd bezet door nazi-Duitse invallers, kreeg hij daar een onbekende militaire begrafenis door Duits militair personeel dat was geboren in het thuisland waar hij dertig jaar lang als keizer had geregeerd.
