De kleinste herten ter wereld zijn de twee Zuid-Amerikaanse herten (noordelijke en zuidelijke Pudu-herten) die behoren tot het geslacht Pudu. De zuidelijke pudu wordt gevonden in Zuidwest-Argentinië en Zuid-Chili, terwijl de noordelijke pudu uit Peru, Ecuador, Colombia en Venezuela komt. De zuidelijke pudu was in 2009 bijna bedreigd, terwijl de noordelijke pudu een kwetsbare soort is.
Omschrijving
De pudus heeft afgeronde oren die ongeveer 3.1 inches lang zijn, zwarte ogen en zwarte neuzen. Seksueel dimorfisme in deze soorten omvat het feit dat alle vrouwelijke pudus geen gewei hebben, terwijl het mannetje het gewei heeft gespiked. Hun gewei zijn niet gevorkt zoals die in andere herten soorten. De pudus werpen gewoonlijk hun gewei jaarlijks af. Het gewei steekt tussen hun oren uit. Hun vachtkleuring varieert met het gen, het geslacht en het seizoen van het individu. De schouders en nek van oude pudu's worden in de winter donkerbruin grijs. Ze hebben lang en stijf bont dat tegen hun lichaam wordt gedrukt met een donkerbruine tot roodachtig bruine tint.
Zuidelijke Pudu
De zuidelijke pudus zijn iets groter dan de noordelijke Pudus. Ze wegen tussen 14 tot 30-ponden en hun schouderhoogte varieert van 14 tot 18 inch. Hun gewei is naar achteren gebogen en kan de lengte van ongeveer 3.5 inches bereiken. De zuidelijke pudus hebben donkere kastanjebruine jassen die het gewei bedekken. Ze gedijen op gebieden rond 6,600 meter boven de zeespiegel.
Noordelijke Pudu
De noordelijke pudus weegt ongeveer 13.2 pond en kan een maximale hoogte bereiken bij de schouders van 14 inch. Hun gewei is ook naar achteren gebogen en kan een maximale lengte van ongeveer 2.4 inches bereiken. Hun jassen zijn lichter in vergelijking met de zuidelijke pudus. Ze worden gevonden in gebieden met een hogere hoogte tussen 6.600 ft tot 13,100 ft boven zeeniveau.
Zuidelijke pudu (rechts) naast rhea en capybaras. Redactionele krediet: Marge Sudol / Shutterstock.com
Gedrag
Pudu's zijn solitaire wezens die actief zijn in de avond, late namiddag en vroeg in de ochtend. Hun assortiment strekt zich uit tot 62 acres, waarbij elke afzonderlijke pudu zijn eigen territorium heeft. Ze markeren deze gebieden meestal met grote meststapels. Pudu's zijn geen sociale wezens en de enige keer dat ze communiceren is tijdens het paarseizoen. Sommige van de dieren die erop jagen, zijn onder meer de poema, Magellan fox, Andrean fox en horned owl. Pudus voeden zich meestal met de bladeren en wijnstokken van struiken, varens, kruiden, spruiten en bomen. Deze soorten kunnen heel lang overleven zonder water te drinken vanwege het hoge watergehalte in hun gebladerte.
Habitat
De pudu's bewonen de Valdiviaanse gematigde regenwouden aan de westkust van Zuid-Amerika. Het gematigde bos strekt zich uit van Argentinië tot Chili en maakt deel uit van de neotropische ecozones. Het regenwoud heeft bamboestruiken en dichte struiken die een perfecte dekking bieden voor de pudus van hun roofdieren. De groenblijvende angiosperm-bomen en coniferenbomen domineren het Valdiviaanse regenwoud. Het heeft een relatief smalle kuststrook die zich bevindt tussen de zuidelijke Andes-berg en de Stille Oceaan. De zuidelijke pudus liggen op de hellingen van de zuidelijke Andes op een hoogte van ongeveer 6,600 ft. De noordelijke pudus bevindt zich in Peru, Ecuador en het noorden van de Andes van Colombia op een hoogte tussen 6,600 en 13,100 meter boven de zeespiegel.
