De oude Romeinse stad Pompeii ligt in de regio Campania van het hedendaagse Italië. De stad lag 14-mijlen (23-kilometers) ten zuidoosten van Napels, aan de zuidoostelijke basis van de Vesuvius. Het staat tegenwoordig bekend als de stad die werd bewaard door as na een vulkaanuitbarsting, waardoor archeologen en historici inzicht kregen in hoe het leven was in het oude Rome.
De oprichting van Pompeii
De stad Pompeii werd gebouwd op een spoor gevormd door prehistorische lava op de monding van de rivier de Sarno aan de baai van Napels. Opgericht door de Oscan sprekende afstammelingen van de Neolithische inwoners van Campania, kwam het al snel onder de invloed van de Grieken die zich hadden gevestigd aan de overkant van de Baai van Napels in de 8 eeuw voor Christus.
Pompeii wordt voor het eerst met naam genoemd in 310 BC toen een Romeinse vloot landde in de Sarnus-haven van Pompeii en vervolgens een mislukte aanval maakte op de naburige stad Nuceria tijdens de Tweede Samnische Oorlog (326-304 BC). Tegen het einde van de Derde Samnitische Oorlog (298-290 BC) werd de regio Campania, waarin Pompeii was gelegen, een deel van de Romeinse confederatie.
De regio werd echter niet geromaniseerd tot de sociale oorlog (90-89 BC) toen de Italiaanse bondgenoten in Rome streden voor onafhankelijkheid nadat ze het Romeinse concessies hadden geweigerd. Na de oorlog kregen Pompeii en het deel van Italië ten zuiden van de rivier de Po het Romeinse staatsburgerschap. Latijn werd de officiële taal en Romeinse instellingen, architectuur en cultuur werden geïnstalleerd.
De vernietiging van Pompeii
In 79 AD woonden in de stad Pompeii en de omliggende regio naar schatting 20,000-mensen. De stad bloeide op en werd een uitgebreide badplaats die enkele van de meest vooraanstaande burgers van Rome onderdak bood. Aan het begin van de middag van augustus begonnen 24, stukjes as en verschillende vulkanische stukken op de stad vanaf de Vesuvius neer te storten. Pompeii was snel bedekt met meer dan 9 voeten (3 meters) puin.
De volgende ochtend stroomden cascades van pyroclastisch materiaal en verwarmd gas de berg af met 100-mijlen per uur, waardoor alle inwoners die nog leefden en de stad slikten, werden verstikt. Er volgden aanvullende pyroclastische stromen en grote hoeveelheden as, waarbij Pompeii onder een laag as 19 tot 23-poten (6 tot 7 meters) diep werd ingegraven.
Plinius de jonge (61-113 BC) was getuige van de gebeurtenis van over de baai van Napels, en beschreef het op de volgende manier: "De duisternis viel, niet het donker van een maanloze of bewolkte nacht, maar alsof de lamp gedoofd was in een donkere kamer. " Er wordt geschat dat rond 2,000 mensen in de stad stierven, en kleinere naburige steden zoals Herculaneum, Stabiae en Torre Annunziata werden begraven, verlaten en eeuwenlang vergeten.
Pompeii herontdekt
Omdat Pompeii het dichtst bij de uitbarsting was, was het de best bewaarde stad en werd het beschermd tegen de volgende 17-eeuwen tegen vandalisme, plunderingen en het weer. Aan het einde van de 16E eeuw ontdekte de Italiaanse architect Domenico Fontana (1543-1607) de ruïnes van Pompeii terwijl ze een nieuwe route naar de rivier de Sarno aan het uitgraven waren.
De ruïnes bleven echter grotendeels onaangetast tot 1748, toen een groep ontdekkingsreizigers arriveerde in de regio Campania nadat Herculaneum in 1709 was ontdekt en de systematische opgraving daar in 1738 was begonnen. In 1763 werd een inscriptie ("Rei publicae Pompeianorum") gevonden die de site als Pompeii identificeerde.
Veel geleerden beweren dat de opgraving van Pompeii een belangrijke rol speelde in de Europese neoklassieke opleving van de 18-eeuw. De goed bewaard gebleven overblijfselen van de stad hebben archeologen een unieke bron van informatie verschaft over vele aspecten van het economische, politieke, religieuze en sociale leven van oude Romeinse burgers.
