Zelfs in de 21ST-eeuw lijken veel landen niet bereid om leden van hun respectieve vrouwelijke bevolking in plaatsen van autoriteit te plaatsen. Hieronder geven we een opsomming van de landen waar de wettelijke vertegenwoordiging van vrouwen op nationaal niveau wereldwijd het laagste niveau blijft. Het is interessant om op te merken dat de meeste van de hierin besproken landen afkomstig zijn uit Oceanië of andere eilanden in het Pacifische eiland, of uit het Midden-Oosten. Deze constatering leidt tot het idee dat culturele percepties en tradities de vrouwen uit de hogere rangen van de overheid op deze plaatsen houden.
10. Papoea-Nieuw-Guinea (3% vertegenwoordigers)
Het nationale parlement van Papoea-Nieuw-Guinea, bestaande uit in totaal 111-leden, heeft slechts drie vrouwelijke vertegenwoordigers. Na de onafhankelijkheid zagen de eerste verkiezingen van het land in 1977 drie vrouwelijke kandidaten die de verkiezingen bestreden, waarvan er drie werden verkozen. Vandaag zijn er echter nog steeds evenveel vrouwen in het nationale parlement van PNG als in de 1977-1982-wetgevende macht. Het feit dat het land hierin geen vooruitgang heeft geboekt, heeft geleid tot de noodzaak om een aantal speciale maatregelen te nemen. Reserveren van een quotum zetels voor vrouwen bleek de beste keuze, hoewel hiervoor een grondwetswijziging nodig was. Het wetsvoorstel tot wijziging van de grondwet kreeg echter niet voldoende stemmen en is daarom nooit aangenomen. Vrouwen blijven dus ondervertegenwoordigd in Papoea-Guinea.
9. Salomonseilanden (2% van de vertegenwoordigers)
De Salomonseilanden hebben een extreem lage vertegenwoordiging van vrouwen, met slechts 2% vrouwen in het nationale parlement. In 2014 heeft het land de Integriteitswet politieke partijen aangenomen om de participatie van vrouwen in de politiek te vergroten. Deze maatregel is echter nog steeds tamelijk ondoeltreffend, aangezien deze een zeer lage drempel voor het vereiste minimum aantal vrouwelijke vertegenwoordigers stelt, en ook onvoldoende sancties heeft om gevallen van niet-naleving van dit genderquotum aan te pakken. Bij de 2014-verkiezingen werden alleen 26-vrouwen genomineerd als kandidaten, die 6% van de totale genomineerde kandidaten vertegenwoordigden, en alleen 1 hiervan werd daadwerkelijk gekozen in het parlement.
8. Koeweit (2% van de vertegenwoordigers)
Koeweitse vrouwen hebben lang gestreden voor hun politieke rechten. Tot 2005 mochten de vrouwen in dit land niet eens stemmen, laat staan een verkiezing betwisten tegen hun mannelijke tegenhangers. Vrouwen stemden voor het eerst in de 2006-verkiezingen, waarbij ook 28 vrouwenkandidaten betwistte. Hoewel geen van de kandidaten een zetel won, was deze verkiezing nog steeds een belangrijke politieke vooruitgang voor deze Koeweitse vrouwen. Bijna vier jaar later werden in 2009 vier Koeweitse vrouwen verkozen in het parlement, wat 2% van de vertegenwoordigers in het parlement vertegenwoordigde. Dit was weer een kleine stap in de goede richting voor gelijkheid in Koeweit.
7. Oman (1% van de vertegenwoordigers)
Oman's vertegenwoordiging van vrouwen in het nationale parlement heeft de afgelopen jaren geen verbetering laten zien, met slechts één vrouwelijke kandidaat die in het parlement uit de totale 20 werd gekozen die vrouwen in de meest recente verkiezingscyclus betwistte. Wat nog erger is, is dat het aantal vrouwelijke kandidaten voor de verkiezingen bij de 2015-verkiezingen zelfs lager was dan die van de 77-vrouwen die de 2011-verkiezingen in het land betwistten. De vrouwen in het land hopen dus dat de nieuwe raadsleden een soort quotasysteem zullen invoeren om ervoor te zorgen dat een groter aantal vrouwen zal worden gekozen bij toekomstige parlementsverkiezingen in Oman.
6. Vanuatu (0% van de vertegenwoordigers)
Een kleine natie die bestaat uit 80-eilanden in de Zuid-Pacifische Oceaan, Vanuatu kan zeker bogen op zijn natuurlijke schoonheid en koraalriffen. Desalniettemin faalt het land jammerlijk op het gebied van vrouwenvertegenwoordiging in de nationale politiek daar. De laatste parlementsverkiezingen in 2012 werden betwist door vrouwelijke kandidaten van 17, zonder dat er een zetel werd gewonnen bij de verkiezingen. Zo wordt het natiesparlement vertegenwoordigd door 0% vrouwen. Dit verontrustende cijfer heeft de regering ertoe gebracht definitieve maatregelen te nemen om het probleem op te lossen, en een plan om 30% van de zetels van het parlement voor vrouwen te reserveren is voorgesteld en hopelijk op weg om te worden goedgekeurd en uitgevoerd.
5. Jemen (0% van de vertegenwoordigers)
Vrouwen in Jemen zijn slecht vertegenwoordigd in de politiek van hun land. De vrouwen in dit land zijn echter niet degenen met geesten die klaar zijn om te worden onderworpen. In feite protesteerden deze vrouwen al tientallen jaren en eisten ze een uitbreiding van hun rechten. De 2011-opstand in het land zag een flinke deelname van de Jemenitische vrouwen, omdat ze openlijk hun eisen voor vrouwenrechten uitten als nooit tevoren. Hoewel de vrouwen in dit land hun stem uitbrengen, en ook in staat zijn om zich in te zetten voor verkiezingen, is de vertegenwoordiging van vrouwen in het Jemenitische nationale parlement de afgelopen decennia sterk afgenomen. Hun aantal daarin is in 11 in 1993 naar 1 in 2003 nu naar niets gedaald. Na de 2011-opstand werden bepaalde proactieve maatregelen genomen door de Nationale Dialoogvergadering, zoals beslissingen over het "vrouwenquotasysteem", hoewel helaas de vrouwen van het land van mening zijn dat sindsdien weinig tot niets is bereikt.
4. Tonga (0% van de vertegenwoordigers)
Hoewel het Koninkrijk Tonga een constitutionele monarchie is, onderging 2006 en 2010 het land een belangrijke constitutionele hervorming, waardoor het aantal wetgevende zetels dat door het publiek van Tonga is verkozen, van 9 tot 17 is toegenomen. Naast deze 17, zullen 9 leden van de Wetgevende Vergadering van Tonga worden benoemd door de Edelen van Tonga en vier door de Koning. Bij de eerste verkiezingen onder dit nieuwe kiesstelsel, gehouden in 2010, was er geen enkele vrouw die in de wetgevende vergadering werd gekozen. De koning koos echter een vrouw als onderdeel van zijn eigen quotum om als lid van de wetgevende vergadering te dienen. De toestand verbeterde niet bij de 2014-verkiezingen in Tonga. Dat jaar werd niet één enkele vrouw, onder de 16-vrouwen die de verkiezingen betwistten, verkozen tot de wetgevende vergadering van Tonga.
3. Micronesië (0% vertegenwoordigers)
Micronesië, een eilandengroep van kleine eilanden in de westelijke Stille Oceaan, is een van 's werelds landen met de laagste vrouwelijke vertegenwoordiging in de nationale politiek. De laatste verkiezingen werden daar gehouden in maart van 2015. Dat was toen de vier staten van de Federale Staten van Micronesië het laatst deelnamen aan verkiezingen om hun 19th-congres te kiezen. Van de 14 gekozen kandidaten in deze verkiezing, waren er geen vrouwen. Dit is ook het enige land ter wereld dat "0" vrouwelijke vertegenwoordigers opneemt in zijn nationale wetgevende macht.
2. Palau (0% van de vertegenwoordigers)
Historisch gezien was de Palau-staat niet één voor vrouwen in zijn nationale wetgevende vergadering, zoals blijkt uit de meest recente statistieken van de VN World Data Bank. De database geeft "0" -vrouwen als hun vertegenwoordiger bij hun laatste telling. Meer recentelijk is echter een nieuwe pagina voor vrouwenrechten in Palau omgedraaid, aangezien 3-vrouwen in de laatste verkiezingscyclus in het parlement werden gekozen. Namelijk deze vrouwen die lid werden van de Olbiil Era Kelulau Senaat, naast tien mannen, waren Kathy Kesolei, Rukebai Inabo en JU Senior.
1. Qatar (0% van de vertegenwoordigers)
Vrouwen in Qatar hebben wel het recht om te stemmen en verkiezingen te organiseren, maar toch is de vrouwelijke vertegenwoordiging in de politiek van dit land behoorlijk opmerkelijk laag. Om een grotere deelname van vrouwen aan te moedigen, werden de 1999-verkiezingen voor de centrale gemeenteraad in Qatar opzettelijk gehouden op de 8 van maart, dezelfde dag als de internationale vrouwendag. Slechts één vrouwelijke kandidaat betwistte echter deze verkiezing. In 2003 werd een andere vrouw, Sheikha Yousuf Hasan Al Jufairi, de eerste vrouw in het land die een gemeentelijke functie bekleedde, na het winnen van een zetel in de verkiezingen in 2003. Dat jaar luidde ook een grote overwinning in voor de vrouwen van Qatar toen Sheikha Ahmed al-Mahmoud werd aangesteld als de eerste vrouwelijke kabinetsminister van het land, gekozen door de emir. In 2015 zijn twee vrouwen gekozen voor de CMC. Ondanks deze trage vooruitgang heeft Qatar echter nog steeds een 0% vertegenwoordiging van vrouwelijke kandidaten die door het publiek zijn verkozen in haar Raadgevende Vergadering, het wetgevende lichaam van de Monarchie van Qatar. Daarom is het veilig dat Qatar op de dag van vandaag nog steeds ver achterloopt bij het bereiken van het doel van gendergelijkheid, tenminste in termen van gelijke vertegenwoordiging voor Qatari-mannen en -vrouwen in hun nationale wetgevende macht.
