Cuba heeft sinds 1959 een democratisch centralistisch politiek systeem, belichaamd in het principe van "één staat - één partij". Constitutioneel gezien is Cuba een socialistisch land geregeerd door de dictaten van het marxisme. De Communistische Partij van Cuba is de leidende kracht, zowel op het niveau van de maatschappij als in de staat. De regering heeft drie takken zoals bepaald door de grondwet van Cuba: de rechterlijke macht, uitvoerende macht en wetgevende macht. Toch controleert de officiële partij bijna elke sector in Cuba, inclusief de media. Als zodanig labelen veel landen over de hele wereld Cuba als een Sovjetdemocratisch land. Wat de verkiezingen betreft, zijn alleen mensen die niet beschuldigd zijn van een misdrijf of die niet fysiek zijn uitgedaagd, leesbaar voor het stemmen. Cubanen die in het buitenland wonen hebben geen kiesrecht. Krediet is echter betaalbaar voor mensen die twee jaar op het eiland hebben gewoond.
De uitvoerende macht van de regering van Cuba
De Cubaanse uitvoerende macht bestaat uit twee organen. De Raad van Ministers, het kabinet, is het hoogste bestuursorgaan in het land dat de nationale overheid vormt. De president, de eerste vicepresident, de zeven vicevoorzitters van de Raad van State, de secretaris van het uitvoerend comité, de hoofden van alle nationale ministeries en de leden die bij wet zijn gekozen om in de federale regering te dienen, vormen het kabinet. De ministerraad geeft leiding aan en geeft leiding aan buitenlands beleid dat door het land wordt uitgeoefend. Het controleert ook en houdt toezicht op de buitenlandse handel en de nationale begroting. Het dwingt wetten en regels af die zijn aangenomen door de nationale wetgevende macht, ook wel de Raad van State genoemd. Deze bestaat uit 31-leden en functies bij het uitoefenen van wetgevende bevoegdheden, zoals het bijeenroepen van huisvergaderingen. De president is het staatshoofd en de leider van de regering
De wetgevende tak van de regering van Cuba
Cuba heeft een eenkamerstelsel parlementair systeem. D e Cubaanse nationale wetgevende macht, ook wel bekend als "Nationale vergadering van volksmachten", heeft 612-leden die voor een termijn van vijf jaar dienen. Deze leden houden meestal korte sessies om de beslissingen van de uitvoerende macht te bekrachtigen. De wetgevende macht komt twee keer per jaar bij elkaar en mag regelmatig sessies houden. Het wordt verantwoordelijk gehouden voor het in dienst nemen van kwesties die van invloed zijn op de Cubaanse economie, industrieën, communicatie en transport, constructies, volksgezondheid, defensie, interne handel en buitenlandse zaken. Het heeft afdelingen en organen die toezicht houden op de werkzaamheden van de Commissie, lokale vergaderingen, internationale betrekkingen, administratieve en justitiële zaken.
De justitiële afdeling van de regering van Cuba
De hoogste rechtbank in Cuba is het Hooggerechtshof van de Volksrepubliek. De grondwet regeert het land en iedereen die de bevelen van de rechtbank in het gedrang komt brengen, is leesbaar in het ontkennen van de vrijheden die de grondwet voorschrijft. De rechtbank beslist over constitutionele kwesties en beoordeelt beroepen van lagere rechtbanken, zoals strafzaken, civiele zaken, arbeidsrechtelijke, administratieve en economische zaken.
Politieke partijen en verkiezingen in Cuba
Cuba beoefent het politieke eenpartijstelsel. Het heeft een niet-verplicht kiesrecht, leesbaar voor Cubaanse burgers die al twee jaar in het land zijn. Zulke mensen krijgen alleen dat voorrecht zolang ze 16 zijn van een jaar en ouder, zij die niet beschuldigd worden van een misdrijf en niet geestelijk gehandicapt zijn. Cubanen die in het buitenland wonen, hebben geen stemrecht. De nationale verkiezingen worden gehouden volgens de 1976-grondwet. Verkiezingen impliceren de benoeming van wedijverende kandidaten door kiezers in de benoemingsassemblages; provinciale en kandidatuur commissies nomineren federale kandidaten; geheime stemmingsstelsels en herroepingsverkiezingen. Over het algemeen verlopen de verkiezingen in twee fasen: een die zich bezighoudt met de verkiezingen van de afgevaardigden van de gemeenteraad en de andere bij de verkiezingen voor de afgevaardigden van de provinciale en nationale assemblee. Als een land met één partij is het Communistische deel de officiële politieke partij. Andere belangrijke partijen zijn onder meer de Liberty-partij van Cuba, de sociaal-democratische coördinatie van Cuba en de christen-democratische partij van Cuba. Het departement Revolutionaire Oriëntatie reguleert de berichtgeving in de media. Geestelijk gehandicapten, gevangenen en mensen zonder politieke rechten kunnen niet deelnemen aan de verkiezingen. In Cuba mogen politieke partijen niet campagne voeren. Kiezers kunnen alleen kandidaten uit hun biografieën en foto's op openbare domeinen en locaties kiezen.
Leiderschap in Cuba
Ook al verklaart het land zichzelf als een democratische staat, het niveau van controle uitgeoefend door de regering vermindert de Cuba-democratie tot een Sovjet of eerder revolutionaire democratie. Veel politieke instellingen en mensenrechten over de hele wereld hebben de Cubaanse regering bekritiseerd, terwijl anderen de politieke democratie van het politieke systeem van het land hebben geprezen. Fidel Castro kwam aan de macht in 1959 en regeerde tot zijn pensionering in 2008. Vandaar nam zijn broer Raul Castro het over en hij is vandaag de Cubaanse president.
