Werelderfgoedlocaties Van De Unesco In België

De rijke culturele nalatenschap van België wordt belichaamd door de verzameling van twaalf UNESCO-werelderfgoederen in verschillende delen van het land die zijn opgesomd tussen 1999 en 2016. Zeventien andere sites staan ​​op de voorlopige lijst. Sinds de toetreding tot UNESCO in 1946, heeft België geprobeerd zijn culturele locaties verspreid over het land te behouden. Deze culturele sites hebben een belangrijke rol gespeeld bij het plaatsen van België als een belangrijke toeristische bestemming in Europa.

Belforten van België en Frankrijk

Deze site werd door UNESCO op de Werelderfgoedlijst van 1999 gezet. Belforten waren een veelvoorkomend kenmerk in het Middeleeuwse Noordwest-Europa, voornamelijk in België, Zuid-Nederland en Frankrijk. De gebouwen getuigen van de welvaart, onafhankelijkheid en welvaart van een bepaalde stad. Belforten werden gebruikt voor de instellingen van de gemeenteraad, zoals gevangenissen, als wachttorens en als toevluchtsoorden voor de schatten van de stad. Ze werden gebouwd tussen de 11TH en de 17e eeuw, onder verschillende architecturale invloeden zoals de gotiek, de Romeinse tijd, de barok en de renaissance. Ze vertegenwoordigden een overwinning in het verkrijgen van burgerlijke vrijheden. België heeft 33 van de 56 belforten in zowel België als Frankrijk. Ze torenen in het moderne België, wat neerkomt op de geboorte op middelbare leeftijd van de gemeentelijke macht in plaats van de feodale macht. Ze dienen ook om de cultuur te behouden en de Europese architectuur te vertegenwoordigen. Deze torens omvatten die gevonden in Brugge, Bergen, Antwerpen, Menen en Gent. De belforten in België zijn top toeristische bestemmingen in het land.

Vlaamse begijnhoven

De Vlaamse Begraafplaatsen werden in 1998 ingeschreven als erfgoedlocaties door UNESCO. Ze zijn een cluster van lekenkloosters die aan het begin van de 13-eeuw een begin maakten met de religieuze opleving in West-Europa. Ze waren de thuisbasis van de Bѐguines, religieuze vrouwen die kozen voor een andere manier van religieus leven dan die geleid door nonnen. Ze bouwden Boeddha's op als gesloten gemeenschappen en brachten de meeste tijd door met de zorg voor de zieken, met de hand en met gebed. Het waren kleinere steden, compleet met huizen, groene zones, kerken, binnenplaatsen en bijgebouwen. Ze vermengden stedelijke en landelijke architectuur en het resultaat was indrukwekkende gebouwen. De meesten van hen voelden zich in verval tijdens de annexatie door België door Frankrijk, maar de overblijfselen zijn symbolen van cultureel erfgoed en hebben weinig Bѐguines. De meeste overblijvende begijnen bevinden zich in Vlaanderen. Elke mogelijke activiteit op de gebouwen moet worden goedgekeurd door de regionale monumenten en sites administratie. De sites zijn in handen van verschillende partijen en dit heeft een inclusief managementplan voor hen allemaal verhinderd.

Historisch Brugge

Het historische centrum van Brugge werd door UNESCO opgenomen als werelderfgoed in 2000. Het centrum is gerangschikt als een van de populairste bestemmingen van België. Het is een nederzetting die verschillende architecturale stijlen vertegenwoordigt die door Europa zijn gegaan in verschillende eeuwen. Deze oude stad heeft oude gebouwen, kerken en musea omzoomd door geplaveide straten en grachten. Brugge is in de loop der jaren geëvolueerd tot een modern cultureel en commercieel centrum in Europa. De stad is een mix van zowel middeleeuwse als hedendaagse invloeden en wordt gekenmerkt door met name de oude gotische bouwwerken. Het cultureel erfgoed van de stad wordt nauwlettend in de gaten gehouden door het departement voor behoud en erfgoedbeheer, dat ervoor zorgt dat stadsplanning interfereert met het historische weefsel van de stad.

La Grand-Place van Brussel

Deze culturele site stond op de werelderfgoedlijst van 1998 van de UNESCO. De site is in de 13 eeuw gebouwd als handelsmarkt. Het plein is een van de meest majestueuze pleinen ter wereld en weerspiegelt zowel gotische als barokke architecturale invloeden. Het plein heeft zich ontwikkeld tot een stedelijke site, compleet met restaurants en cafés tegen een achtergrond van middeleeuwse gildenhuizen en een stadhuis. Het plein geeft een glimp van het culturele en sociale leven zoals het was in het middeleeuwse België. Het plein is ook de thuisbasis van het National Brewers 'Museum en is ongetwijfeld een belangrijke speler in de toeristische sector van België.

Andere UNESCO-werelderfgoedlocaties in België en het jaar waarin ze werden vermeld, zijn onder meer mijnsites van Wallonië (2012), herenhuizen in Brussel van de architect Victor Horta (2000), neolithische vuursteenmijnen in Spiennes (Mons) (2000), de kathedraal van Notre-Dame van Doornik (2000), Plantin-Moretushuis, Workshops en Museumcomplex (2005), Stoclet House (2009), Vier liften op het Canal du Centre en hun omgeving, La Louviѐre en Le Roeulx (Henegouwen) (1998), en architecturaal werk van Le Corbusier (Charles-Edouard Jeanneret -Gris) bij Maison Guiette (Les Peupliers) in Antwerpen (2016).

Naast de op 12 vermelde sites zijn er nog andere 17-sites op de voorlopige lijst en kunnen deze op elk moment worden goedgekeurd.

UNESCO-werelderfgoed in België