De Kortste Heersende Romeinse Keizers Van De Beginperiode

Als keizer van Rome was de machtigste positie in de antieke wereld. Meestal zijn Rome's beste bekende grote heersers figuren als Augustus of gekke tirannen zoals Caligula. Het Romeinse Rijk had echter veel keizers. Een select aantal van hen had zeer korte regels. Dit zal kijken naar de vijf kortste heersende keizers van de Principate Periode (30 BC-284 AD).

De opkomst en ondergang van deze korte heersers

Otho (32-69)

Otho's machtssterkte begon nadat de ambitieuze edelman gedwongen was om van zijn vrouw te scheiden, zodat ze bij keizer Nero (37-68) zou kunnen zijn. Dit zorgde ervoor dat hij zich aansluit bij Galba (3 BC-69 AD) om Nero omver te werpen, wat ertoe leidde dat Galba keizer werd. Zeven maanden na de heerschappij van keizer Galba besloot Otho dat hij keizer wilde worden. Om dit te doen, betaalde hij de Praetoriaanse Garde af, die als het veiligheidsdetail van de keizer en de geheime politie diende. Ze vermoordden vervolgens Galba en zijn geadopteerde zoon en riepen erfgenaam van de troon Lucius Piso Licinianus (38-69).

Otho werd toen keizer, maar al snel hoorde hij van een opstand na het lezen van Galba's privé-correspondenties. Hij ontdekte dat verschillende legioenen in Duitsland trouw hadden verklaard aan Vitellius (15-69) en hem tot keizer hadden uitgeroepen. Ze liepen naar Italië om omver te werpen wie volgens hen keizer Galba was. Otho verzamelde een leger, maar Vitellius en zijn commandanten dwongen de beslissende Eerste Slag om Bedriacum, die ze wonnen. Bij ontvangst van dit nieuws pleegde Otho zelfmoord. Er wordt van uitgegaan dat hij zelfmoord pleegde om te voorkomen dat het land in een burgeroorlog terecht zou komen, hoewel hij nog steeds een formidabel leger aan zijn zijde had.

Pertinax (126-193)

Pertinax kwam uit een bescheiden begin, geboren als zoon van een bevrijde slaaf en als leraar werkzaam. Hij sloot zich vervolgens aan bij het leger en werd officier. Hij ging toen over naar een provinciale gouverneur en later een lid van de Romeinse Senaat.

Bij 192 waren mensen ziek van keizer Commodus (161-192) die de Romeinse economie onder druk zette met zijn gladiatorengevechten en zijn aanvallen van megalomanie. Dit leidde tot zijn moord op oudejaarsavond. Hij werd gewurgd door zijn worstelende partner toen hij in bad ging na een mislukte vergiftigingspoging. Na de dood van Commodus, waarbij Pertinax misschien als mede-samenzweerder betrokken was geweest, werd hij tot keizer benoemd.

In een van zijn eerste handelingen als keizer, maakte Pertinax de fout om de Praetoriaanse garde af te tikken door ze te willen hervormen van hun verwende levensstijl. Dit leidde er al snel toe dat 300 Praetorian Guard-leden de poorten van zijn paleis bestormden en geen weerstand ondervonden. Pertinax vluchtte echter niet en probeerde te redeneren met 300 gewapende, ongelukkige soldaten. Hij slaagde er bijna in, maar werd vermoord.

Didius Julianus (133 / 37-193)

Na de moord op Pertinax besloot de Praetoriaanse garde de positie van keizer te veilen tot de hoogste bieder. Pertinax 'schoonvader en prefect van Rome, Titus Flavius Cladius Sulpicinaus (ca. 137-197) kwam opdagen om een aanbod te doen. Didius Julianus kwam ook opdagen nadat hem verteld was wat er gebeurde tijdens een banket met zijn familie. Julianus werd geboren in een vooraanstaand gezin, opgevoed door de moeder van keizer Marcus Aurelius en ontving al op jonge leeftijd een openbare onderscheiding.

Julianus won de actie door de Praetoriaanse Garde 25,000-sesteren aan te bieden (8 jaarswaarde aan lonen) en werd vervolgens door de senaat tot keizer benoemd onder militaire dreiging. Zijn tijd als keizer werd niet goed ontvangen, omdat de mensen niet gelukkig waren met hoe hij de positie "verdiende". De mensen van Rome groetten hem met gekreun, schreeuwden en gooiden zelfs stenen naar hem.

Al snel weigerden generaals in Syrië, Pannonia en Groot-Brittannië om Julianus als keizer te erkennen. Septimius Severus (145-211) in Pannonia leidde een leger dat elke poging van Julianus om hem te stoppen neersloeg. Hij gooide zelfs de Praetoriaanse garde omver als ze de moorden van Pertinax opgaven. Julians laatste pogingen tot onderhandeling mislukten en hij werd uiteindelijk in zijn eigen paleis vermoord.

Gordian I (c.159-238) en Gordian II (c.192-238)

Goridan Ik klom het politieke systeem op om een Romeinse senator en gouverneur van Groot-Brittannië te worden. In 237 werd hij proconsulaire gouverneur van de provincie Proconsularis in Afrika en bracht zijn zoon Gordian II zijn generaal. Gedurende deze tijd was Maximinus Thrax (173-238) ongeveer drie jaar keizer geweest. Hij was een meedogenloze leider en haatte de adel. In 238 was er een opstand in Afrika nadat de procureur die Thrax had geïnstalleerd in een rel werd vermoord vanwege hogere belastingen en boetes.

De rebellen hebben toen aan Goridan I gevraagd om keizer te worden, omdat hij geliefd en gerespecteerd was. Goridan weigerde op het eerste gezicht zijn hoge leeftijd (79). Uiteindelijk gaf hij echter toe op voorwaarde dat zijn zoon Gordian II samen met hem tot keizer zou worden. Gordian stuurde vervolgens een ambassade naar de senaat in Rome. De senaat, die Thrax haatte, bevestigde hem en zijn zoon als gezamenlijke keizers.

De meeste provincies stonden aan de kant van Gordian, maar de gouverneur van de naburige provincie Numidia was een loyale Thrax-aanhanger. Capelianus haatte Gordian ook en slaagde erin om het enige Romeinse legioen in het gebied te hebben. Zijn legioen ging in op Goridan II en zijn milities van ongetrainde mannen in de slag om Carthago. Gordiaan II stierf in de strijd en Gordianus ik hing zichzelf na ontvangst van het nieuws. Uiteindelijk werd Thrax vermoord door zijn eigen troepen tijdens de belegering van Aquileia. Dit leidde ertoe dat Pupienus (c.165 / 170-238) en Balbinus (c.178-238) samen keizers werden met Gordian III (225-244) die nominaal de macht hadden vanwege het feit dat hij alleen 13 was.

Effecten op het Romeinse rijk

Elk van deze keizers kwam aan de macht tijdens een zeer onstabiele periode van het Romeinse Rijk waarin hun burgeroorlog en dynastietransitie plaatsvonden. Otho regeerde tijdens het jaar van de vier keizers tijdens de overgang van de Julio-Claudians-dynastie (27 BC - 68 AD) naar de Flavische dynastie (69-96). Pertinax en Didius Julianus kwamen aan de macht tijdens het jaar van de vijf keizers. Dit was tijdens de overgang van de Nerva-Antonine-dynastie (96-192) naar de Severan-dynastie (193-235). Ten slotte regeerden de Gordians tijdens het jaar van de zes keizers. Dit gebeurde kort na het begin van de keizersperiode van de Kazerne (235-284) en zou eindigen met de Gordiaanse dynastie (238-244).