Voorzitters Van De Republiek Italië

De Italiaanse president is het staatshoofd van het land en benoemt enkele van de hoogste posities van de regering, terwijl hij ook in het centrum staat van de Italiaanse buitenlandse zaken. Vóór de eerste presidentsverkiezingen in 1946 was Italië een monarchie die werd vervangen door een parlementaire republiek via een nationaal referendum. De president van Italië wordt om de zeven jaar gekozen door een college dat bestaat uit beide Houses of Parliament en drie vertegenwoordigers uit elke regio. Onder de taken van de president zijn het benoemen van de premier van het land, het ratificeren van internationale verdragen en het verklaren van oorlog met toestemming van het parlement, het toestaan ​​van het invoeren van overheidswetsvoorstellen aan beide huizen, het uitvaardigen van wetten en het uitvaardigen van decreten en het oproepen tot nationale referenda zoals voorzien in de grondwet. De president van Italië is ook de commandant van de strijdkrachten.

Enrico De Nicola

Enrico De Nicola was de eerste president van de Republiek Italië en diende van 1946 tot 1948. Xricum, geboren in Napels op 9, 1877, studeerde in 1896 afgestudeerd aan de Universiteit van Napels en studeerde rechten. In de loop van zijn advocatencarrière verdiende hij de reputatie van een van de beste strafrechtadvocaten in Italië. Enrico identificeerde zich met de Italiaanse Liberale Partij en vertegenwoordigde Afragola in de Kamer van Afgevaardigden tussen 1909 en 1919. Hij bekleedde verschillende regeringsfuncties onder hen, de staatssecretaris voor koloniën, ondersecretaris van de staat van Schatkist en president van de kamer van afgevaardigden. Na de komst van het fascisme nam Enrico afstand van de regering en concentreerde zich op zijn rechtspraktijk. Na de val van Benito Mussolini in 1943 was Enrico de opmerkelijkste bemiddelaar tussen de Italiaanse kroon en de geallieerden in de overgang van macht. Enrico werd op juli 1, 1946 verkozen door een nieuw opgerichte Constituerende Vergadering. Hij krijgt de eer Italië te begeleiden om een ​​volledig functionele republiek te worden. Hij wordt herinnerd als een nobele en nederige man. Hij stond niet voor de volgende verkiezingen en hij werd een senator voor het leven van 1956. Enrico stierf op oktober 1, 1959 in Torre del Greco, Italië.

Luigi Einaudi

Luigi Einaudi volgde Enrico De Nicola op als President en diende tussen 1948 en 1955. XUUMX, 24, is geboren op maart en Luigi studeerde in 1874 afgestudeerd aan de Universiteit van Turijn en studeerde rechten. Hij werd blootgesteld aan socialistische ideeën en begon bij te dragen aan La Stampa, de populairste kranten van Turijn. Hij diende als professor aan Pisa, de universiteit van Turijn, de Polytechnische Universiteit van Turijn en de Bocconi-universiteit. Hij vluchtte Italië naar Zwitserland nadat de wapenstilstand in 1895 was uitgeroepen.

Na zijn terugkeer naar Italië in 1945, was Luigi gouverneur van de Bank of Italy, als lid van de constituerende vergadering, als minister van begroting en als vice-premier. Hij werd lid van de Senaat van de Italiaanse Republiek in 1948 en werd op mei 11, 1948 tot president verkozen. Hij wordt gecrediteerd als een briljante econoom en een scherpzinnige politicus. Hij wordt ook herinnerd voor zijn enthousiasme in agrarische activiteiten, omdat hij betrokken was bij de traditie van het maken van wijn in zijn boerderij. Hij stierf op oktober 30, 1961, in Rome, Italië.

Giovanni Gronchi

Giovanni Gronchi was de derde president van de Republiek Italië en diende van 1955 tot 1962. 10, 1887, geboren in Pontedera, studeerde af in literatuur en filosofie aan de universiteit van Pisa. Hij was onderwijzeres in klassiekers in verschillende Italiaanse steden, van 1911 tot 1915. Na zijn vrijwilligerswerk in WWI werd hij een van de oprichters van de katholieke partij Popular Party. Hij werd verkozen als afgevaardigde in 1919 en diende als ondersecretaris van industrie en handel. Hij werd de leider van de Popular Party in 1924 en was in de frontlinie van de Aventine-beweging, die zich verzette tegen het fascistische regime. Hij werd vervolgens uit het parlement gezet en raakte betrokken bij zaken. Hij diende na de Tweede Wereldoorlog in verschillende regeringsposten en werd op mei 11, 1955 tot president verkozen. Hij begon aan pogingen om de internationale aangelegenheden van Italië te verbeteren, hoewel hij wordt bekritiseerd omdat hij geen 'opening naar links' in de Italiaanse politiek heeft bereikt. Giovanni stierf op oktober 17, 1978.

Antonio Segni

Antonio Segni volgde Giovanni Gronchi op als president en diende tussen 1962 en 1964. Antonia, geboren op 2, 1891, in Sassari, Sardinië, studeerde landbouw en handelsrecht. Hij werd lid van de Italiaanse Volkspartij in 1919 en was een organisator in de provincies. Antonio ging jarenlang agrarische wetgeving doceren aan de universiteiten van Perugia, Pavia en Cagliari voor 17-jaren nadat politieke partijen waren verboden onder de fascistische heerschappij. Hij was stichtend lid van de christen-democratische partij in 1943, waarna hij talrijke regeringsposten bekleedde in opeenvolgende door de christen-democratische partij geleide regeringen. Zijn meest opmerkelijke prestaties waren de agrarische hervormingen die hij oprichtte toen hij minister van landbouw was (1946-1951). Hij diende als premier gedurende twee termijnen voordat hij tot president werd gekozen, tijdens welke Italië mede-oprichter was van de Europese Economische Gemeenschap (EEG) en sociale hervormingen werden ingesteld. Hij diende twee en een half jaar als president en nam ontslag vanwege de verslechterende gezondheid. Antonio stierf op december 1, 1972, in Rome, Italië.

Voorzitters van de Republiek Italië