Niets bracht meer angst met zich mee bij de grafdieven en archeologen uit de voorbije tijd dan de mogelijkheid om een vloek op zich te nemen met verschrikkelijke gevolgen. In de Egyptische oudheid waren vloeken vaak voorkomend en werden geassocieerd met symbolen van autoriteit zoals farao's, levend of dood. De vloeken werden soms geconfronteerd bij de ingang van het graf om de doden te beschermen en de monumenten te storen of te plunderen. De geschriften over de toegang tot het graf spraken vaak over de terugkeer van de ziekte naar het leven om wraak te nemen of om een oordeel te vellen over de persoon die hen stoort. Degenen die dergelijke waarschuwingen negeerden, deden dit op eigen risico en alles wat hen overkwam, was gekoppeld aan hun daad van verzet tegen de waarschuwing.
The Much Feared And Revered Curse Of The Pharaohs
De vloek van farao's zou zijn gericht op mensen die de mummie van een oude Egyptenaar, met name de farao's, hadden gestoord. De vloek maakt geen onderscheid tussen de grafovervallers en de archeologen en zou ongelukken, ziekte en zelfs de dood veroorzaken. Historici hebben echter gedebatteerd of de Egyptische mummievloeden slechts verhalen zijn of effectief zijn in de moderne wereld van vandaag. De verhalen over de vloeken zijn sindsdien verschoven van het veroordelen van de verstoring van de geest van de doden naar het entertainen van griezelfilmpubliek. De verhalen en geruchten rond de vloek van farao's bestaan al eeuwen en dateren uit de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd.
The Curse Tales
De vloekverhalen beweerden dat er met de graven en de begraafplaatsen niet mag worden geknoeid omdat de mummies er in verbleven en dat ze onbekende en donkere eigenschappen bezaten die de persoon die hen had gestoord schade en dood zou berokkenen. De verhalen over de vloek van farao's dateerden uit de 18TH en 19th eeuw en vermenigvuldigden zich na de ontdekking van het graf van Toetanchamon. De vloeken werden op het graf en de omgeving door de priesters geplaatst om zowel de mummies als hun spirituele reizen na de dood te beschermen in plaats van als een waarschuwing voor potentiële grafdieven.
Vloeken waren niet gebruikelijk op de graven van het oude Egypte, maar ze werden af en toe gebruikt om de begraafplaats en de geesten van de doden te beschermen. De vloeken die verband hielden met het graf waren zeldzaam omdat het idee van ontheiliging onvoorstelbaar was dat zelfs schrijven erover de schrijver zou schrikken. De vloeken van het graf waren populair in privégraven uit het Oude Rijk. Ze zouden gegraveerd zijn op het meer openbare deel van het graf, muren, valse deuren, standbeelden en kisten. Tomb Curses werden gevonden in het graf van Ankhtifi en de tombe van Khentika Ikhekhi, beide van de 9 tot 10th-dynastie. De vloeken omvatten een uitgebreide lijst van straffen zoals verlies van eer en aardse positie, honger, verdrinken op zee, en het ontbreken van een opvolger van hun aardse tronen en andere vloeken. Vloeken in het moderne tijdperk zijn zeldzaam, hoewel er wordt gedacht dat ze ernstiger zijn, soms het aanroepen van de woede van Thoth of de gewelddadige vernietiging van de Sekhmet. Deze moderne grafvloeken omvatten mensen die hun dood ontmoeten door een ziekte die geen dokter kan genezen.
Ervaringen en accounts: historisch en modern
De legendes over de "vloek van de farao" dateren uit de 7e eeuw na Christus toen de Arabieren Egypte veroverden, en de Arabieren waren niet in staat om de hiëroglief te lezen. Het behoud van mummies was een vreemde zaak voor de Arabieren die veel verhalen over de mummies te horen kregen, inclusief de vloek die hen zou overkomen als ze de lichamen zodanig verstoorden dat ze geloofden dat de Egyptenaren hun graven met magische middelen konden beschermen. De Arabieren vereerden de mummies of hun graven dat ze niet bij hen in de buurt konden komen. De vloeken werden gewoon gezien als pech dat werd geassocieerd met het hanteren van de mummies of tombes tegen de Egyptische wensen in.
Verschillende incidenten die de moderne geschiedenis hebben gevormd, zijn in verband gebracht met de vloek van farao's. Sommige van deze incidenten kunnen niet wetenschappelijk worden bewezen, maar degenen die in de vloek van mummies geloven hebben geen verder bewijs nodig. Het catastrofale scheepsincident van de Titanic is gekoppeld aan de Egyptische mammie, die zich onder de ladingen bevond die op verzoek van Lord Centerville vanuit Engeland naar New York waren gestuurd. De mummie was een lichaam van een Egyptische profetes die tijdens het bewind van Amenhotep IV populair was geweest. Haar graf is sindsdien gevonden in Tell el-Amarna met vloek inscripties op een van de artefacten. Zahi Hawass, een archeoloog die opgraaft bij Kom Abu-Bellou, verloor zijn neef op de dag dat hij artefacten vervoerde van de plaats van opgraving. Zijn oom stierf op de eerste verjaardag, terwijl zijn tante stierf op de derde verjaardag van de neef. Jaren later ontmoette Zahi een vloekinscriptie op het graf van de bouwers van de piramides in Gizeh. Zahi liet later zien hoe hij werd gestoord door het lawaai van kinderen die verband hielden met het verwijderen van kindmummies uit Bahariya Oasis met de geluiden die stopten toen de mummie van de vader werd herenigd met de kindmummies in het museum.
De vloek van de tombe van Tutankhamun
De vloek van Toetanchamon werd onder de aandacht van de mensen gebracht vanwege de mysterieuze dood van een aantal van het team van Howard Carter en de mensen die het graf van Tutankhamun naderhand bezochten. Toetanchamon was een jonge farao die aan de macht kwam in 1332 BC en Egypte regeerde voor een decennium. Hij werd begraven op de bodem van de vallei, waardoor het voor archeologen moeilijk was om zijn tombe te vinden. Het vinden van zijn tombe in 1922 was een ontdekkingsreis voor Howard Carter en een hoogtepunt van de lange zoektocht naar het graf. De mummie van de jonge heerser was versierd met een waarde van meer dan US $ 6 miljoen, wat aangeeft dat hij een gouden leven leidde.
Een vloek opschrift werd op de deur geschreven als een waarschuwing voor iedereen die de slaap van Farao zou schenden. Op de dag dat het graf werd ontdekt, brak er een cobra in Carter's huis en doodde zijn conservenfabriek, waardoor mensen geloofden dat de geest van de doden inderdaad was geschonden. De eerste mysterieuze dood in verband met de vloek van Toetanchamon was Lord Carnarvon die zes weken na het openen van het graf was gestorven aan een muggenbeet. Sir Bruce Ingram kreeg een gemummificeerde hand met vloekinscripties erop toen zijn huis op mysterieuze wijze was afgebrand en vervolgens door overstromingen was weggevaagd nadat het was herbouwd. Richard Luttrell gooide zichzelf van de 7e verdieping als zijn appartement en stierf terwijl Sir Archibald, die de mummie röntgenstraalde, op mysterieuze wijze in 1924 stierf. Studies tonen echter aan dat de meerderheid van de 58-mensen die bij de opening van het graf aanwezig waren lang genoeg leefden en de meerderheid stierf aan gewone sterfgevallen, waaronder Carter die stierf aan lymfoom 17, jaren na zijn ontdekking.
