Elektriciteitsverbruik Per Land

Het CIA-feitenboek biedt een uitstekende bron voor wereldwijde elektriciteitsverbruikranglijsten. Inderdaad, de stroombehoeften van onze wereld groeien, met de snelstgroeiende economieën die ook de grootste zijn, denken de BRIC-landen (Brazilië, Rusland, India en China). Uit de ranglijst blijkt dat de meest bevolkte landen inderdaad de meeste elektriciteit verbruiken, maar onder de gegevens bevinden zich interessante composities voor de gegevens die de aanjagers van elektriciteitsgebruik onthullen, en inderdaad de bronnen van deze stroomopwekking. Dit heeft belangrijke implicaties voor de toekomst.

China, bijvoorbeeld, is met een aanzienlijke marge de grootste afnemer van elektriciteit, mede dankzij de grote populatie van 1.3Bn. Belangrijker is echter dat de bestuurder van hun verbruik aantoont dat bijna 70 procent van zijn elektriciteit wordt toegeschreven aan de industrie, het hoogste percentage ter wereld. In tegenstelling, wordt slechts 24 procent van de Amerikaanse elektriciteit gebruikt door de industrie. Dit benadrukt dat China een 'fabriek van de wereld' is en dus een onevenredige hoeveelheid elektriciteit verbruikt.

Verder kijken naar de compositie toont het potentiële toekomstige traject van elektriciteitsverbruik, aangezien China miljoenen mensen naar de middenklasse leidt. Het huishoudelijk gebruik van elektriciteit heeft 36 procent van het verbruik in de VS bijgedragen, in China is slechts 15 procent van het verbruik te danken aan huishoudelijk gebruik. Naarmate China's middenklasse groeit, zal de grootste verbruiker van elektriciteit het moeilijk vinden om bij het volgende pakket op tafel te blijven. De behoeften aan energiezekerheid zullen alleen maar toenemen.

Klimaatverandering is een steeds belangrijker probleem in energiezekerheid en humanitaire rampen. Dit is een wereldwijd probleem dat ongelooflijk ingewikkeld is om de balans te vinden tussen naties in verschillende stadia van hun ontwikkeling. Elektriciteits sourcing vormt de kern van dit debat. Ondanks dat vele delen van de wereld zich inspannen om meer afhankelijk te worden van hernieuwbare energiebronnen, is de kern van het debat nog steeds een behoefte aan een stabiele basisbelasting voor de beste prijs. Dit heeft ertoe geleid dat steenkool, de grote dader in gevaarlijke, klimaatveranderende emissies, nog steeds de kern vormt van de wereldwijde elektriciteitsbehoefte, op 40 procent.

De World Energy Council ziet de investering in hernieuwbare energie als te traag om catastrofale gevolgen van de klimaatverandering te voorkomen. Hun doelen verwijzen naar 2040, het jaar waarin zij geloven dat de wereldwijde temperaturen zullen zijn gestegen met de gevreesde twee graden Celsius vanaf 2000-niveaus. De raad is van mening dat een toename van hernieuwbare energiebronnen tot 45 procent de kans op dit voorval verkleint, maar dit betekent een aanzienlijke toename van het huidige tempo van investeringen in de sector hernieuwbare energie, nu 21 procent.

Het CIA-leaderboard voor elektriciteitsverbruik geeft een referentie voor een zeer complexe kwestie die een wereldwijde uitdaging is waarmee we allemaal worden geconfronteerd. We nemen het gebruik van elektriciteit als iets vanzelfsprekends, maar het veranderende landschap zal onze aandacht vragen over hoe we het verbruiken en waar de kracht vandaan komt. Dit zal bijzonder acuut worden als het zich ontwikkelt en de ontwikkelingslanden overeenstemming kunnen bereiken over een manier om de uitstoot te verlagen, het mechanisme creëren waardoor we ons heel bewust worden via de prijsstelling van elektriciteitsbronnen, en ons beeld veranderen naar een fundamentele behoefte die we grotendeels als vanzelfsprekend beschouwen