Rationale voor druppelbevloeiing
Druppelirrigatie is de watergietmethode waarbij water rechtstreeks wordt toegevoerd aan de wortelzone van gekweekte planten en in kleine porties wordt geregeld met behulp van een dispenser-druppelaar. Het systeem biedt aanzienlijke besparingen van water, evenals kunstmest. Het vermindert de arbeidskosten, verkort het energieverbruik en de lengte van de pijpleidingen. Druppelirrigatie biedt ook andere voordelen, zoals een eerdere oogst, preventie van bodemerosie, vermindering van de kans op verspreiding van ziekten en onkruid. Aanvankelijk werd het wijdverspreid in de broeikasproductie, later werd het op grote schaal gebruikt in de open grond voor de teelt van groenten, fruit en druiven. Het grootste effect van het gebruik van druppelirrigatie is in gebieden met onvoldoende vocht.
Proces en uitrusting
Een druppelirrigatiesysteem bestaat normaal gesproken uit een waterafzuigunit, een filtereenheid, een fertigatie eenheid (fertigatie is de toepassing van meststoffen samen met irrigatiewater), een algemene pijpleiding (de bron van water voor de druppelbevloeiing), retourleidingen en infuuslijnen. Met behulp van micro-druppelaars wordt water geleverd in de vorm van kleine discrete druppels of microjets. Deze methode is geschikt voor kassen, kleinere planten en struiken. Er zijn ook microsprays die een grotere hoeveelheid water leveren om dienovereenkomstig grote gebieden te gieten, vergeleken met micro-stralen, die worden gebruikt voor de irrigatie van middelgrote en grote struiken, hagen, kleine bomen. Gecombineerde meerdere bronnen kunnen grote bomen bevloeien. Druppellijnen zijn onderverdeeld in twee categorieën: lekbuizen en lekbakken. In het eerste geval is het de las minder plastic buis met een diameter van 16 tot 20 mm en een wanddikte van 100 micron tot 2 millimeter met druppelaars eraan bevestigd en externe, overhead of geïntegreerde druppelaars ingebouwd. Tapes worden ook wel druppellijnen genoemd, die zijn gemaakt van polyethyleen en in een buis zijn gewikkeld en thermisch zijn gelijmd of gelast. Wanneer de naad wordt gelast, leeft het apparaat kleine gaten, ook wel microruimten genoemd, die op hun beurt de noodzakelijke componenten van de druppelaar vormen: filteropeningen en labyrint die laminaire stroming in turbulente stroming laten draaien. Emitter is het laatste element van het systeem. De dikte van de wand van de tapes varieert meestal van 100 tot 300 microns. Hulpstukken worden ook gebruikt in het druppelbevloeiingssysteem dat een verbinding verschaft tussen druppelirrigatieband met de hoofdpijpleiding.
Betekenis in moderne landbouw over de hele wereld
Het wijdverspreide gebruik van druppelirrigatie begon in Israël, dat in irrigatiewater in de 1950s ontbrak. Eenmaal geïntroduceerd, werd het een hausse in irrigatietechnologieën, niet het minst was het een milieuvriendelijke methode om de bodem en het complexe micro-organismesysteem te redden van erosieprocessen. In India hebben boeren die druppelirrigatie-eenheden of sprinklers van hetzelfde type hebben oogsten met rijke oogsten die ver boven de productiviteit van de technologieën van de afgelopen eeuw in het land overheersen. De overgrote meerderheid van de boeren in India gebruikt nog steeds archaïsche methoden: ze geven hun gewassen water door akkers te laten overstromen met water uit putten, of, als ze echt geen geld hebben, wachten ze gewoon op de moessonregens. De markt past zich voortdurend aan aan de behoeften van eigenaren van kleine percelen, en biedt betaalbare modellen druppelirrigatie-eenheden van grote variëteit beschikbaar voor online aankoop en eenvoudige handmatige installatie. Italiaanse boeren gebruiken druppelirrigatie om de veldproductiviteit te verhogen met 35-40%. Op het brede land woei de wind het sproeiwater van de standaard landbouwsproeiers weg, en daarmee werd zelfs watergift voorkomen, wat resulteerde in lagere opbrengsten. De installatie van nieuwe druppelirrigatiesystemen heeft ook de Italiaanse boeren geholpen de waterconsumptie te halveren, met name waardevol in droogteperioden.
