Fysieke beschrijving
Ook bekend als een "Binturong", is de berenkat in feite verwant met noch beren noch katten, maar is eerder een lid van de Viverridae Familie, samen met andere civetten en genets. Met een gewicht tot 44 pond (20 kilogram), kan de lichaamslengte van de beercat 38 inches (96 centimeters) bereiken, en zijn staart alleen al verdubbelt bijna de totale lengte, omdat deze tot 35 inch (89 centimeter) kan zijn. Hun vacht is lang en grof en meestal zwart van kleur, hoewel het af en toe grijze uiteinden kan hebben. Hun gezichten zijn lichter van kleur met lange snorharen uitsteken, en er zijn lange trossen van bont rond hun oren. Een van de vreemdste dingen aan de beercat is dat er van wordt gezegd dat ze ruiken naar "beboterde popcorn".
Dieet
Ondanks dat je in de Carnivora bestellen, bearcats zijn alleseters, en eten in feite voornamelijk fruit zoals vijgen. Als uitstekende klimmers met behendige ledematen, is er nauwelijks iets dat ze niet in de bomen kunnen bereiken, en ze zijn zelfs in staat om fruit te openen met alleen hun tenen. Wanneer ze echter jagen, omvat hun prooi hoofdzakelijk kleinere dieren zoals insecten, vogels, vissen en knaagdieren. De jachtstijl van de beercat lijkt op een kat die zijn prooi besluipt vanaf de takken. Wanneer de gelegenheid zich voordoet, is de beercat geen kieskeurige eter en zal hij overgebleven kadavers spoelen en eten. Ze zullen ook niet terugdeinzen voor eieren, boomschors, scheuten of bladeren.
Habitat en bereik
De berenkater was ooit wijd verspreid in Zuidoost-Azië van China tot India en alle landen daartussenin, evenals veel uitgestrekte gebieden tussen daar en in Oceanië. Door ontbossing, aantasting van het leefmilieu, de handel in huisdieren, de pels- en vleeshandel en stroperij, wordt het nu vermeld als een "kwetsbare" soort onder de rode lijst van de IUCN. Hun populatie neemt nog steeds af omdat de dichte jungle die ze nodig hebben elk jaar nog schaarser wordt, en hoewel er geen definitieve bevolkingsschattingen zijn voor de soort, zijn ze zeldzaam geworden in alle landen waarvan ze van oudsher bekend zijn dat ze er verblijven. Hoewel ze zijn groot en relatief langzaam, de beercat heeft niet zoveel natuurlijke roofdieren, behalve tijgers, dholzen en slangen. Dit laat mensen en hun activiteiten als de grootste bedreigingen voor deze soort.
Gedrag
Over het algemeen zijn solitaire wezens, de berenkatten zijn niet bekend als territoriaal, maar ze zijn ook niet sociaal en zullen contact met elkaar vermijden. Moeders en hun jongen kunnen op bepaalde momenten van het jaar samen worden gezien, maar het is niet gebruikelijk. Bearcats gebruiken geur (hun iconische "popcorngeur") en geluid om met elkaar te communiceren en zullen bomen markeren terwijl ze klimmen om anderen op de hoogte te houden van waar ze zijn en zijn geweest. Een gelukkige berenkat zal gniffelen, terwijl een boos iemand zal jammeren. Ze gebruiken hun grijpstaarten om ze te helpen klimmen, en wanneer ze eerst in bomen naar beneden klimmen, kunnen ze hun achterpoten achteruit draaien om de boom beter te kunnen begrijpen.
Weergave
Bearcats paren het hele jaar door en hebben geen hoogseizoen waarin ze fokken. Vrouwtjes hebben de neiging om twee keer per jaar te broeden. Wanneer ze "in hitte" zijn (oestrus), zullen ze een paringskreet maken en spinnen om te laten zien dat ze ontvankelijk zijn. Hun draagtijd is ongeveer 3 maanden, en een gemiddeld gemiddeld nest van een berenkat heeft 2-jongen (jonge), hoewel nestmaten kunnen variëren tussen 1 en 6. Het mannetje zal af en toe bij het vrouwtje blijven om voor hun jongen te zorgen totdat ze onafhankelijk zijn, terwijl het vrouwtje dat altijd zal doen. Vrouwelijke bearcats worden geslachtsrijp tijdens 30 maanden, terwijl mannen iets sneller rijpen en klaar zijn om te paren rond 28 maanden oud.
