Achtergrond
De Slag om Pea Ridge werd gevochten vanaf maart 6th tot de 8th, 1862, en het was een van de meest invloedrijke in de geschiedenis van de Amerikaanse Burgeroorlog. Zijn oorlogvoerenden werden gevormd door het federale leger van de Verenigde Staten en de troepen van de Geconfedereerde Staten. Soldaten aan beide kanten vochten deze strijd uit om te bepalen welk leger en regering aanspraak konden maken op de staten Arkansas en Missouri. De strijdkrachten van de Unie waren sterk in aantal overtroffen, omdat hun 10.5 duizend man strijdkrachten ingingen tegen een Verbonden kracht die ongeveer 17 duizend sterk was. In de buurt was er een kleinere strijd aan de gang in Bentonville, Arkansas.
Tactische perspectieven
De troepen van de Unie onder leiding van generaal Samuel Curtis lanceerden een offensief met de bedoeling om vanuit het zuiden van Missouri zuidwaarts te komen, waarbij de Zuidelijke troepen uit Missouri, een staat die zich formeel niet had afgescheiden van de VS, naar de noordwestelijke gebieden van de Confederatie trokken -Governed Arkansas. Geconfedereerde generaal-majoor Earl Van Dorn leidde zijn eigen strijdkrachten in de start van een tegenoffensief in een poging om Missouri en Noord-Arkansas uit de handen van de Unie te heroveren. Deze poging was echter niet succesvol, aangezien de troepen van majoor Curtis de strijdkrachten van de Confederatie konden afweren, hoewel ze in de minderheid waren. Het aantal slachtoffers was aan beide kanten aanzienlijk, hoewel ze hoger waren voor de Geconfedereerden. Geconfedereerde verliezen bedroegen ongeveer tweeduizend, terwijl dit voor de Verenigde Staten veel kleiner was, met een geschat aantal van 1,300-slachtoffers.
Belangrijke bewegingen
Voorafgaand aan het gevecht, hadden de strijdkrachten van de Unie die gestationeerd waren in Missouri met succes de regeringen van de Geconfedereerde Missouri, die onder leiding van generaal-majoor Sterling Price stonden, ook uit de staat geduwd. Majoor Curtis was vastbesloten om de Verbonden krachten nog verder na te jagen, om hun aanwezigheid in het noorden van Arkansas te verminderen. De troepen van de Unie trokken vervolgens rond 10.5 duizend soldaten en 50-artillerie-eenheden naar Benton County, Arkansas. Majoor Curtis 'mannen namen een defensieve positie in, met de verwachting dat de Zuidelijke troepen een aanval vanuit het zuiden zouden lanceren. Er waren geen plannen voor verdere vooruitgang, aangezien de troepen van de Unie beperkte versterkingen hadden en de leiders van de Unie vonden dat de strijd het best zou worden gewonnen door een versterkt verdedigingsstation te beveiligen en te houden om tegen te vechten. De zuidelijke strijdkrachten onder leiding van generaal Van Dorn waren zich bewust van de vooruitgang die de strijdkrachten van de Unie wilden doormaken in Arkansas. Het plan van de Geconfedereerde strijdkrachten was om het leger van majoor Curtis te flankeren, het van achteren aan te vallen en uiteindelijk te omsingelen en hen van buitenaf te vernietigen om naar binnen toe te werken.
Resultaat
Ondanks de tegenbewegingen van de Geconfedereerde strijdkrachten, bleef generaal Curtis vol vertrouwen gedurende het gevecht. De strijdkrachten van de Unie werden opgesplitst in vier divisies en hun respectievelijke commandanten bleken zeer effectief in het nemen van beslissingen in verschillende strijdlijnen die uiteindelijk resulteerden in een cruciale overwinning in de Slag om Pea Ridge voor de Unie als geheel. Generaal Van Dorn, aan de andere kant, had veel slechte beslissingen en logistieke tekortkomingen die de schuld waren van de nederlaag opgelopen door zijn Zuidelijke troepen. Hij had gefaald zijn leger effectief onder controle te hebben en toen een van zijn commandanten werd gedood, viel de divisie onder de gevallen McCullough uiteen. Toen de Confederaties daarna werden versplinterd, konden tactische bewegingen de gefragmenteerde verdeling niet effectief gebruiken, en het kostte de Verbonden krachten enorm.
Significantie
De verworvenheden van de strijdkrachten van de Unie leidden tot een verhoogde federale controle over Noord-Arkansas en Missouri, en een grote terugtrekking in het zuiden door de Zuidelijken. De heerschappij van de Unie regimenten over een grotere Zuidelijke militaire macht heeft ook sterk bijgedragen aan het faciliteren van de succesvolle vooruitgang die Union-eenheden de komende maanden in de regio hebben geboekt. Desalniettemin betekende de nederlaag van de troepen van generaal Van Dorn niet dat de staat Missouri niet langer ernstig werd bedreigd door de Zuidelijken, en de oorlog zou nog vele jaren voortleven in het Westerse Theater en in een groot deel van de natie. Een militair park werd bijna een eeuw later op het historische slagveld gevestigd.
