Wat is de visindustrie?
De visserijsector is elke activiteit waarbij vis en zeevruchten worden gevangen, verwerkt en verkocht voor recreatieve of commerciële doeleinden. Over de hele wereld zijn meer dan 500 miljoen mensen afhankelijk van de visserij om te overleven. De commerciële industrie is verantwoordelijk voor het vangen van 93.3 miljoen ton wilde vis en voor het jaarlijks telen van 48.1 miljoen ton gekweekte vis. In termen van de hoeveelheid individuele vissen, wordt dit gewicht geschat ergens tussen .97 en 2.7 biljoen te zijn. Vanwege zijn directe betrokkenheid bij mariene habitats heeft de visserijsector aanzienlijke milieueffecten. Dit artikel gaat dieper in op hoe de visserijsector het mondiale milieu beïnvloedt.
Milieu-impact van de visindustrie
De visserijsector heeft gevolgen voor een aantal kwesties met betrekking tot het behoud van de zee, waaronder: vispopulaties, waterverontreiniging en aantasting van habitats. Sommige onderzoekers beweren dat de omvang van de visserij-industrie aanzienlijk moet worden verminderd om een gezond zeegebied rond de wereld te handhaven. Dit idee staat in direct conflict met de mensen die afhankelijk zijn van visserij als primaire bron van inkomsten. Het onderzoek heeft echter aangetoond dat, als de visserijsector blijft zoals het is, er in het jaar 2048 geen in het wild gevangen vis zal bestaan.
Schadelijke vistechnieken
Niet alleen verwijdert de visserijsector niet-duurzame aantallen reproductief volgroeide vissen uit hun natuurlijke omgeving, maar het beschadigt ook rechtstreeks deze mariene habitats. De hoeveelheid degradatie veroorzaakt door de visserij-industrie hangt af van de specifieke techniek die wordt gebruikt om vis en andere zeevruchten te vangen.
Een van de schadelijkste technieken is bodemtraweling, waarbij vissers een net langs de bodem van de oceaanbodem slepen. Deze praktijk staat ook bekend als slepen. Trawlvisserij op de grond verstoort de bodem van de zeebodem, waardoor aanzienlijke hoeveelheden sediment worden opgewekt en de koraalsoorten worden beschadigd Lophelia pertusa. Dit koraal is een vitaal onderdeel van gezonde oceaanecosystemen omdat het een schuilplaats biedt voor een aantal diepzeesoorten. Het sediment dat vanuit de bodem van de oceaanbodem wordt aangevoerd, kan worden meegevoerd door stromingen, waardoor delen van de oceaan op kilometers afstand worden bereikt. Een overvloed aan bezinksel creëert troebel water, waardoor zonlicht geen onderwaterplanten bereikt en dode zones van zuurstofgebrek ontstaat. Bovendien worden veel van de organische verontreinigende stoffen die in het sediment zijn terechtgekomen, opnieuw aangemaakt en opnieuw in de voedselketen geïntroduceerd, te beginnen met plankton en oplopend naar mensen. De VN schat dat tot 95% van de wereldwijde schade aan de oceaan een direct gevolg is van bodemtrawls. De Algemene Vergadering van de VN heeft aanbevolen deze praktijk te verbieden.
Blast fishing en cyanide fishing zijn twee andere praktijken die schadelijk zijn voor mariene habitats. Bij explosievenvissers gebruikt de visser explosieven om grote hoeveelheden vis te doden. De explosieven doen echter meer dan de vis doden en veroorzaken ook vernietiging van onderliggende habitats zoals koraalriffen. Cyanide vissen is een vergelijkbare praktijk, maar gebruikt cyanide om grote hoeveelheden vis te doden. Vissers spuiten dit gif door koraalriffen, verzamelen dan de stuntvis en leggen ze ongeveer twee weken in zoet water. Er wordt aangenomen dat het zoete water de vis reinigt van eventueel overgebleven cyanide. Op veel plaatsen zijn deze praktijken illegaal, maar worden ze nog steeds gebruikt.
Gevolgen van overbevissing
Om te voldoen aan de stijgende wereldwijde vraag naar vis en zeevruchten, heeft de visserij-industrie overbevist in steeds grotere delen van de oceanen. Overbevissing treedt op wanneer de vispopulaties worden teruggebracht tot onder gevaarlijk lage niveaus, resulterend in verminderde groei, uitputting van hulpbronnen en soms onhoudbare populatiegroottes. Deze praktijk is gekoppeld aan de ondergang van verschillende oceaanecosystemen en verminderde vangsten voor veel visbedrijven. Dit geldt met name voor de Noordzee, de Oost-Chinese Zee en de Grand Banks of Newfoundland. In 2008 brachten de VN een rapport uit, waarin ze schatten dat visserijteams over de hele wereld jaarlijks een gecombineerd gemiddelde van $ 50 miljard verliezen als gevolg van overbevissing en onbetrouwbare managementpraktijken.
Een extra geval van overbevissing is op andere plaatsen in de wereld geregistreerd. De ansjovispopulatie voor de kust van Peru werd bijvoorbeeld bijna weggevaagd in de 1970s. Het aantal vissen was zo sterk verminderd dat de vangst van de vangst van 10.2 miljoen ton in 1971 tot slechts 4 miljoen metrische tonnen rond 5 jaar later ging. Bodems van zoet water zijn niet vrijgesteld van overbevissing. Tijdens de 1980s werd de blauwe snoekbaarzenpopulatie in de Grote Meren van Noord-Amerika met uitsterven bedreigd. Een rapport gepubliceerd door de Voedsel- en Landbouworganisatie schat dat 70% van de wereldwijde vispopulatie volledig is uitgeput. Gezien de grote afhankelijkheid die mensen als voedselbron aan vissen stellen, vormt overbevissing een extreme bedreiging voor de wereldwijde voedselvoorziening.
Het verminderen van de milieu-impact van de visindustrie
Als reactie op de milieurisico's van de visserijsector hebben verschillende regeringen en internationale organisaties over de hele wereld samengewerkt om beleid en strategieën te ontwikkelen en uit te voeren die zijn ontworpen om de impact te verminderen. Deze beleidsmaatregelen voor visserijbeheer zijn gericht op het behoud van het mariene leven en zijn gebaseerd op de visserijwetenschap. Het visserijbeheer streeft naar een duurzaam gebruik van mariene en visbestanden. Het idee is om de menselijke acties die resulteren in overbeviste vispopulaties en afbraak van mariene habitats te beperken. Bovendien, beleid voor visserijbeheer dat is ontworpen om duurzame biomassa en economische opbrengsten te maximaliseren, het aantal banen te vergroten en exportwaarden te verhogen.
Om het doel van mariene instandhouding te bereiken, hebben deze nieuwe beleidsregels wetten geïmplementeerd die: dagelijkse visserijgrenzen per soort definiëren, het aantal dagen op zee beperken, een maximum instellen voor het aantal vissersboten dat in één gebied is toegestaan, speren verbieden en aas, stel minimummaaswijdtes in en plaats beperkingen op basis van seizoenen. Effectiviteit Studies hebben aangetoond dat dit soort quota en limieten overbevissing voorkomen en helpen bij het herstellen van eerder beschadigde ecosystemen naar een gezondere toestand.
Bovendien hebben sommige deskundigen gesuggereerd dat de visteelt een haalbare oplossing zou kunnen zijn voor de problemen veroorzaakt door de in het wild gevangen visindustrie. Andere onderzoekers hebben echter vastgesteld dat viskweek nieuwe, negatieve milieu-effecten heeft op de omliggende wilde vispopulaties. Deze bedrijven hebben ook voer nodig dat kan bestaan uit ingrediënten van in het wild gevangen visproducten.
