De Republiek Costa Rica werd onafhankelijk op 15, 1821 in september, als gevolg van de Mexicaanse Onafhankelijkheidsoorlog die duurde van 1810 tot 1821. Costa Rica vocht nooit voor onafhankelijkheid, maar Guatemala verklaarde de onafhankelijkheid van alle landen in Midden-Amerika in 1821. Costa Rica was echter al een autonome Spaanse provincie na de goedkeuring van de Spaanse grondwet van 1812, die het land voor de tweede keer in 1820 heeft aangenomen. Tot op heden vieren Costa Ricanen hun Independence Day op 15 in september. Een directe uitdaging voor het land na de onafhankelijkheid was de noodzaak om te besluiten onafhankelijk te blijven of zich aan te sluiten bij het Mexicaanse rijk. Onenigheid leidde tot de Costa Ricaanse Burgeroorlog van Costa Rica die eindigde in 1823 toen de pro-onafhankelijkheidszijde de hoofdstad San José won en creëerde. In 1838 trok het land zich terug uit de Federale Republiek Midden-Amerika en werd het volledig soeverein.
Spaanse kolonisatie
In 1502 noemde Christopher Columbus het land la costa rica, wat "rijke kust" betekent en beschreef de mensen als hebbende mooie juwelen. Andere bronnen beweren echter dat Gil González Dávila de eerste was die de naam in 1522 gebruikte na te hebben opgemerkt dat de inboorlingen mineralen hadden. Latere Spaanse verkenningen in de regio vestigden de kolonie in 1524 als onderdeel van de Captaincy General van Guatemala binnen de Viceroyalty van Nieuw-Spanje. De Spaanse verovering was lang en had zoveel slachtoffers dat 1611, onder meer door ziekte, oorlog, uitbuiting en verhuizing, de inheemse bevolking van 120,000 in 1569 tot alleen 10,000 had teruggebracht. Costa Rica's afstand tot de hoofdstad en het gebrek aan middelen maakte het minder aantrekkelijk voor nederzettingen en daarom bleef het relatief armer dan andere koloniën. De lage inheemse bevolking betekende ook dat er geen dwangarbeiders waren. Deze uitdagingen en andere veroorzaakten dat de Spaanse kroon de kolonie verwaarloosde en haar autonoom liet opereren.
Groei na de onafhankelijkheid
In tegenstelling tot zijn buren, zorgden de omstandigheden rond kolonisatie in Costa Rica ervoor dat het land een egalitaire samenleving kon worden. Tegen de tijd dat het onafhankelijk werd, exporteerde het land koffie, tabak, suiker en cacao, dat tot de twintigste eeuw de belangrijkste bron van inkomsten bleef. Landbouw was van vitaal belang voor de initiële modernisering van Costa Rica. Aan het begin van de twintigste eeuw waren er voldoende wegennetwerken en een spoorweg om handel met de buurlanden mogelijk te maken en uiteindelijk begon Costa Rica koffie naar Europa te exporteren. Deze handel leidde tot de opkomst van de rijke koffieboeren, de Coffee Barons. De ontwikkeling en bouw van de spoorweg trok Afro-Costa Ricanen aan, voornamelijk Jamaicaanse immigranten. Omdat de Amerikaanse zakenman Minor C. Keith de aanleg van de spoorwegen financierde, schonk de Costa Ricaanse regering hem grote stukken land waar hij bananen verbouwde. Na verloop van tijd haalden bananen koffie in als belangrijkste exportproduct, wat leidde tot invloedrijke ondernemingen in buitenlandse handen, zoals de United Fruit Company, die niet alleen een belang in de economie hadden, maar ook een symbool werden van een uitbuitende exportgedreven economie.
Moderne dag Costa Rica
In de twintigste eeuw was het land grotendeels vreedzaam in vergelijking met zijn buren, afgezien van een paar gebeurtenissen zoals de Costa Ricaanse burgeroorlog. Sinds 1953 heeft Costa Rica veertien succesvolle democratische verkiezingen en een relatief stabiele economie gehad. Momenteel is de grootste zorg van het land het groeiende schuld- en begrotingstekort. De landbouwsector genereert ongeveer 5.5% van het bbp, terwijl de diensten- en industriesectoren respectievelijk 75.9% en 18.6% genereren. Landbouw, service en industrie hebben respectievelijk 12.9%, 69.02% en 18.7% van bewoners in dienst. Andere bewonderenswaardige feiten over Costa Rica zijn de betaalbare huisvesting, kwaliteitsvol onderwijs en hoogwaardige gezondheidszorg in overheidsfaciliteiten.
