Nadat de monarchie in Italië in juni 2, 1946, werd afgeschaft, werd het land een democratische republiek met zijn grondwet. Italië heeft een regeringsvorm van het parlementaire republiek, compleet met de afdelingen Executive, Judiciary en Legislative. De 1948-grondwet biedt het kader voor de Italiaanse regering. Het Constitutionele Hof volgt de acties van de regering om ervoor te zorgen dat ze de grondwet handhaven.
President van Italië
De Italiaanse president is het staatshoofd en een symbool van nationale eenheid. Beide huizen van het Parlement kiezen de president voor een termijn van zeven jaar en kunnen na de voltooiing van de eerste termijn worden herkozen. De president is belast met de benoeming van de premier en vijf rechters bij het Constitutionele Hof. De president controleert de wetgeving om hun grondwettelijkheid te verifiëren, en kan een wetsvoorstel tegen het parlement en de wetsvoorstellen indienen. De president verklaart de oorlog en bekrachtigt internationale verdragen met goedkeuring van het parlement. De president staat aan het hoofd van de Hoge Raad van Defensie, die de bevelhebber van de strijdkrachten is, en de Hoge Raad voor Defensie. De huidige president van Italië is Sergio Mattarella die aantrad op februari 3, 2015, na het aftreden van Giorgio Napolitano in januari hetzelfde jaar.
Premier van Italië
De president benoemt de premier en neemt het standpunt in na goedkeuring door het Parlement. De premier kiest de ministers voor verschillende afdelingen om de regering te vormen. De regering moet de goedkeuring van een parlementaire meerderheid winnen door een motie van vertrouwen. De overheid houdt toezicht op de uitvoerende taken van het land, inclusief de uitvoering van het overheidsbeleid. De regering kan ook nieuwe rekeningen indienen in de legislatuur. De premier is ook de voorzitter van de ministerraad. De zittende premier is Matteo Renzi sinds februari 22, 2014.
De wetgevende tak van de regering van Italië
Italië heeft een tweekamerig parlementair systeem dat bestaat uit twee huizen van het parlement. 630-leden vertegenwoordigen kiesdistricten in de kamer van afgevaardigden, terwijl 315-leden regio's in de senaat vertegenwoordigen. Beide huizen hebben vergelijkbare bevoegdheden en keuren wetsvoorstellen goed in wetgeving. Plaatsvervangers zijn wettelijk verplicht tussen 18 en 25 jaar, terwijl senatoren tussen 25 en 40 jaar zijn. De afgevaardigden en senatoren worden gekozen voor een termijn van vijf jaar. Het parlement kan de regering verantwoorden om af te treden als zij een motie van wantrouwen geven.
Rechterlijke afdeling van de regering van Italië
Het hooggerechtshof van Italië is het Hof van Cassatie, dat beroepen van lagere rechters op rechtsvragen beoordeelt. Het Hof van Cassatie zorgt ervoor dat de wet overal in het land uniform wordt geïnterpreteerd. Onder het Hof van Cassatie bevindt zich het hof van beroep, dat beroepen van lagere rechtbanken hoort. Een netwerk van strafrechtelijke, civiele en administratieve rechtbanken is belast met de rechtsbedeling in het land. Italiaanse rechters zijn ambtenaren en moeten een mate van onpartijdigheid cultiveren. De Hoge Raad voor de Magistratuur handhaaft de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht.
Regionale en lokale overheid van Italië
20-regio's zijn in Italië opgericht voor administratieve doeleinden, waarvan er vijf autonoom zijn. De autonome regio's hebben meer wettelijke en financiële rechten dan de rest. De regio's zijn actieve deelnemers aan de nationale overheid en hebben de bevoegdheid om wetgeving en referenda voor te stellen. Onder de regio's zijn 110-provincies, met kleinere administratieve eenheden die bekend staan als communes. De gemeenten worden geleid door de burgemeester, bijgestaan door een lokale overheid met haar politienetwerk. De lokale overheid houdt toezicht op openbaarvervoersdiensten, straatverlichting en afvalophaling. De lokale overheid wordt door de regio's onder controle gehouden om ervoor te zorgen dat zij hun taken effectief uitvoeren.
