Volgens de 19th-editie van Ethnologue, een online taal-gebaseerde publicatie, er zijn 35-talen en dialecten gesproken in Israël. De meest voorkomende van deze talen is Hebreeuws met meer dan 5 miljoen luidsprekers, en het Arabisch is een verre seconde. De toegenomen globalisering heeft ook de opkomst veroorzaakt van het gebruik van vreemde talen, met name Engels en Russisch.
Officiële talen van Israël
Modern Hebreeuws
Het moderne Hebreeuws, een dialect van het oude Hebreeuws, is een van de twee officiële talen die in Israël worden gebruikt. Ook wel bekend als Nieuw Hebreeuws, is Modern Hebreeuws de populairste taal die in Israël wordt gebruikt met meer dan 5 miljoen native speakers en meer dan 9 miljoen algemene luidsprekers. Modern Hebreeuws is een van de beste voorbeelden van de heropleving van een uitgestorven taal, omdat het tussen 200 BCE en 400 BCE verdween maar in de late 19 eeuw werd nieuw leven ingeblazen. De vroegste vorm van Hebreeuws is bijbels Hebreeuws, die veranderde in Mishnaic Hebreeuws, en later in Middeleeuws Hebreeuws. Het wijdverbreide gebruik van het Hebreeuws in Israël is terug te voeren op 1200 BCE, waarbij verschillende linguïsten geloofden dat de taal werd gebruikt in de periode van de Babylonische ballingschap. Na het verval van het Hebreeuws in de 2e eeuw CE, bestond de taal alleen als een literaire taal en als een heilige taal in het jodendom. De gestandaardiseerde versie van het Hebreeuws was een product van de heropleving van de taal in de 19-eeuw, die werd verdedigd door Eliezer Ben-Yehuda. Het moderne Hebreeuws leent zwaar van de Bijbel met meer dan 8,000-woorden die uit de Bijbel worden afgeleid en heeft talrijke leenwoorden van Duits, Russisch, Engels, Aramees, Pools, en Arabisch. Het moderne Hebreeuws werd officieel in Israël aangenomen als een van de bepalingen van de Palestijnse Orde in de Raad in 1922. Het gebruik van de taal in Israël wordt geregeld door de door de staat gesponsorde Academie van de Hebreeuwse taal.
Literair Arabisch
Literair Arabisch is de tweede officiële taal in Israël en heeft 20% van de Israëlische burgers als moedertaalsprekers. Ook wel bekend als modern standaard Arabisch, werd de taal in 1922 als officiële taal vastgesteld bij de bepalingen van de Palestijnse Orde in de Raad. De meeste autochtone literaire Arabisch sprekers zijn afstammelingen van de 156,000 Palestijnse Arabieren die niet zijn gevlucht voor Israël tijdens de 1949-oorlog. Ondanks de officiële status die wordt toegekend aan literair Arabisch, gebruiken de Israëlische autoriteiten dit zelden, behalve in gevallen waarin de wet strikt voorziet. Een uitspraak van het Hooggerechtshof dwong echter het gebruik van literair Arabisch af, met name in openbare borden, voedseletiketten en in alle communicatie van de overheid. De wet voorziet ook in het gebruik van het Arabisch tijdens parlementaire procedures, maar dit wordt zelden beoefend aangezien maar weinig leden van de Knesset bekend zijn in het literaire Arabisch. Het gebruik van literair Arabisch in Israël wordt geregeld door de Arabic Language Academy, opgericht door de Israëlische regering in 2008.
