Wat is een theocratie?
In een theocratie zijn alle wetten en voorschriften van een land afkomstig van de regels die door een bepaalde religie en zijn god of godheid zijn uiteengezet. Van dit type regering wordt gezegd dat het werkt onder de goddelijke heerschappij, met andere woorden, de godheid wordt erkend als het staatshoofd. Het religieuze heilige boek wordt vaak behandeld als een boodschap van de godheid en gebruikt om de regels van de samenleving te formuleren. Een theocratie wordt vaak beheerd door een groep religieuze figuren die politiek gezag claimen in de naam van deze goden of godheid. Deze individuen interpreteren de verzen van het heilige boek vervolgens voor politieke doeleinden, en beweren dat ze de wil van de godheid gehoorzamen en afdwingen. In andere gevallen wordt aangenomen dat de overheidsfunctionarissen directe afstammelingen van deze goden zijn.
Geschiedenis van de theocratie
Het idee achter de theocratie dateert uit de eerste eeuw na Christus toen het voor het eerst werd gebruikt om het type regering dat door de Joden werd beoefend te beschrijven. In die tijd stelde Flavius Josephus voor dat de meeste regeringen onder 1 van de 3-categorieën vielen: monarchie, democratie of oligarchie. De Joodse regeringsvorm kon echter niet als zodanig worden geclassificeerd. Hun wet werd door Mozes bepaald door God.
Deze definitie van theocratie was gebruikelijk tot in het tijdperk van de Verlichting toen de term een negatieve betekenis begon te krijgen. Met 1622 kwam de Engelse betekenis van de term om een priesterlijke regering te beschrijven die onder goddelijk bevel werkte. Een priesterlijke regering wordt uitgevoerd door een groep priesters, die ook als predikant optreden. Door 1825 werd het woord theocratie gebruikt om een religieus lichaam met politieke en burgerlijke macht te beschrijven.
Kenmerken van een theocratie
De meeste theocratische regeringen zijn ook gestructureerd als een monarchie of een dictatuur. Bovendien zijn theocratieën vergelijkbaar omdat de mensen met politieke macht eerst de god van hun religie dienen en vervolgens de burgers van het land. Zoals eerder vermeld, zijn deze individuen over het algemeen een deel van de geestelijkheid van de religie en worden ze niet gekozen door de populaire stem. Toekomstige leiders krijgen hun posities door familie-erfenis, of ze worden gekozen door de vorige leiders. Deze personen behouden hun overheidsfuncties zonder tijdslimieten.
In een theocratie zijn zowel de wetten en voorschriften als de culturele normen van het land gebaseerd op religieuze teksten. Zaken als huwelijk, reproductieve rechten en strafrechtelijke straffen worden ook gedefinieerd op basis van religieuze tekst. Onder een theocratie hebben inwoners van een land meestal geen religieuze vrijheid en kunnen ze niet stemmen over regeringsbesluiten.
Welke landen hebben momenteel een theocratie?
Tegenwoordig blijven veel landen regeren door theocratie. In dit gedeelte van het artikel worden enkele van deze artikelen behandeld.
Vaticaanstad
Vaticaanstad, ook wel de Heilige Stoel genoemd, is een voorbeeld van een katholieke theocratie. Het werd opgericht in 1929, bijna zes decennia nadat het Koninkrijk Italië Rome en de pauselijke staten veroverde. Tegenwoordig is de heerser van Vaticaanstad de paus. De burgers kiezen de paus niet, maar hij wordt gekozen door het College van Kardinalen dat bestaat uit geestelijke mannen. De positie van paus wordt levenslang gediend en eindigt pas na het overlijden of berusting. Eenmaal gekozen, benoemt de paus een secretaris voor de betrekkingen met de staten om de betrekkingen met andere landen te onderhouden en te onderhouden. De enige personen met stemrecht zijn Cardinals jonger dan 80. Het rechtssysteem is gebaseerd op de canonieke wet van de katholieke kerk, maar de paus heeft het laatste woord waarover wetten worden aangenomen.
Iran
Iran is een van de verschillende islamitische staten. Andere omvatten Afghanistan, Saoedi-Arabië, Mauritanië, Soedan en Jemen. De grondwet van Iran heeft zowel theocratische als democratische componenten, hoewel het land wordt beschouwd als een theocratie. Elk aspect van de overheid moet zich houden aan de sharia-islam, de basis voor alle regels en voorschriften in dit land. Dit omvat economische, militaire, politieke, financiële, administratieve en civiele wetten. Speciale religieuze rechtbanken beslissen of deze vastgestelde regels samenvallen met de Sharia-wetgeving.
Het staatshoofd van het land is een geleerde van de islamitische wet, aangeduid als Supreme Leader, die meer macht heeft dan de president. De Opperste Leider benoemt de opperrechter van het Hooggerechtshof, de leiders van het leger, de nationale tv- en radiostations, de procureur-generaal en de leiders van religieuze instituten. Dit zorgt ervoor dat de overheid vol zit met mensen die zich aan de sharia willen houden. De Raad van Voogden, samengesteld uit 12-leden benoemd door de Opperste Leider, beslist of wetten die door het Parlement zijn geschreven de islamitische wet volgen en ze kunnen goedkeuren of ontkennen. Daarnaast moet de Raad goedkeuren wie zich kandidaat stelt voor verkozen functies (inclusief presidentskandidaten).
Centraal Tibetaans bestuur
De centrale Tibetaanse regering wordt soms de Tibetaanse regering in ballingschap genoemd, is gevestigd in India en werkt aan het herstel van de vrijheid in Tibet. Deze organisatie is uniek omdat het ooit functioneerde als een theocratie, maar recentelijk haar structuur heeft veranderd. Het heeft niet de intentie om het politieke bestuur over te nemen in Tibet. Het doel is om een Tibetaanse regering geregeerd door Tibetanen te zien. Daarnaast hoopt de organisatie het nationalisme onder Tibetanen over de hele wereld te bevorderen en de structuur van de Dalai Lama te verbreden.
In feite was de Dalai Lama, een hoge religieuze figuur, het staatshoofd van de centrale Tibetaanse regering. Deze structuur vertegenwoordigde de vorige regeringsformatie van Tibet, waarin monniken ook een openbaar ambt bekleedden. In augustus van 2011 werd Lobsang Sangay echter verkozen als de Kalon Tripa en de Dalai Lama gaf afstand van zijn macht aan Sangay. Deze positie heeft nu het recht Sikyong, wat een seculiere positie is.
Voordelen van een theocratie
Sommige onderzoekers geloven dat theocratieën een aantal voordelen hebben. Een van de belangrijkste voordelen is dat de overheid in een theocratie uniformer en efficiënter is in het nemen van beslissingen. Nieuwe wetten, amendementen en rekeningen kunnen sneller worden ondertekend en ingevoerd dan in andere overheidsstelsels. Dit komt omdat een theocratie een wetgevende macht mist, wat betekent dat lagere ambtenaren niet onderhandelen over de voorwaarden van nieuwe wetten die vaak maanden in beslag nemen.
Nadelen van een theocratie
Een theocratie heeft ook het nadeel dat iemand te veel macht heeft. Dit komt omdat de overheid verschillende vestigingen mist en een systeem van checks-and-balances (waardoor het sneller en efficiënter wordt). Onder een theocratie kan de leider macht misbruiken door in naam van de godheid regels uit te vaardigen. Deze regels werken vaak alleen ten voordele van de leider.
