Omschrijving
De Zuidelijke Oceaan is veel te vinden onder en in de Antarctische regio. Het is de vierde grootste oceaan ter wereld. Het heeft de sterkste zichtbare circumpolaire stroming en een stroom die zowel door de Indische, de Stille Oceaan als de Atlantische Oceaan stroomt. Dit proces is het resultaat van de echt dikke, ijskoude en zoute wateren die onder de ijsbergen en het zee-ijs in de Antarctische regio. Deze stromingen creëren een opwellingseffect dat fytoplankton stimuleert om te gedijen, en op hun beurt voeden deze de krill en roeipootkreeften die walvissen en andere grote zeezoogdieren uiteindelijk voeden. Gedurende een groot deel van het jaar, afhankelijk van de locatie, fluctueren de temperaturen in de Zuidelijke Oceaan van -2 tot 10 graden Celsius. In de wintermaanden wordt een groot deel van de oceaan bevroren, omdat de watertemperatuur daalt tot onder 0 Graden Celsius.
Historische rol
Het bestaan van een zuidelijk continent was al een geloof dat al in de oude Grieken werd besproken. Dit werd later gedeeltelijk gevalideerd door de Spaanse ontdekkingsreiziger Castilla, die met sneeuw bedekte bergen afzag in de zuidelijke regio in 1603. Daarna ontdekte de Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman dat Australië door een grote hoeveelheid water was gescheiden van de Antarctische landmassa. Later ontmoetten Roche, Halley en Cook elk de ijskoude wateren van de Zuidelijke Oceaan in hun respectievelijke verkenningen van het zuidelijk halfrond. Het meest in het bijzonder van deze, James Cook zeilde door zijn ijskoude water in de winter totdat hij werd tegengehouden door ijsbergen. James Weddell waagde zich ook verder in de Zuidelijke Oceaan in zijn zoektocht naar verzegeling.
Moderne betekenis
De verkenning van de Zuidelijke Oceaan heeft geleid tot de overtuiging dat het een geweldige bron van gas- en olievelden zou kunnen zijn. Er kunnen daar ook enorme goudafzettingen zijn, naast dergelijke 'placer'mineralen als mangaanbolletjes en ijzerhydroxiden. Er is ook zoet water dat gewonnen kan worden uit de enorme ijsbergen in de Antarctische regio. De Zuidelijke Oceaan is ook een toevluchtsoord voor zeehonden, walvissen en andere zeezoogdieren die leven en gedijen in de ijskoude wateren. Het water en de natuurlijke processen die in de regio plaatsvinden, combineren op zo'n grote schaal klimaat-, biologische en geochemische cycli dat deze het gehele onze planeet beïnvloeden.
Habitat
De waterkolom-mariene ecosystemen in de regio ondersteunen massaal fytoplankton en zooplankton en deze voeden op hun beurt een groot aantal vissen, vogels en grotere zeezoogdieren. De landmassa's van ijs bovenop de Zuidelijke Oceaan zijn ook de thuisbasis van vele soorten zeehonden en pinguïns. De rotsachtige landerijen, met name Antarctica en afgelegen eilanden, zijn ook heiligdommen voor meer dan 100 miljoen vogels in de lente elk jaar. De Pelagische Zone van de oceaan is het jachtterrein van orka's, blauwe vinvissen, reuzeninktvissen, pelsrobben en verschillende soorten pinguïns. De benthische zone is de thuisbasis van slakken, reuzeninktvissen, modderwormen, zeekomkommers en ongeveer 155,000 andere soorten zeedieren. Sommige van deze Benthische zeedieren vertonen diepzee-gigantisme en biologische luminescentie. Bovendien fungeert de middelste waterkolom van de Zuidelijke Oceaan als een zeetransportsysteem dat de ei- en larvale stadia van veel inheemse zeedieren ondersteunt.
Bedreigingen en geschillen
Klimaatverandering heeft ook de Zuidelijke Oceaan getroffen, waarvan een groot deel werd geplaagd door de effecten van niet alleen broeikasgasophopingen in de atmosfeer, maar een verhoogde blootstelling aan ultraviolette straling en de atmosferische ozonlaag werd uitgedund en uitgeput. Onderzoek heeft bevestigd dat dit effect zelfs genetische schade aan het DNA van sommige inheemse vissoorten heeft veroorzaakt. Hoewel er verschillende internationale visserijovereenkomsten zijn die worden gehandhaafd in de Zuidelijke Oceaan, schenden verschillende landen deze overeenkomsten en bedreigen de mariene habitats daarmee verder. Langeafstandsvisserij in het gebied heeft de sterfte aan zeevogels doen toenemen, en overbevissing is een ander punt van zorg in het gebied, dat specifiek de populatie van de tandvis op schadelijke wijze heeft beïnvloed. Helaas is een dergelijke ongereglementeerde visserij op de Patagonia-tandvis een kwestie die nog steeds niet is opgelost. Commerciële walvisvaarders zijn ook in het gebied walvissen blijven doden, ondanks de strikte verbodsbepalingen van de Internationale Walvisvaartcommissie in deze wateren in de Zuidelijke Oceaan.
