Het immaterieel cultureel erfgoed is de uitdrukking, representatie, vaardigheid en praktijken die individuen, groepen en gemeenschappen herkennen als hun cultureel erfgoed. Deze omvatten alle processen en producten van een specifiek gebruik die worden bewaard en doorgegeven van de ene generatie naar de andere. Sommige van deze erfdelen zijn ontastbaar, waaronder festivals, ambachten, keuken, vaardigheden, muziek en zelfs liederen, terwijl anderen tastbare artefacten zijn. Deze culturen kunnen niet worden opgeslagen in het museum, maar we kunnen ze alleen ervaren via de culturele voertuigen (gedefinieerd als menselijke schatten door de Verenigde Naties) die ze uitdrukken.
De groepen en gemeenschappen recreëren immaterieel erfgoed in reactie op hun omgeving. Hun interactie met hun geschiedenis en natuur verleent hen een gevoel van stabiliteit en uniciteit, en bevordert daarom de bewondering van culturele diversiteit en creativiteit. Het levende erfgoed is de culturele diversiteit van de mensheid en het behoud ervan verzekert een gegarandeerde continuïteit van creativiteit.
Wat zijn de verschillende soorten immaterieel cultureel erfgoed?
1) Food Heritage
Terwijl duurzame ontwikkeling in een stroomversnelling komt, zijn verschillende voedselgerelateerde nominaties voorgelegd aan de lijst met congressen van immaterieel cultureel erfgoed die moet worden bewaard. Sommige van deze diëten omvatten Japans washoku dieetcultuur, traditionele Mexicaanse keuken en de mediterrane keuken.
2) Mondelinge geschiedenis
Het levende erfgoed verschilt volledig van de verbale geschiedenis, met name als het gaat om de interpretatie, het behoud en de registratie van historische informatie op basis van persoonlijke meningen en ervaring van de spreker. Het immateriële culturele erfgoed probeert het levende erfgoed te behouden door alleen de processen te bewaken die het mogelijk maken dat de gedeelde kennis en tradities worden doorgegeven aan de volgende generaties, terwijl oral history alle historische details verzamelt en vervolgens bewaart.
3) Dance Heritage
De lijst bevatte ook een verscheidenheid aan dansgenres geassocieerd met feesten, zang en muziek uit alle hoeken van de wereld. Het bevat verschillende rituele en feestelijke dansen zoals Kalbelia volksdansen en liedjes van Rajasthan, Ugandan Ma'di kom lier dansen en muziek en enkele sociale dansen zoals Rumba. Enkele van de gelokaliseerde dansen die in het land van herkomst worden beoefend, zijn de saṅkīrtana uit India. Andere dance-moves die worden erkend als het erfgoed van bepaalde landen maar wereldwijd worden beoefend, zijn tango en flamenco. Deze routines zijn verfijnde erfgoeden die talrijke artefacten, tradities, cultuur en muziek omvatten, wat resulteert in een aantal ontastbare en tastbare elementen waardoor het een uniek type erfgoed wordt om te behouden.
Welke landen behielden hun immaterieel erfgoed vóór de UNESCO-conventie?
Voordat de UNESCO tussenbeide kwam, hadden sommige landen wetten voor het behoud van hun levende cultuur. De eerste staat die wetgeving invoerde voor het behoud van de immateriële cultuur, was Japan met zijn 1950-wet inzake bescherming van culturele eigendommen. De wet identificeerde belangrijke culturele eigenschappen die de levende nationale schatten werden genoemd. Sindsdien hebben andere landen, waaronder de Verenigde Staten, Thailand, Zuid-Korea, Polen en de Filippijnen, onder andere hun programma's gemaakt.
UNESCO introduceerde hun conventie voor het behoud van de levende culturen in 2003, die in april 20, 2006, van kracht werd. Het heeft aanbevolen dat alle leden een inventaris maken van de immateriële cultuurhistorie op hun grondgebied en samenwerken met de mensen die deze culturen onderhouden om ervoor te zorgen dat ze bewaard blijven. Het verstrekte ook een aantal fondsen die door elk van hun leden kunnen worden geïnd en worden gebruikt om het onderhoud van deze levende culturen te ondersteunen.
