Wat zijn semi-perifere landen?
De semi-periferie zijn de industrialiserende kapitalistische landen gelegen tussen de kernlanden en perifere landen. Deze landen hebben organisatiekenmerken van zowel perifere als kernlanden, plus geografisch gezien liggen ze tussen twee kerngebieden of perifere en kernregio's. Deze regio's spelen een belangrijke rol als het gaat om het bemiddelen tussen de sociale, politieke en economische activiteiten die perifere kernplaatsen met elkaar verbinden. Ze laten de mogelijkheid toe van verschillende innovatieve technologieën en dominantie over periferie regio, plus de veranderingen kunnen resulteren in de promotie van een semi-perifere regio naar een kernregio.
De wereld-systeemanalyse definieert semi-perifere regio's als de primaire structurele elementen in de economie van de wereld. Momenteel zijn alle semi-perifere gebieden geïndustrialiseerd en dragen ze bij aan de productie en export van verschillende grondstoffen. Deze landen worden gekenmerkt door uitgestrekte gebieden zoals aangetoond door Indonesië, Mexico, Iran, Brazilië, India, China en Argentinië. Hoewel meer land een groter marktaandeel en grotere omvang betekent, zijn er andere semi-perifere regio's kleiner in omvang, zoals Griekenland, Polen en Israël.
Deze landen bieden verschillende economische kansen, maar de kloof tussen arm en rijk is behoorlijk groot. Voorheen gebruikten de analisten van het wereldsysteem twee categorieën, de kernlanden en perifere landen, maar dit resulteerde in een behoefte aan een andere verdeling tussen de twee, en zo werd semi-periferie opgericht. De derde categorie was voor de regio's die zich voorbij het periferie-niveau hebben ontwikkeld maar die nog geen kern hebben. Deze gebieden zijn nog steeds afhankelijk en onderontwikkeld ondanks het behalen van aanzienlijke industrialisatieniveaus. Deze landen zijn gebonden aan de afhankelijkheidstheorie die zich richt op de afhankelijkheid van verarmde regio's in de rijke gebieden.
Wat is de functie van het semi-periferie niveau?
Het semi-perifere niveau speelt een belangrijke rol bij het stabiliseren van wereldsystemen, omdat het interacties en verbindingen tussen de hoge inkomenslanden naar de landen met lage inkomens vergemakkelijkt door een ander niveau in de hiërarchie van de wereldsystemen te introduceren. Deze landen waren ooit perifere of kernlanden en hebben zich ontwikkeld in de wereldeconomie. Deze regio's zijn essentiële elementen in het mondiale handelssysteem, omdat ze de druk verlichten die de kernregio's uitoefenen op de perifere gebieden en vice versa. Deze landen kunnen zichzelf buitengesloten van de mondiale politiek vinden omdat ze zich buiten de politieke arena van de kernnatie bevinden.
Ook wel de middenklasse genoemd, bestaan ze om de economische macht tussen de periferie en kerngebieden te verdelen. Zonder deze staten zal verandering de ontwikkelingslanden niet bereiken. Als het gaat om industrialisatie zijn deze landen semi-geïndustrialiseerd. Daarom zijn zij de belangrijkste exporteurs van landbouwproducten en mineralen. Hoewel dit hen scheidt van de periferie gebieden, hebben ze niet de economische dominantie of macht die de kernregio's hebben, plus ze hebben onbeheerde armoede die hen onder de kern plaatst.
In de huidige mondiale hiërarchie gaan veel landen naar beneden, terwijl anderen naar boven gaan met betrekking tot invloed en status. Eerdere koloniale machten oefenen geen controle uit over het wereldwijde domein; ze zijn gedegradeerd naar hun kernniveau. De nieuwe leiders zijn niet-Europese landen en andere semi-perifere landen zijn dominant op het sociale, politieke en economische vlak. Semi-periferie kan ook worden omschreven als semi-industrieel of semi-imperiaal.
Hoe kan een land van periferie naar semi-periferie gaan?
Volgens Immanuel Wallerstein kunnen naties met waardevolle energiebronnen zoals Saoedi-Arabië en degenen met ruimte voor industriële expansie en grote markten zoals Mexico en Brazilië gebruik maken van het beleid om de kans te grijpen. Promotie op uitnodiging kan worden gebruikt door naties die openstaan voor regionale en buitenlandse overheidscentra, waaronder tal van Afrikaanse kapitalisten zoals Nigeria, Egypte en Kenia. Een andere strategie is het zelfredzaamheidsbeginsel dat bepaalt dat, aangezien sommige regio's weigeren, andere in feite zullen groeien, sommige landen in Zuid-Amerika en Afrika kwaliteiten van subindustriële landen hebben.
