Wat is biomagnificatie?
Biomagnificatie treedt op wanneer stoffen, zoals chemicaliën of zware metalen, zich concentreren in de interne organen en weefsels van levende wezens. Het wordt soms aangeduid als bioamplificatie of biologische vergroting. Het kan van invloed zijn op alle dieren, inclusief de mens, hoewel toxines de neiging hebben om meer geconcentreerd te zijn in hogere niveaus van de voedselketen.
Biomagnificatie gebeurt in gebieden met vervuild water, voedsel en luchtbronnen. Dieren absorberen toxines in hun natuurlijke omgeving door te eten, te ademen en te drinken. Roofdieren eten dan grote hoeveelheden van deze besmette soorten, waardoor de toxines verder in hun lichaam geconcentreerd kunnen worden. Een voorbeeld van biomagnificatie is te zien bij tonijn. Tonijnvissers voeden zich met kwik beladen zoöplankton in de oceaan. Omdat ze grote hoeveelheden zooplankton eten, concentreert het kwik zich op hoge niveaus binnen het lichaam van de tonijn. Wanneer mensen deze kwikbesmette tonijn eten, worden ze blootgesteld aan nog hogere concentraties kwik, wat de aanbeveling verklaart dat mensen hun consumptie van tonijn controleren.
Stoffen die bijdragen aan de biomedicatie
Persistente organische verontreinigende stoffen dragen bij aan biomagnificatie. Deze verontreinigende stoffen zijn stoffen die niet gemakkelijk in het milieu worden afgebroken. Sommige persistente organische verontreinigende stoffen komen van nature voor, maar andere zijn door de mens gemaakt, zoals de chemicaliën die worden gebruikt in de farmaceutische, pesticide, industriële en solventproductie. Bovendien zijn oceaanmijnactiviteiten verantwoordelijk voor het vrijgeven van zware metalen en toxines in het water. Een van de redenen dat deze vervuilende stoffen niet in het milieu kunnen worden afgebroken, is dat planten en dieren er nog lang niet aan zijn blootgesteld. Dit betekent dat ze niet genoeg tijd hebben gehad om de juiste biologische methoden voor ontgifting en eliminatie te ontwikkelen.
Metalen zijn een andere stof die bijdragen aan biomagnificatie. De meeste levende organismen zijn in staat om metalen uit hun systemen uit te scheiden. Helaas is in sommige gevallen de concentratie van metalen in de omgeving te hoog voor organismen en kunnen ze niet snel genoeg uit het lichaam worden geëlimineerd om blijvende schade te voorkomen.
Processen van biomagnificatie
Er zijn verschillende biomagnificatieprocessen, waaronder: bioaccumulatie, biodilutie en bioconcentratie. Bioaccumulatie vindt plaats binnen een specifiek niveau van de voedselketen, of trofisch niveau. Het gaat om de concentratie van toxines in specifieke organen binnen een bepaalde soort. Bioconcentratie vindt plaats wanneer het toxine alleen uit een waterbron komt. Biodilutie lijkt op zowel bioaccumulatie als bioconcentratie, omdat het op een specifiek niveau van de voedselketen voorkomt en alleen van invloed is op soorten die in waterlichamen leven. Bovendien is biodilutie het tegenovergestelde van biomagnificatie, wat betekent dat de concentratie van toxines wordt verdund als deze zich verplaatst naar hogere niveaus van de voedselketen.
Gezondheidseffecten van biomagnificatie
Omdat mensen bovenaan de voedselketen staan, is biomagnificatie van groot belang. Mensen die worden beïnvloed door biomagnificatie hebben de neiging om een hoger risico te hebben op het ontwikkelen van bepaalde kankers, leverfalen, geboorteafwijkingen, hersenbeschadiging en hartziekten. De toxines die verantwoordelijk zijn voor deze gezondheidsproblemen omvatten: kwik, lood, chroom, kobalt en cadmium. Biomagnificatie is ook verantwoordelijk voor het verstoren van de interconnectiviteit van de voedselketen door predatoren vatbaarder te maken voor ziekte en in sommige gevallen de dood. Sommige studies hebben echter vastgesteld dat biomagnificatie niet zo gewoon is als eerder werd aangenomen. Ondanks deze informatie is aangetoond dat bepaalde chemicaliën in het milieu biomagnificeren, waaronder: DDT, kwik, arsenicum, PCB's en DDE.
