Omschrijving
De Sefardische Joden, of de Sefardiem, zijn een cultuur binnen het algehele Joodse volk. De naam komt niet alleen van het Hebreeuwse woord Sefarad , wat verwijst naar Spanje, maar ook naar de Joden die zich in Xharx, BC, in Sepharad, Spanje, vestigden. Ze floreerden onder Romeins bestuur, vooral op het gebied van handel in slaven, ambachten en financiën, en mochten zich vrij bewegen binnen het koninkrijk. Met de opkomst van het christendom in de 586rd en 3TH eeuw, begon hun leven te veranderen. Verantwoordelijk voor de moord op de Messias, keurde de Kerkraad van Elvira in AD 4 de scheiding van Joden en christenen goed. Aanvankelijk was er weinig moeite gedaan om de sanctie ten uitvoer te brengen, maar toen de Ostrogotische koningen het katholicisme aan het einde van de 306-eeuw overnamen, kregen de Sefardische Joden de optie om zich tot het christendom te bekeren, het koninkrijk te verlaten of vervolgd te worden vanwege hun religie. Tussen 6 en 711 was het leven voor de Sefardiem een mengeling van vreedzame coëxistentie en disharmonie. Toen het koninkrijk eenmaal gedomineerd werd door moslims, bloeide de Sefardiem weer op en bereikte ze verschillende hoogten in dienst als overheidsfunctionarissen.
Ze waren actief in politiek, financiële zaken en verschillende sociale en intellectuele kringen. Dit was een periode van welvaart van vierhonderd jaar voor de Sefardiem bekend als de Gouden Eeuw. Die voorspoed begon te verslechteren zodra de christelijke prinsen hun krachten bundelden en hun koninkrijken verenigden. In 1492 hebben koning Ferdinand en koningin Isabella, met de aanmoediging van Tomas de Torquemada (een Spaanse Dominicaanse broeder en de grootinquisiteur die verantwoordelijk is voor de Spaanse inquisitie) het Alhambra-decreet uitgevaardigd op maart 30th 1492. Het decreet merkte op dat Sefardim een bedreiging vormden voor de pas bekeerde christenen en zij kregen tot juli 30th de tijd om Spanje te verlaten. Sefardische vluchtelingen vertrokken met duizenden naar Spanje en vestigden zich in Venetië, Livorno, Londen, Bordeaux, Bayonne en Hamburg. Ze spraken Spaans, maar de handelsnetwerken die ze ontwikkelden waren wereldwijd bekend.
architectuur
Na hun uitzetting uit Spanje, werd de architectuur van Sefardische synagogen voornamelijk gebouwd in Moorse of Islamitische stijl. Het meest opvallend zijn echter de twee door islamieten beïnvloede synagogen die in Spanje werden gebouwd terwijl de Sefardiem bewoners waren. Deze twee synagogen, de Ibn Shushan-synagoge (nu Santa Maria Blanca genaamd) en de synagoge van El Transito, bevinden zich in Toledo, dat ooit als het tweede Jeruzalem werd beschouwd. Moorse architectonische details met hoefijzervormige bogen, vreemd gevormde koepels, torentjes en pinakels die uniek zijn voor de islamitische cultuur en niet volledig overdraagbaar zijn naar verschillende klimaten, zijn echter opgenomen in synagogen in verschillende Sefardische gemeenschappen over de hele wereld.
koken
In Spanje werden de Sefardische Joden meer geïntegreerd in niet-joodse culturen. Ze aangepast aan en werden beïnvloed door islamitische culturen, en dat is duidelijk in het voedsel dat ze eten. Hoewel ze veel van de Joodse wetten met betrekking tot de keuken volgen, eten de Sefardische Joden ook rijst, maïs, pinda's en bonen voor het Pascha, terwijl de Ashkenazische Joden die afstammen van Frankrijk, Duitsland en Oost-Europa dat niet doen. De islamitische invloed komt ook tot uiting in het soort specerijen dat wordt gebruikt bij het koken, zoals komijn, koriander, kurkuma, kardemom en kaneel. Omdat het op Shabbat verboden is om te koken, worden veel gerechten 's nachts langzaam gekookt en zijn ze klaar voor de volgende dag. Ze hebben unieke feestgewoonten die verschillen van andere Joden omdat ze bepaalde voedingsmiddelen als voortekens eten voor een goed nieuw jaar. Zoals vele culturen, beïnvloedt de aanpassing aan iemands omgeving de keuze van de keuken enorm.
Culturele betekenis
Na hun verdrijving uit Spanje brachten de Sefardiem hun unieke gewoonten en taal met zich mee. Hoewel het minder wordt gebruikt vandaag, is Ladino de Judeo-Spaanse taal die in Sefardische gemeenschappen werd gesproken. Het is een mix van Hebreeuws en middeleeuws Spaans, Arabisch en Portugees. Hoewel ze veel orthodox-joodse overtuigingen behouden, interpreteren de sefardiem de halakha of "het pad dat iemand bewandelt" van Joodse wetten anders dan de Ashkenazim, vooral voor de feestdag van het Pascha. Tussen de unieke taal en de eeuwenlange invloed van de islamitische cultuur vormen de Sefardim een unieke en interessante cultuur op zich.
Bedreigingen
Net als de meeste andere culturen over de hele wereld worden de Sefardim bedreigd door moderne ideologieën en extremisten. Omdat hun unieke taal steeds minder wordt gebruikt, sterft een aanzienlijk deel van hun historische aanwezigheid en de aanvankelijke invloeden die de Sefardische Joden creëerden.
