December 11th markeert de verjaardag van het Statuut van Westminster, een parlementaire akte van het Verenigd Koninkrijk die resulteerde in belangrijke langdurige effecten op de status van haar keizerlijke heerschappijen. Inderdaad, als we spreken over de onafhankelijkheid van hedendaagse landen zoals Canada of Australië, is de realiteit dat de meer algemeen genoemde jaren van 1867 en 1901 vanwege het statuut technisch minder nauwkeurig zijn dan 1931. Hoewel eerdere jaren de oprichting van deze landen als heerschappijen in het Britse rijk stichtten, kan men beweren dat het het Statuut van Westminster was dat deze gebieden onafhankelijk van de wetgevende activiteiten van het Britse parlement verleende, en hen van alleen heerschappijen veranderde in onafhankelijke leden van een Brits Gemenebest. Ter herdenking van het belang van deze gebeurtenis, hebben we enkele interessante feiten en stukjes geschiedenis verzameld met betrekking tot enkele van de belangrijkste landen die getroffen zijn door het Statuut van Westminster.
5. Meningsverschillen binnen Canada
Het standbeeld van Westminster was van bijzonder belang voor de toenmalige dominantie van het Britse rijk in Canada, omdat het deel uitmaakte van langere discussies over de rol van Canada in en verplichtingen jegens het rijk. Van bijzonder belang was de rol van het Canadese leger. Toen Groot-Brittannië in de Eerste Wereldoorlog terechtkwam, bevonden haar keizerlijke onderdanen zich, ongeacht hun mening hierover, en in combinatie met een politieke crisis over de kwestie van dienstplicht in oorlogstijd, in het midden van interne conflicten tussen de burgers, met name tussen Engelsen en Franse Canadezen. Het Statuut van Westminster maakte hier deel uit van een groter geheel van hervormingen in verband met de relatie tussen Groot-Brittannië en Canada, bekend als de Britse Noord-Amerikaanse wetten. Hoewel het Statuut de wetgevende autonomie van Canada gaf, stopten de overkoepelende meningsverschillen tussen federatie, provincie en rijk niet tot de Canadawet van 1982. Dit alles maakt de kwestie van het markeren van de Canadese onafhankelijkheid technisch moeilijk, maar desalniettemin blijft het Statuut van Westminster van groot belang.
4. De Ierse Vrijstaat
Ierland bestond nog niet, maar werd eerder aangeduid als de Ierse Vrijstaat na de gebeurtenissen van de Paasopstand, de Eerste Wereldoorlog en het eventuele Anglo-Ierse Verdrag van 1921. Terwijl deze 'Vrijstaat' vrij was in naam, was de realiteit heel anders dan wat er in de dertien Amerikaanse koloniën had plaatsgevonden. In plaats daarvan werd de Ierse Vrijstaat gezien als een zelfbesturende heerschappij binnen het Britse Gemenebest, meer verwant met Australië of Canada dan de Verenigde Staten, en het is ook vermeldenswaard dat de oprichting van deze staat het eerste gebruik van de term markeerde " British Commonwealth "als een vertrek uit het Britse rijk. Dit alles speelt in op de betekenis van het Standbeeld van Westminster, een wetgevingshandeling die de Ierse Vrije Staat nooit technisch heeft aangenomen maar nog steeds gebruikt als onderdeel van een reeks maatregelen om alle elementen van de Britse controle effectief te verwijderen. Dit betrof niet alleen het verwijderen van de status van de heerschappij, maar ook een Ierse minister los van de Britten en het afschaffen van de eed van trouw aan de Britse kroon. Inderdaad, de staat Westminster speelde een belangrijke rol in het voorbereiden van de weg naar de goedkeuring van een nieuwe grondwet in 1937 en de officiële naamsverandering van de staat als eenvoudigweg Ierland.
3. The Attempted Australian Split
Het Standbeeld van Westminster had een interessant effect op de geschiedenis van de transformatie van de Britse Dominion van Australië in het Gemenebest van Australië. Het statuut werd alleen door het Australische parlement aangenomen in 1942, en zelfs toen behielden de Britten de macht om wetgeving over het gebied over de hoofden van Australiërs tot 1986 te voeren. In de praktijk werd de onafhankelijkheid die door de Britten werd toegekend in 1931 echter zonder uitzondering toegepast. Dit non-interventiebeleid werd snel op de proef gesteld toen Australië in 1933 bijna in tweeën werd gedeeld. De westelijke helft van het land wenste zich te splitsen van het nieuwe Australische Gemenebest en een eigen plek te vormen binnen het Britse rijk, met een referendum op zijn grondgebied, wat resulteerde in 68% in het voordeel van afscheiding. West-Australiërs stuurden een delegatie naar het Verenigd Koninkrijk en vroegen de Britten hun referendum als wet te erkennen, maar de Britten weigerden het, verwijzend naar het Statuut van Westminster en stelden dat de zaken van het Australische Gemenebest intern moeten worden gesorteerd. Het Australische parlement wilde niets te maken hebben met scheiding, en daarom resulteerde het Statuut in het bij elkaar houden van het land.
2. Zuid-Afrika en de Kaapse gekwalificeerde franchise
Toen de Unie van Zuid-Afrika werd genoemd, was een verenigde staat tussen de keizerlijke bezittingen van Groot-Brittannië in het zuiden van Afrika pas een paar decennia voordat het Statuut van Westminster ontstond, ontstaan. Een eenheidsstaat in plaats van een federatie (die de meeste andere gelijkaardige heerschappijen kenmerkte), de Unie van Zuid-Afrika was zelfbestuur en bestond uit meerdere koloniën samen met drie belangrijke talen (Engels, Afrikaans en Nederlands) en het nieuw verworven bestuurlijke gebied van Duits Zuidwest-Afrika na de Eerste Wereldoorlog. Van het grootste belang voor deze nieuwe staat was de kwestie van het stemrecht, met name in de context of de betrekkingen tussen de inheemse zwarte Afrikaanse en blanke koloniale bevolkingsgroepen. Een van de Zuid-Afrikaanse koloniën, de Kaapkolonie, stond erop dat zijn nieuwe Kaapprovincie binnen de Unie van Zuid-Afrika hetzelfde systeem van stemrechten zou behouden als vóór de oprichting van het koninkrijk. Dit systeem, dat bekend staat als de Cape Qualified Franchise, hield stemkwalificaties weg van de kwestie van de race en stond dus met name alle rassen toe om in gelijke mate te stemmen. De Kaapprovincie kon haar gelijkheid binnen de heerschappij behouden tot 1931, toen het Statuut van Westminster tot stand kwam. De nieuwe bevoegdheden die het Zuidafrikaanse parlement na het Statuut genoot, stelden het in staat om de Kaapprovincie te overschrijven, wat het deed door het aantal stemrechten uit te breiden naar zijn blanke bevolking, met uitzondering van de zwarte en gekleurde burgers. Inderdaad, de realiteit blijft dat het Statuut van Westminster uiteindelijk een rol speelde bij het creëren van een gescheiden apartheidsstaat in Zuid-Afrika.
1. De verschillende paden van Nieuw-Zeeland en Newfoundland
De gevallen van de Dominion van Nieuw-Zeeland en van Newfoundland zijn interessant als een vergelijkend voorbeeld, omdat het twee kleinere gebieden binnen het Britse rijk waren die uiteindelijk verschillende paden in hun geschiedenis volgden na het Statuut van Westminster. Beide koloniën weigerden beleefd om toe te treden tot de federaties van hun grotere buren, respectievelijk Australië en Canada, en net als de Unie van Zuid-Afrika waren beide vlak voor de Eerste Wereldoorlog heerschappij geworden. Nochtans, zowel hadden Nieuw Zeeland als Newfoundland veel minder een aandrijving om onafhankelijk te worden dan andere delen van het Britse Gemenebest, en sommigen zagen direct Brits beleid als voordeliger dan het hebben van teveel lokale wetgevende macht. Newfoundland zat vast in verschillende corruptie- en financiële schandalen en kreeg in feite nooit de kans om het Statuut van Westminster helemaal niet te adopteren. Het parlement van de Dominion zelf pleitte bij de Britten om de directe controle over het gebied te hervatten, wat het deed in 1934. Nieuw-Zeeland was echter meer bezorgd over de omvang en het vermogen om militaire en buitenlandse zaken te behandelen, en dus de aanneming van het Statuut voor zestien jaar uitgesteld. Inderdaad, Nieuw-Zeeland was de laatste heerschappij om het Statuut van Westminster aan te nemen, en zelfs toen hielden de Britten de controle over de wetgeving over de grondwet. De verschillen in interne aangelegenheden en relatie met de Britten, deels bepaald door het Statuut van Westminster, leidden echter tot twee totaal verschillende geschiedenissen. Gelijktijdig met de uiteindelijke aanvaarding van het statuut door Nieuw-Zeeland in 1947 waren een reeks referenda in Newfoundland over zijn eigen toekomst, gehouden in 1946 en 1948. Het resultaat was dat Newfoundland al vroeg in 1949 werd geïncorporeerd in Canada. Nieuw-Zeeland bleef echter onafhankelijk van zijn Australische buurman en verwijderde uiteindelijk het Britse gezag over zijn grondwet in 1986.
