Achtergrond en initiële vorming
De slag om Heartbreak Ridge was een campagne van een maand in de Koreaanse oorlog, die liep van de 13th van september tot de 15 van oktober, 1951. De plaats van de strijd was een stuk land van zeven mijl (11-kilometer) over drie scherpe pieken, gescheiden door steile valleien. Het gebied ligt iets ten noorden van de gedemilitariseerde zone (DMZ) van vandaag op de 38th Parallel die de twee landen op het Koreaanse schiereiland scheidde. Troepen van de Verenigde Naties (VN) hadden de Noord-Koreanen en Chinezen van Bloody Ridge een mijl naar het zuiden verdreven en de Communisten hadden zich bij Heartbreak Ridge verschanst om hun vooruitgang te vertragen. Het hele offensief in het gebied was geïnitieerd door de Verenigde Naties, in een poging om de communisten van dit belangrijke verzamelpunt te ontheiligen voor hun aanvallen op Zuid-Korea.
MAKE-UP VAN DE KRACHTEN
Communistisch Noord-Korea had Chinese steun op de grond voor zijn aanval op Zuid-Korea. Om de aanval af te slaan, hadden de Verenigde Naties een strijdmacht gestuurd die voornamelijk bestond uit Amerikaanse en Franse troepen, gesteund door nabijgelegen Zuid-Koreaanse, Nederlandse en Filippijnse troepen. Generaal-majoor Clovis Byers, commandant van het X Corps van de Verenigde Staten, en de commandant van de 2nd Infantry Division, brigadegeneraal Thomas Shazo, voerden leiding aan de Amerikaanse troepen. M4 Shermans van het 72nd Tankbataljon werden eveneens ingeschakeld om de inspanningen van de infanterie te ondersteunen. Aan de communistische kant stonden de Noord-Koreaanse 6th-, 12th- en 13th-divisies en de Chinese CCF 204th Division onder leiding van Wenfang Luo onder het ultieme bevel van Wen Niansheng van het Chinese 68th Army.
BESCHRIJVING VAN DE VECHTING
De communisten hadden een formidabel netwerk van loopgraven opgezet op Heartbreak Ridge. Dit maakte het een nog moeilijker doel om aanvallen uit te voeren van de steile hellingen die leidden tot de toppen op de noklijn. Troepenovervallen beperkten zich tot de schemering en de nacht, omdat de Amerikanen werden gesteund door luchtaanvallen en dichte artillerie en tankbrand, die 's morgens zouden beginnen en de hele dag zouden duren. Weken lang wapperde de strijd vaak tussen de tegengestelde krachten. De ene kant veroverde vaak de top van de andere, maar pas na het lijden van hoge verliezen en het uitputten van hun munitie. Een onvermijdelijke tegenaanval zou altijd volgen, waardoor ze zouden losraken en de cyclus zou zichzelf herhalen. Wanhopige man-tegen-man gevechten accentueerden het hoogtepunt van elke aanval. De Amerikaanse inzet van pantsering om troepen operaties actief te ondersteunen, vormde het keerpunt.
RESULTATEN
Na twee weken patstelling bepaalden de Amerikanen dat een blijvende overwinning lag in het vernietigen van de bevoorradingsdepots in de Mundung-ni-vallei net ten westen van Heartbreak Ridge. Anticiperend hierop stuurden de Chinezen versterkingen naar diezelfde locatie. Op de 11 van oktober raceten 30 M4 Shermans van het 72nd Tankbataljon, onder de dekking van luchtsteun en artilleriebarrières, over de vallei. Bij toeval, het Chinese 610th Regiment van de 204th Divisie was in de open lucht gevangen en gedecimeerd. De volgende dag zette een grotere gepantserde strijdmacht de meedogenloze aanval voort. In de loop van de volgende twee weken, overrompelden de Shermans alle leveringsdepots, afsnijdend de Communistische troepen op Heartbreak Ridge. Amerikaanse en Franse troepen elimineerden uiteindelijk alle weerstand in de heuvels door aanvallen van directe troepen door 13 oktober. Hoewel de Amerikanen en Fransen zware verliezen leden ten opzichte van 3,700-mannen, verloren de Noord-Koreaanse en Chinese troepen een nog meer astronomisch aantal soldaten, meer dan 25,000.
Historische betekenis en erfenis
Heartbreak Ridge is nooit meer verloren voor vijandelijke acties na deze beslissende strijd. Latere communistische aanvallen waren bloederig maar niet succesvol en hoewel de troepen van de Verenigde Naties tienduizenden troepen verloren, deden ze dit zonder afstand te doen van de hoge grond. Dat de VN bereid was om zulke vreselijke slachtoffers te lijden voor dit doel, toonde de communisten aan dat ze de oorlog niet zouden winnen door brute kracht of intimidatie. Bovendien, verstoken van primair grondgebied dat nodig was voor hun aanvallen op Zuid-Korea, realiseerden de communisten zich dat hun dromen om Korea onder het communisme te verenigen waarschijnlijk een verloren zaak zouden worden. Dit overtuigde beide partijen om terug te keren naar de wapenstilstandstafel.
