Omschrijving
Afhankelijk van de context kan de Arctische Woestijn verwijzen naar het grotere Arctische gebied dat weinig neerslag van welke vorm dan ook ontvangt, of in het kader van het detailleren van een verzameling van drie Noordpooleilanden gelegen boven 75 graden Noordelijke breedtegraad. Die eilanden zijn Novaya Zemlya, Franz Josef en Severnaya Zemlya, maar voor het gebruik hierin zullen we over het algemeen naar de bredere, droge Arctische regio kijken. Jaarlijks ontvangt dit gebied, inclusief de bovengenoemde eilanden, minder dan 10 inches neerslag (waarbij zowel regen als sneeuw wordt geteld), een hoeveelheid die vergelijkbaar is met de Sahara woestijn. De vierkante 62,300-mijlen van het noordpoolgebied is een koude woestijn, maar als er sneeuw valt, smelt deze in het algemeen nooit, maar blijft hij het hele jaar door het landoppervlak bedekken. Omdat de koude Arctische lucht niet in staat is om veel vocht vast te houden, regent het daarom hier niet vaak en sneeuwt het niet in de woestijn. Dientengevolge, is de lucht droog in het Noordpoolgebied net zoals het zou zijn in een conventionele "hete" woestijn, ook al is er een oceaan op het Noordpoolgebied.
Historische rol
In de regio die nu door de Arctische Woestijn wordt bezet, is het klimaat hier in de loop van de geschiedenis van de aarde gevarieerd tussen perioden van veel warmer en langer aanhouden, veel koudere spreuken, genaamd ijstijden, volgens het Arctic Studies Center (ACS). Een ijstijd heeft perioden van warmer weer, inter-glaciaal genoemd, tussen 10,000 en 40,000 jaren, en periodes van intense kou (ijstijd). De laatste zijn de tijden die ertoe leiden dat gletsjers naar de noordelijke delen van de continenten en ten zuiden van de Noordpool gaan. De laatste van deze ijstijden beëindigde 10,000 jaren geleden, volgens ACS. Arctische bewoners, zoals de Eskimo's, hebben daar duizenden jaren gewoond, terwijl de oudst bekende mensen daar een aantal 40,000 jaren geleden in West-Siberië hebben gewoond. Aan de Noord-Amerikaanse kant van het noordpoolgebied begon 15,000 jaren geleden in menselijke nederzetting in wat nu Alaska is. Voor Groenland en Canada begonnen Arctics menselijke nederzettingen, volgens onderzoekers, al jaren geleden rond 4,000 te ontstaan.
Moderne betekenis
Het toerisme in de Arctische woestijn is de laatste jaren toegenomen. Bezoekers van de woestijn krijgen dieren- en plantensoorten te zien die uniek zijn voor hun ecosystemen. Er zijn ook meren en beken waar recreatieve activiteiten plaatsvinden. Enkele van de activiteiten omvatten zeecruises, varen, sportvissen, bergbeklimmen, jachtexcursies, raften, wandelen, hondensleeën, skiën, sneeuwschoenwandelingen en vele anderen. Het falen van de zon tijdens de Arctische zomer is een andere reden voor toeristen om de Arctische woestijn te bezoeken om dat surrealistische fenomeen te ervaren. Dat wordt gevolgd door een even lang seizoen waarin de zon niet opkomt. Toeristen kunnen ook de Eskimo-cultuur ervaren tijdens hun nederzettingen. De Arctische Woestijn, die een poolgebied is, speelt ook een sleutelrol bij het reguleren van het klimaat op aarde, volgens het Wereld Natuur Fonds.
Habitat en biodiversiteit
Er zijn verschillende soorten planten en dieren die zich hebben aangepast om te overleven in de Arctische woestijn. De Arctische toendra heeft ongeveer 1,700-plantensoorten, waaronder bloeiende planten, dwergheesters, kruiden, grassen, mossen en korstmossen. Toendra-vegetatie bestaat over het algemeen uit kleine planten die slechts een paar centimeter hoog zijn en deze groeien over het algemeen samen in huddles. Dergelijke huddles kunnen met name omvatten: Cotton grass, Arctic papavers, Purple saxifrages, Bearberries, Pasque flowers en Arctic willows. Om ze te ondersteunen, heeft de toendra permafrost, een laag aarde en gedeeltelijk ontbonden organisch materiaal dat het hele jaar door bevroren blijft. In dit landschap bestaat alleen een dunne, actieve bodemlaag, die ontdooit en opnieuw vriest. Dat proces stopt grotere vegetatie zoals bomen die groeien in de Arctische woestijn. Er zijn ook wilde dieren, zoals de ijsbeer, poolvos, Groenlandse walvis, narwal, Beluga-walvissen, walrus, Geringde lemming, Groenlandse zeehonden, Baardrobben en rendieren, die op verschillende plaatsen daarin te vinden zijn.
Milieurisico's en territoriale geschillen
De menselijke populatie in en rond de Arctische woestijn is laag en daarom is ontwikkelingsgerelateerde milieu-afbraak geen probleem. De meest uitgesproken bedreiging komt van lokale verkenning van fossiele brandstoffen en het gebruik van hetzelfde wereldwijd. Wanneer ze worden verbrand, vervuilen en versterken ze de opwarming van de aarde, die dit fragiele ecosysteem dreigt te verstoren. Naarmate de temperatuur van de planeet oploopt, warmt de permafrost ook op en gaat hij vervallen, waardoor er meer kooldioxide vrijkomt in het milieu, volgens een rapport van het Marietta College. De opwarming van de aarde zorgt er ook voor dat de poolkappen smelten in de Arctische Woestijn, waardoor de zeespiegel stijgt en de overstromingsbedreigingen voor laaggelegen niveaus over de hele wereld toenemen. Het smelten van deze ijskappen bedreigt ook het leven van inheemse ijsberen. Omdat ze op ijs moeten jagen, kunnen ze niet effectief jagen waar ijs is gesmolten en sterven ze aan verdrinking terwijl ze proberen de Arctische wateren te zwemmen tussen hun steeds verder gelegen jachtgebieden op zeeijs. Bovendien hebben hun weeskoppen nog lagere overlevingspercentages omdat ze zelfredzaam worden gemaakt, aldus Polar Bears International.
