In de 19TH eeuw ontwikkelde tapdans zich van traditionele dansen uit Afrika, de Britse eilanden en elders. In de VS is tapdans een weerspiegeling van verschillende etnische botsingen. De dans evolueerde in de loop van de tijd van informele slaafuitvoeringen naar het wereldtoneel en wordt zelfs formeel onderwezen in moderne dansscholen.
5. Overzicht en kenmerken -
Tap Dance wordt gekenmerkt door een ritmisch klikken van de kleine metalen platen die zijn bevestigd aan de schoenen van een danseres tegen de vloer. De metalen platen zijn verbonden met de hiel en de teen van de schoen om hoorbare slagen te maken terwijl de danser op hun voeten tikt. Tap-dansers gebruiken vaak syncopatie en improvisatie, en de dans kan worden gedaan met muziek of zonder muziekbegeleiding. Een van de vroegste vormen van tapdansen is ritmepicking, waarbij dansers zich voornamelijk concentreren op de voet zonder veel lichaamsbeweging. Toon tik is geëvolueerd vanuit ritmepunt en omvat armbeweging. De softshell-vorm van tapdans wordt uitgevoerd met zachte schoenen in plaats van schoenen met metalen kranen.
4. Origins -
De slavenhandel wordt gecrediteerd voor de ontwikkeling van de tapdans. Afrikaanse slaven, eenmaal verscheept naar de VS, mochten hun cultuur niet uitoefenen. Slavenhouders waren vooral sceptisch dat zulke tradities als het gebruik van trommels de slaven in staat zouden stellen om met elkaar te communiceren en revoltes op te wekken. In een poging om hun muzikale cultuur te behouden, begonnen Afrikaanse slaven hun voeten te gebruiken om te dansen op traditionele ritmes. Vanaf de 19E eeuw leende Afrikaans-Amerikaans geleend van Ierse en Britse klompdansen, Schotse stapdansen en hun inheemse dansen om de Buck en Wing-dans te ontwikkelen. De dans legde de basis voor de ontwikkeling van de moderne tapdans
3. Spread en ontwikkeling -
Tegen het midden van de 19E eeuw groeiden vaudeville-shows in populariteit, waar de meeste Ierse dansers blackface droegen en nabootsen dat slaaf tapdans deed als een show van komedie. Naarmate de vaudeville-shows zich ontwikkelden, begonnen zwarte dansers die de tapdans deden, te pronken. Tapdans verspreidt zich vervolgens over de VS, van vaudeville-shows tot nachtclubs en tot slot musicals. Tap-dansers werden talrijk als gevolg van de populariteit van de danseres, en de dansers moesten unieke variaties ontwikkelen om te worden herkend. Innovaties zoals het gebruik van acrobatiek, speciale rekwisieten zoals trappen en komedie bereikten terrein en faciliteerden de evolutie van de dans. De draaikraan en ritmekraan werden tijdens deze periode ontwikkeld. De tapdans werd verder gepopulariseerd door film en televisie en de inschrijving voor tapdansscholen steeg over het hele land. Van de 1950s nam tapdans af in populariteit tot het opnieuw opkwam in de late 20e eeuw. Vanuit de VS heeft de dans zich verspreid en geïntegreerd met andere dansen over de hele wereld.
2. Opmerkelijke beoefenaars -
Een van de meest gerenommeerde kraanbeoefenaars is Bill Robinson, die als een van de eerste Afro-Amerikanen het land bereisde als een tapdans solo-act. Vroege tappers toegeschreven aan de populariteit van tapdans zijn Fred Astaire, Gene Kelly, George White, Covan brothers, John Bubbles en Clayton Bates. Tapdansfilmsterren als Hermes Pan, Nick Castle, Ruby Keeler, Betty Grable en Donald O'Connor zijn ook opmerkelijk voor hun bijdragen aan de dans.
1. Grotere betekenis en erfenis -
Tapdans is een uitstekend voorbeeld van integratie van verschillende etnische invloeden. Tapdans is een cultureel element in de VS en heeft in de afgelopen decennia een gemeenschapsbesef bevorderd. Tap Dance vertegenwoordigt ook verschillende muzikale elementen zoals ballet, jazzdans, stapdansen en moderne dans.
