Visuele vervuiling is een term die wordt gebruikt om iets te beschrijven dat de weergave van een bepaalde plaats of ding blokkeert of anderszins belemmert. Het kan verwijzen naar de zichtbaarheid van een object dat zich op afstand bevindt, naar zichtbaarheid in het algemeen, of naar rommel in een bepaalde weergave. Het is vooral een esthetisch probleem, wat inhoudt dat het de mogelijkheid om de waargenomen schoonheid van een specifieke site, landschap of stad volledig te waarderen, verstoort. Gezien dit kenmerk, dat grotendeels afhankelijk is van persoonlijke voorkeur, is visuele vervuiling een moeilijk te definiëren concept. Wat een persoon van mening is dat een mooie site niet hetzelfde is als de mening van een andere persoon. Evenzo kan een persoon die een ongewenste obstructie beschouwt iemand anders niet lastig vallen. Zelfs als individuen het erover eens zijn dat visuele vervuiling aanwezig is, is het meten van de exacte hoeveelheid visuele vervuiling bijna onmogelijk. In dit artikel wordt de visuele vervuiling gedetailleerder uitgelegd.
Wat veroorzaakt visuele vervuiling?
Zoals gezegd is het definiëren van visuele vervuiling een moeilijk proces. Een van de redenen waarom deze taak zo moeilijk is, is omdat verschillende mensen waarschijnlijk verschillende definities hebben van wat precies visuele vervuiling inhoudt. Voor sommige mensen is het misschien de aanwezigheid van te veel reclameborden langs de weg, terwijl anderen elektrische draden als een soort visuele vervuiling kunnen beschouwen. Andere voorbeelden van visuele vervuiling zijn: vuilnisbakken, oude voertuigen, gereflecteerd licht, mobiele telefoontorens, zakelijke borden, gebouwen, snelwegen en graffiti. Het wordt in veel stedelijke gebieden als hinderlijk ervaren, en sommige mensen noemen afleiding en oogvermoeidheid als gevolgen van visuele vervuiling.
Vechten tegen visuele vervuiling
Het idee van visuele vervuiling als een ongewenst gevolg van stedelijke ontwikkeling is terug te voeren op de Verenigde Staten tijdens de 1960s. Het is gemeld dat voormalig US First Lady Bird Johnson in 1965 billboards langs snelwegen verwees naar een lelijke toevoeging aan het stedelijk landschap. Ze volgde deze klacht door de Highway Beautification Act te ondersteunen, die wet werd in 1965 en bepaalde soorten advertenties verbood langs federaal gefinancierde snelwegen en interstates. Bovendien suggereerde de wet het gebruik van meer schilderachtige toevoegingen bij het screenen van minder gewenste sites (zoals autokerkhofen of vuilstortplaatsen). Sommige Amerikaanse staten zijn zo ver gegaan dat ze het gebruik van reclameborden langs snelwegen volledig hebben verboden.
Vandaag gaat de beweging tegen visuele vervuiling door met mensen in stedelijke gebieden die zich richten op infrastructuur zoals mobiele telefoontorens en elektrische kabels. In sommige gevallen was de oppositie tegen deze objecten zo groot dat mobiele telefoon- en elektrische bedrijven slimme installatie-oplossingen moesten ontwikkelen. Veel elektrische bedrijven begraven nu stroomleidingen ondergronds om het landschap niet te verstoren en gsm-bedrijven hebben mobiele telefoontorens ontworpen die op bomen lijken te lijken, zodat ze opgaan in de omgeving. Daarnaast hebben sommige gemeentebesturen in een poging om de aanwezigheid van graffiti in stedelijke landschappen te verminderen de verkoop van spuitverf aan minderjarigen verboden. Uit onderzoek blijkt echter dat deze stap weinig succes heeft gehad.
