Alle afval dat radioactieve materialen bevat, is radioactief afval. Het zijn bijproducten van een nucleaire elektriciteitsopwekking, nucleaire technologie of kernsplijting en ze zijn gevaarlijk voor alle levende organismen en het milieu. De veranderingen die plaatsvinden in de kernreactor maken het radioactieve afval het meest dodelijke afval vergeleken met elke andere energiebron. Uit zijn uiterlijk lijkt radioactief afval hetzelfde als de nucleaire brandstof die in de reactor is geladen. Na de kernreacties zijn de kritieke componenten van het radioactieve afval echter kleinere atomen die als splijtingsproducten worden aangeduid. Deze splijtingsproducten omvatten schadelijke radioactieve isotopen met diverse elementen zoals alkalimetalen, halogenen en zelfs edelvrije gassen. Deze elementen in het afval maken het gevaarlijk om radioactief te blijven in die staat gedurende duizenden jaren. Elke blootstelling aan het radioactieve afval door een levend organisme leidt tot de dood veroorzaakt door acute stralingsziekte.
Samenstelling
De algemene samenstelling van het radioactief afval is schadelijk geacht voor alle levende wezens op de planeet en het milieu. Het afval heeft een aanzienlijk aantal radionucliden, die atomen zijn met een overmaat aan kernenergie waardoor ze instabiel worden, en tijdens het proces van radioactief verval zenden ze ioniserende straling uit die buitengewoon gevaarlijk is. Deze radionuclidenisotopen zenden verschillende soorten straling uit op verschillende niveaus die verschillende perioden duren en maken het als zodanig moeilijk voor de wetenschapper om de perfecte plaats van verwijdering te vinden. Een dergelijk radioactief element uit het afval is plutonium-239, dat voor duizenden jaren nog steeds zeer gevaarlijk is voor alle mensen en levende wezens.
Bronnen van radioactief afval
Er zijn verschillende bronnen van radioactief afval. In landen met diverse kerncentrales en behandelcentra voor splijtstof zal een groot deel van het radioactief afval worden uitgestoten door de splijtstofkringloop en de verwerking van nucleaire wapens. Er zijn andere belangrijke bronnen van dit afval dan de nucleaire verwerkingsfabrieken zoals industrieel en medisch afval dat over de hele wereld wordt gevonden. De verwerking van kolen, gas en olie stoot verbindingen uit die, wanneer geconcentreerd, leiden tot NORM (Naturally Occurring Radioactive Materials) die algemeen worden erkend als een bron van radioactief afval.
Classificatie
De classificatie van radioactief afval is gecategoriseerd, afhankelijk van de naties. Mill tailing is een van de classificaties van het radioactieve afval en bevat normaal gesproken enkele sporenhoeveelheden uranium en andere verbindingen zoals radium en thorium. De residuen van de uraniummolen zijn de afvalstoffen die achterblijven uit de ertshoudende uraniumverwerkingsfabrieken. Wetenschappelijk gezien zijn ze geacht niet hoogradioactief van aard te zijn. De LLW (low-level waste) is een classificatie van het radioactieve afval afkomstig van het ziekenhuis en industrie-afval. Toegevoegd aan deze categorie zijn papieren, kleding en andere items die extreem lage hoeveelheden radioactiviteit bevatten die een korte levensduur hebben. Ander hoogactief laagactief afval moet goed worden gehanteerd en moet tijdens transport voor veiligheidsdoeleinden worden afgeschermd.
het voorkomen
Radioactief afval heeft meer dan 90% uranium, wat 90% is van ongebruikte brandstof. Het recycleren van dit afval zal leiden tot het genereren van nieuwe energie en dus het verminderen van de hoeveelheid afval op de planeet. Dit kan gebeuren wanneer het kernafval chemisch wordt verwerkt in een gesloten splijtstofcyclus om de uitstoot van meer afval te voorkomen en de winning van schone energie te vergroten.
