De Saga van Continental Drift
Volgens de studie van plaattektoniek is de buitenste laag van de aarde, de lithosfeer, verdeeld in enorme tektonische platen die over de mantel glijden die boven de vloeibare lavakern zit. De platen presteren als harde en stijve schalen die de basis vormen van onze aardse geografie. De lithosfeer is echter niet zo rigide als we zouden willen denken. De tektonische platen blijven bewegen met de snelheid waarmee onze vingernagels groeien. Gedurende de geschiedenis van de aarde zijn deze platen cyclisch tegen elkaar neergestort, uitgestorven en opnieuw gecreëerd. 200 miljoen jaar geleden sloten de meeste van deze platen zich aan op de oppervlakte landmassa's in een supercontinent, genaamd Pangaea, dat een mega-oceaan omringde genaamd Panthalassa. Tussen 190 en 180 miljoen jaar geleden begon deze gigantische landmassa uiteen te gaan langs wat nu Afrika is. Terwijl Pangaea uiteen bleef drijven, creëerde het de meeste tektonische platen die de huidige lithosfeer vormen. Een van hen was de Pacific Plate, de grootste van alle moderne platen op 103 miljoen vierkante kilometer.
Noordelijke en oostelijke buren
De Pacifische plaat vormt het grootste deel van de zeebodem van de Stille Oceaan. Aan de noordkant van de plaat wordt de plaat onder de Noord-Amerikaanse plaat gesmeed en vormt een convergente grens en de Aleutian-loopgraaf langs de eilanden met dezelfde naam. Het heeft een uiteenlopende grens met het Explorer-bord voor de westkust van Vancouver Island, Canada. De oostelijke en zuidoostelijke delen van de Stille Zuidzee verdringen zich tegen de Juan de Fuca, Cocos en Nazca-platen, die worden ondergebracht onder de Noord-Amerikaanse plaat. In het midden van de oostkant vormt de San Andreas-breuk een grens met de Noord-Amerikaanse plaat.
Zuidelijke en westerse dynamiek
De zuidkant van de Pacifische plaat vormt een divergerende grens met de Antarctische plaat en geeft aanleiding tot de onderwater-bergkam van de Stille Oceaan en Antarctica. De westelijke randen van de Pacifische plaat ontmoeten de Okhotsk-plaat, die twee onderzeese loopgraven vormt voor de kust van Japan. Het westelijke deel van de Pacific Plate wordt onder de Filippijnse zeeplaat ondergedompeld en vormt een convergerende grens. Het heeft de Mariana Trench gecreëerd, wat het diepste deel van de Stille Oceaan of een andere oceaan ter wereld is. De Pacifische plaat vormt een relatief onschadelijke transformatiegrenzing met de Caroline Plate bij de evenaar ten noorden van Nieuw-Guinea. Vlakbij, in de Bismarck-zee, botst de Pacific Plate tegen de North Bismarck-plaat. In het zuidwesten heeft de Pacific Plate een wederzijds subducterende relatie met de Indo-Australische plaat. Het vormt een overwegend convergerende grens en wordt onder de andere begraven, net ten noorden van Nieuw-Zeeland, en vormt onderzeese loopgraven. Dan, in de buurt van de Alpine Fault op het Zuidzee-eiland van Nieuw-Zeeland, vormt de Pacifische plaat een transformatiegrenzing waar het Indo-Australische bord eronder ondergaat en de Puysegur-greppel creëert. Het grootste blok continentale korst van Pacific Plate ligt in de buurt van Zealandia, ten oosten van de Puysegur.
Een museum van plaatstektoniek
De subducties langs de buitengrenzen van de Stille Oceaan produceren een grote boog van aardbevingen en vulkanische activiteit, bekend als de "Ring van Vuur". De hot spot onder de Pacifische plaat nabij de uiterste zuidwestelijke Stille Oceaan van de VS gaf aanleiding tot de Hawaïaanse eilanden. De Pacific Plate is een soort "museum" van onderwater paleo-geologie. Als zodanig bevat het het grootste gebied met overblijfselen van de oudste geologische spelers onder de zeebodem in de Aziatische loopgraven van de oceaan. Er zijn bewijzen dat de ondergeschikte platen van Juan de Fuca, Nazca en Cocos overblijfselen zijn van een vroegere plaat die de Farallon wordt genoemd. Een geologische kaart van de zeebodem van de Stille Oceaan onthult geologische sequenties over miljoenen jaren, en informatie over het huis dat zij de Ring of Fire op de randen van de grootste oceaan vormden. De Pacific Plate kan de chronologie van de Pacifische zeebodem stapsgewijs weergeven, waarbij de oudste alweer 145 miljoenen jaren geleden in Aziatische Pacifische loopgraven werd gedoopt. Vandaag de dag krimpt de Pacifische plaat, samen met het Bassin van de Stille Oceaan. Dit gebeurt terwijl Noord- en Zuid-Amerika naar het westen trekken en de Atlantische Oceaan verbreden ten koste van de eigen breedte van de Stille Oceaan.
