Valuta van Monaco
Monaco nam de euro aan als zijn officiële munteenheid in 2002 als vervanging voor de Monegaskische frank, die sinds 1837 als wettig betaalmiddel van het land werd gebruikt. Naast Monaco werd de frank ook gebruikt door Frankrijk en Andorra. De ISO-code van de valuta was MCF. Eén Monegaskische frank was verdeeld in 100-subeenheden, centimes of tien eenheden genaamd décimes. In 1960 herzag Monaco de waarde van zijn frank en introduceerde een nieuwe reeks franken om de oude frank te vervangen door een verhouding van 1 nieuwe frank tot 100 oude frank. Toen de euro door het land werd aangenomen, bedroeg de wisselkoers van de frank naar de euro 6.55957 MCF naar 1 EUR.
Economie
Monaco is een rijk land. Het heeft het laagste armoedecijfer ter wereld en het nominale BBP per hoofd van $ 153,177 is de op een na hoogste in de wereld. De dienstensector vormt de ruggengraat van de economie van het land, met als belangrijkste bron van inkomsten toerisme.
Toerisme draagt bij aan 15% van het BBP van het land. De casino's en het geweldige klimaat zijn de belangrijkste attracties, die elk jaar veel buitenlanders naar het land brengen. Het bankwezen in het land trekt ook klanten van over de hele wereld aan en er wordt geschat dat het een waarde van meer dan € 100 miljard aanhoudt. Het land investeert de laatste tijd ook in kleine milieuvriendelijke industrieën met een hoog rendement, zoals biometrie en cosmetica.
De regering van Monaco monopoliseert vele sectoren zoals postdiensten en tabak. In communicatie bezit de staat 45% van het telefoonbedrijf Monaco Telecom. Monaco en Frankrijk hebben een unie die de economie en gebruiken van het land beheerst. In 2011 was de omzet gegenereerd door het land ongeveer $ 5.748 miljard. De werkgelegenheid is 98% en naast de burgers zijn er ook 48,000-medewerkers die dagelijks vanuit Italië en Frankrijk pendelen. De levensstandaard in Monaco is echter hoog en de vastgoedprijzen van Monaco zijn de hoogste in de wereld.
Belastingen
Monaco wordt gezien als een belastingparadijs omdat het geen inkomstenbelastingen oplegt aan zijn burgers en de belastingen op bedrijven zeer laag zijn. Dit trekt veel investeerders naar het land. 75% van het inkomen van Monaco komt van buitenlandse bedrijven die ofwel kantoren of bedrijven in het land hebben opgezet. De sociale verzekeringspremies die door zowel werknemers als werkgevers aan de overheid worden betaald, zijn echter hoog. Werkgevers moeten ongeveer 35% van het bruto salaris plus voordelen bijdragen, terwijl werknemers een extra bedrag bijdragen dat ongeveer 13% bedraagt. Bewoners betalen belastingen aan de overheid door aankoopdiensten en goederen die worden geleverd met een toegevoegde waarde van 19.6%.
Het land is door zijn financiële stelsel onderwerp geweest van verschillende fiscale beleidsorganisaties. Het maakt zijn inkomsten niet bekend en het werkt ook niet samen met de internationale gemeenschap met betrekking tot het gebruik van informatie die nodig is om misdaden van belastingontduiking te onderzoeken. Het land is ook beschuldigd van het versoepelen van de wetgeving inzake het witwassen van geld. De regering van Monaco wordt erop gewezen dat zij zich bemoeit met het rechtsstelsel van het land als het gaat om het onderzoeken van gevallen van witwassen.
