De gigantische bij van de Wallace, ook bekend als de Megachile pluto, is een enorme harsbij, afkomstig uit Indonesië. De bij werd voor meer dan een eeuw uitgestorven, totdat Adam Messer ze herontdekte in 1981 op Bacan Island. De gigantische bij van de Wallace is van de Megachilidae familie. Het is 's werelds grootste bijensoort die groter is dan alle meer dan twintigduizend bekende soorten bijen inclusief hommels.
Omschrijving
De vrouwelijke megachile plutos hebben een 2.5 inch spanwijdte en een lichaamslengte van ongeveer 1.5 inch terwijl de mannetjes 0.9 inches lang zijn. De kop van de vrouwelijke bijen is ongeveer 0.5 inches breed en ze hebben sterke puntige kaken voor het verzamelen van hars. De gigantische bij van de Wallace kan een 0.4 inch brede hars afschrapen en naar het nest dragen, waarmee ze hun nest kunnen bouwen. De gigantische bij van de Wallace is ongeveer tweeëntwintig keer groter dan de kleinere werkbijen die bijna 0.07 inches lang zijn. Het is ook groter dan de hommel en de gigantische honingbij.
Distributie en Habitat
De Megachile plutos zijn afkomstig uit de Noord-Molukken eilanden in Indonesië, met name Tidore, Halmahera en Bacan Archipel. Deze bijen worden als kwetsbaar beschouwd vanwege hun beperkte leefgebieden en de afbraak van hun leefgebieden. Afbraak van hun leefgebieden wordt veroorzaakt door de impact van tal van invasieve plantensoorten en mijnbouw. Men gelooft dat deze bijen beperkt zijn tot de laaglandbossen.
Ecologie
Megachilidae geslachten worden genoemd naar het materiaal waarmee ze nestelen en Wallace 'gigantische bijen staan bekend als harsbijen omdat ze harsen gebruiken om hun nesten te bouwen. De Megachile pluto richt zijn nest op in een bestaand nest van de Microcerotermes amboinensis. De bijen richten met behulp van een hars verschillende scheidingswanden op in de laag van de termiet. Het feit dat ze samen met deze termieten leven, heeft ertoe bijgedragen ze voor meer dan een eeuw te verbergen voor de lokale bevolking.
Ontdekking en herontdekking
Wallace's gigantische bijen werden voor het eerst ontdekt door Alfred Wallace in 1858. Alfred bracht ongeveer acht jaar door met het verkennen van de Maleisische archipel van 1854 en slaagde er in om 125,660-monsters te verzamelen die meer dan 83,200-kevers bevatten. Wallace vond over 1,000 soorten die nog niet waren ontdekt, en dit omvatte een enkel vrouwelijk exemplaar van de grootste bij. Wallace vond het vrouwtje Megachile pluto exemplaar in Bacan Island en beschreef het in zijn boek als een groot, zwart wespachtig wezen met enorme kaken. De bij werd later de gigantische bij van Wallace genoemd. Frederick Smith, een Britse entomoloog, beschreef het als de grootste soort van zijn geslacht in 1860.
Er waren al meer dan een eeuw geen meldingen van Wallace 'gigantische bijen, en het werd geloofd uitgestorven, vooral met de enorme bosbouwactiviteiten op het eiland in de afgelopen eeuw. De gigantische bijen van de Wallace werden herontdekt in 1981 door Adam Messer. Adam ontdekte zes nesten van Wallace's gigantische bij op Bacan Island en de aangrenzende eilanden. De gigantische bijen van de Wallace behoorden tot de vijfentwintig meest gewilde verloren soorten die de primaire focus vormen van een van de Global Wildlife Conservation's die op zoek is naar verloren soorten.
