Internationale wateren is een term die wordt gebruikt om te verwijzen naar wateren die niet tot een natie behoren. Internationale wateren worden gevormd wanneer een waterlichaam de internationale grenzen overschrijdt, waardoor geen enkele superioriteit aan een territoriale territoriale grens wordt toegekend. De waterlichamen die over het algemeen grenzen van de staat overschrijden, zijn meren, rivieren, estuaria, wetlands en waterhoudende grondlagen. Oceanen, regionale zeeën en de uitgestrekte mariene ecosystemen overstijgen vaak internationale grenzen. De algemene term voor beide instanties is "Terra nullius" (Latijn voor niemandsland), wat betekent dat het land / de wateren niemand toebehoren. Aangezien geen enkele staat of staat de wateren kan beheersen, heeft elk van hen de ongereguleerde vrijheid om deel te nemen aan activiteiten die met water te maken hebben, zoals vissen, het opzetten van infrastructuren zoals kabels en pijpleidingen en onderzoek met andere activiteiten. Internationale wateren zijn ook bekend als volle zee. De term is afgeleid van de Latijnse naam merrie liberum vertaald als volle zee.
Verdrag inzake internationale wateren
De vestiging van volle zee werd ingesteld door het Verdrag inzake de volle zee in 1958 en omvat ondertekenaars van 63. De term hoge zee betekent twee dingen: 1) Geen enkele staat kan legaal zijn heerschappij opleggen over welk deel van het water dan ook en 2) Elk deel van de zee buiten een territoriale grens is een hoge zee. Het Verdrag inzake de volle zee is gebaseerd op het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee. De conventie stelde economische zones in 200 nautische mijlen vanaf de basislijn van de kustwateren tot in het waterlichaam. Allerlei wateractiviteiten in de Exclusieve Economische Zones staan onder de soevereiniteit van de aangrenzende landen en omvatten de natuurlijke hulpbronnen op de zeebodem.
Geschillen over internationale wateren
Er zijn opdoemende geschillen over de territoriale status van sommige van de waterlichamen in de wereld.
De Noordelijke IJszee
Het poolwaterlichaam staat onder een strijd tussen leden van de Europese Unie en vier andere landen, waaronder Canada, Denemarken, Rusland en Noorwegen. Hoewel de vier bepaalde delen van het waterlichaam als interne wateren beschouwen, beweert de EU dat het Noordpoolgebied volledig een internationaal waterlichaam is.
De Zuid-Chinese Zee
Landen als India, Japan, de VS en de Volksrepubliek China beschouwen de Zuid-Chinese Zee als een internationaal waterlichaam. Ze verwerpen ook elk standpunt dat doet vermoeden dat landen die tijdens de Derde Conferentie van de VN voor het Zeerecht in die wateren hebben gevist, moeten delen in de hulpbronnen die tot de territoriale wateren behoren, in dit geval China. Andere betwiste waterlichamen zijn het Japanse eilandje Okinotorishima en de Zuidelijke Oceaan in Australië. Territoriale wateren zonder formele regelgeving leiden tot criminaliteit, illegale activiteiten en dumpen in die wateren. Een opmerkelijk voorbeeld is het deel van Somalië in de Indische Oceaan. Piraterij en andere criminele activiteiten op volle zee kunnen door elke natie worden behandeld zoals bepaald in de regels van de universele jurisdictie. De criminaliteit in de exclusieve economische zones / territoriale wateren / interne wateren kan echter worden gereguleerd door hun respectieve 'eigenaren'.
Samenwerking
Door de eeuwen heen is water een belangrijke bron van conflict geweest tussen de aangrenzende landen. Recent onderzoek toont echter aan dat een goed beheer van waterlichamen een bron van samenwerking tussen naburige landen is. Een dergelijke samenwerking katalyseert een grotere sociaal-economische samenwerking die mogelijk kan leiden tot groei en ontwikkeling van de lidstaten.
