Een archeoloog bestudeert, analyseert en herstelt het recente en prehistorische menselijke verleden door middel van waarneembare fysieke materiële overblijfselen uit het verleden in een zoektocht om een breder en alomvattend begrip van de menselijke cultuur mogelijk te maken. De discipline van de archeologie is een tak van de antropologie. De materiële overblijfselen omvatten artefacten, architectuur, biofacten (ecofacts) en landschappen. De doelstellingen van een archeoloog omvatten het begrijpen van de culturele geschiedenis, het construeren van vroegere manieren van leven, het documenteren van de menselijke geschiedenis en het verklaren van de veranderingen in menselijke samenlevingen in de loop van de tijd. Archeologen zijn belangrijk omdat ze ons helpen meer dan 99% te begrijpen van het niet-opgenomen menselijke verleden, hun samenlevingen, en hoe ze fysiek evolueerden en hun uitvindingen in de loop van de tijd.
Soorten archeologen
Het gemeenschappelijke kenmerk van alle archeologen is dat ze betrokken zijn bij landmeten, gegevensverzameling, analyse en interpretatie. Archeologen ontlenen technieken uit andere disciplines zoals antropologie, geschiedenis, kunstgeschiedenis, klassiekers, etnologie, geografie, geologie, linguïstiek, semiologie, natuurkunde, informatica, computerarcheologie (ook bekend als digitale archeologie), archeogaming, chemie, statistiek, paleoecologie, paleontologie, paleozoologie, paleoethnobotanie en paleobotanie. De discipline van de archeologie is divers en er zijn enkele archeologen die zich op specifieke gebieden specialiseren. Ze omvatten historische archeologen, ethnoarchaeologie, experimentele archeologen, archeometrie, feministische archeologen, reddingsarcheologen, maritieme archeologen en nog veel meer. Historische archeologen bestuderen culturen door te schrijven terwijl Ethnoarchaeology de etnografische studie is van bestaande personen die bedoeld zijn om te helpen bij het begrijpen van archeologische gegevens. Experimentele archeologen gebruiken meestal experimenten om te komen tot de concreet gecontroleerde observatie van processen die het archeologische record creëren en beïnvloeden. Archaeometrie gebruikt de toepassing van fysica, chemie en engineering om archeologische metingen te systematiseren. Pseudo-archeologen zijn individuen die zich archeoloog noemen, maar de normaal geaccepteerde en wetenschappelijke archeologische ethiek schenden.
Uitdagingen Archeologen Face
De opkomst van pseudo-archeologen heeft de kwaliteit en geloofwaardigheid van archeologische werken afgezwakt. Plundering en vernietiging van archeologische vindplaatsen is in opkomst. Plunderen kan gebeuren wanneer geïnteresseerde partijen de artefacten plunderen om te verkopen, of locals die zich gehecht voelen aan de artefacten stelen ze. Sommige locals beschouwen ook archeologen die naar hun voorouderlijke huizen komen en als dieven cultureel en religieus belangrijke materialen bij zich dragen. De archeologen beschouwen het verleden als lineair (het verleden is al lang voorbij) terwijl autochtonen het als cyclisch beschouwen (het verleden verstoren is een slecht voorteken). In een dergelijk scenario komt de academicus in conflict met de noodzaak om het verleden te respecteren.
Geschiedenis van archeologen
Een Italiaanse Renaissance menselijke historicus Flavio Biondo is de vroegst bekende archeoloog. Hij schreef een gids over de ruïnes en de topografie van eerder Rome in de vroege 15TH eeuw. Vroege archeologen werden antiquarians genoemd in de 17th en 18th eeuw waarvan de studies zich alleen concentreerden op de geschiedenis van historische sites, manuscripten en oude artefacten (antiquariaat). Ze concentreerden zich op waarneembaar bewijs om het verleden te begrijpen. Sommige van deze antiquariaten hebben het Engelse platteland, de tekeningen en monumenten onderzocht en uitgelegd. Ook bestudeerd in het midden van de 18e eeuw waren de evoluties van met de hand geschreven tekst, gebruiksvoorwerpen, schild-vormen, architectuur en verschillende soorten kostuums onder anderen. Tijdens deze periode werden geen gespecialiseerde opgravingen zoals stratificatie gebruikt. In de vroege 19-eeuw ontwikkelde William Cunnington (de vader van archeologische opgravingen) de meeste van de termen en procedures die archeologen tot nu toe gebruikten, waaronder stratigrafie (elke overlappende stratum traceert terug naar een opeenvolgende periode in chronologische volgorde). Door de 1920s heeft Sir Mortimer Wheeler het rastersysteem voor graafwerkzaamheden ontwikkeld. De meeste universiteiten zijn ook begonnen met het aanbieden van archeologieprogramma's gedurende deze tijd. Tegenwoordig zijn bijna alle archeologen universitair geschoold.
