Fysieke beschrijving
De waterbuffel, of de Aziatische buffel, heeft een lang, smal gezicht, kleine oren en grote hoorns. Het heeft een grijszwarte vacht en hoorns die niet bij het voorhoofd samenkomen zoals die van de Afrikaanse buffel. De hoorns zijn ruw en hebben ribachtige kartels en de poten hebben brede hoeven om wegzakken in de modder te voorkomen. De hoogte tot aan de schouder is 1.5 tot 1.9-meters (59 tot 75 inch) en de lengte van kop tot staart ligt tussen 2.4- en 2.7-meters (94 tot 106 inch) volgens National Geographic. De staartlengte van de Aziatische buffel is 60 tot 100 centimeter. Het gewicht van de volwassen waterbuffel ligt tussen 1,500 en 2,650 pond, waarbij mannetjes vrij groter zijn dan vrouwtjes.
Dieet
De waterbuffel is een herbivoor, herkauwer, grazer. Volgens Animal Diversity (AD) eet het grassen, kruiden, waterplanten, bladeren, landbouwgewassen en waterplanten die langs rivieren en moerassen groeien. Het kan ook op tijd voeden met schors of stengels en microalgen, volgens National Geographic (NG). De waterbuffel weidt 's ochtends,' s avonds en soms in de nacht, volgens ARKive Initiative.
Habitat en bereik
De wilde waterbuffel komt oorspronkelijk uit Zuidoost-Aziatische landen. Volgens het ARKive-initiatief is India de thuisbasis van veel van de Aziatische buffelpopulatie, hoewel ze ook verspreid zijn over Nepal, Bhutan en Thailand, vooral in reservaten. De waterbuffel is ook geïntroduceerd in Noord-Afrika, Brazilië, Midden-Amerika, en Australië. De ideale habitat wordt gevonden in tropische en subtropische bossen of natte graslanden, volgens Animal Diversity. Dergelijke habitats hebben hoge grassen, rivieren, beken, moerassen en een verstrooiing van bomen. Deze bossen hebben ook genoeg water om te drinken, en laten deze kolossen zich in de modder wentelen. Het 2008-rapport van de Rode Lijst van bedreigde diersoorten van de Internationale Unie voor het Behoud van de Natuur (IUCN) classificeerde de waterbuffel als een "bedreigde" soort. De belangrijkste bedreigingen voor het bestaan ervan zijn kruisen met binnenlandse buffels, jagen, verlies van leefgebied en degradatie.
Gedrag
De wilde waterbuffel is sociaal en niet territoriaal. Een typische kudde waterbuffels bestaat uit 10 voor 20-individuen, geleid door een dominante, oudere, matriarch. Wanneer het heet is, baden deze wezens en wentelen zich in de modder om koel te blijven. Deze modderige vachten beschermen hun huid ook tegen bijtende insecten. Als er geen plaats is om zich in de modder te wentelen, rust de waterbuffel in schaduwrijke gebieden. Op ongeveer de leeftijd van 3 verlaten jonge waterbuffelmannetjes de groep om bachelor kuddes tot 10 stieren te vormen. Oudere mannen kunnen een grotendeels eenzame levensstijl leiden, hoewel ze ook in de buurt van vrouwelijke kuddes kunnen leven.
Weergave
Seksuele volwassenheid voor een vrouwelijke waterbuffel begint bij 1.5 jaar en voor de man gebeurt dit op 3 jaar volgens Animal Diversity. Tijdens natte seizoenen gaan volwassen mannetjes naar de vrouwelijke groepen en paren met oestrusvrouwtjes. Mannetjes detecteren oestrus wijfjes door hun (vrouwtjes) urine en genitaliën te snuiven. Na het paren worden de mannetjes weggejaagd door vrouwen voor de volgende 11 tot 72 uur. Eén mannelijke waterbuffel kan paren met verschillende vrouwtjes en tijdens het paren kan concurrentiegeschil tussen mannen ernstige verwondingen tot gevolg hebben. De draagtijd van een wilde buffel duurt van 300 tot 340-dagen, waarna een vrouw een of twee kalveren krijgt. Bij de geboorte weegt het kalf 35 tot 40 kilogram en wordt het verpleegd van 6 tot 9 maanden. Volgens AD produceert een vrouw gemiddeld om de twee jaar een kalf. In gevangenschap kan een wilde buffel een gemiddelde levensduur hebben van maximaal 25 jaar, volgens National Geographic, hoewel ze in het wild waarschijnlijk maar rond de 12-jaren zullen overleven.
