Simón Bolívar was een Venezolaanse leider die een rol speelde in de oprichting van Zuid-Amerikaanse landen nadat hij hun bevrijding leidde van de Spaanse koloniale overheersing.
Vroege politieke carrière
Officieel Simón José Antonio de la Santísima Trinidad de Bolívar y Palacios, en vaak aangeduid als El Libertador, Bolívar werd geboren in 1783 in Venezuela. Na het overlijden van zijn ouders reisde Bolívar naar Europa om zijn opleiding voort te zetten. In het buitenland was hij onder de indruk van politieke gebeurtenissen zoals de kroning van Napoleon in Frankrijk.
Het is ook in Europa waar Bolívar de kunst van oorlog leerde, naast andere studies zoals politiek en filosofie. De omwentelingen in Spanje gaven hem de gelegenheid om naar huis te gaan en zijn revoluties te beginnen. Van 1804 hadden zijn campagnes hem door hoge en lage punten laten gaan. De meest opvallende waren toen hij een overloper in zijn gelederen had, Miranda, gearresteerd en overgedragen aan het Spaanse leger.
In augustus 6, 1813 heroverden zijn troepen Caracas en vestigden de tweede republiek Venezuela. De opstand daarna dwong hem om zijn toevlucht te zoeken in Granada en later in Haïti, waar hij uitvoerig lobbyde voor hulp.
In september hervatte 1821 zijn campagnes en leidde tot de oprichting van Grand Colombia na het verslaan van de Spaanse troepen en hun bondgenoten tijdens de slag om Carabobo, de laatste grote veldslag. Deze nieuwe staat besloeg een heel gebied dat nu modern Colombia, Venezuela, Ecuador en Panama is. Bolívar ging verder met zijn campagne in het zuiden tussen 1822 en 1830.
The Struggles in Grand Colombia
Deze nieuwe staat stond voor politieke en militaire uitdagingen. Bolívar ondervond rebellen en opstanden als gevolg van zijn controversiële zet om een centralistisch bestuursstelsel te implementeren. Hij wilde geen federaal systeem zoals dat van de VS gebruiken, omdat hij dacht dat het onmogelijk was. Hij wilde dat de macht werd geconcentreerd in een centrale administratie en een permanent voorzitterschap dat hem de mogelijkheid bood om een opvolger te kiezen.
Zijn voorzitterschap zou echter een systeem van verantwoording hebben om het op orde te houden. Dit idee was niet populair en de constitutionele conferentie die hij had geroepen om dit goed te keuren, werd opgegeven. Conspiracies tegen hem gingen door ondanks dat hij hen vergaf.
Machtsstrijd was de belangrijkste reden voor zijn moord. De vakbond stortte in januari 20, 1830 in nadat hij van het presidentschap was afgetreden. Zijn oproep voor de natie om verenigd te blijven werd genegeerd en de voormalige koloniale macht Spanje lanceerde mislukte pogingen om zijn voormalige koloniale bezittingen terug te krijgen. Na 1830 leed deze regio onder conflicten en burgeroorlogen. Bolívar stierf op december 17, 1830 voordat hij naar Europa kon reizen.
Persoonlijke overtuigingen en beeldvorming door auteurs
Het was jammer dat Bolívar geen kinderen had omdat hij zijn vrouw Maria Teresa had verloren aan Yellow Fever. Zijn verblijf in Europa om het verdriet van het verlies van zijn vrouw teniet te doen, veranderde het in een sterke toewijding.
De transformatie was vanwege zijn ontmoeting met oud-leraar Simon Rodriguez. Bolívar werd aangeklaagd in historische publicaties van populaire personen als Karl Marx en Docoudray Holstein.
Veel mensen noemden hem een lafaard vanwege zijn frequente afschaffing van zijn strijdkrachten tijdens gevechtsoperaties. In het bijzonder ging Holstein uit van zijn voorkeur voor intriges en manipulatie over openlijke betrokkenheid bij de vijand. Zijn twisten met vrouwen werden bekritiseerd omdat het vaak de militaire inspanningen van zijn troepen belemmerde. Karl Marx beschuldigde hem ervan te proberen de creoolse adel te behouden waar hij vandaan kwam.
