Shinto, een oude Japanse religie, wordt nog altijd beoefend en wordt beschouwd als de formele staatsreligie van Japan. Geworteld in het prehistorische animisme, heeft de religie geen oprichter, officiële heilige teksten of geformaliseerde doctrines. Shinto bestaat uit rituele praktijken in openbare heiligdommen gewijd aan veel verschillende goden, openbare rituelen zoals oorlogsmonumenten en oogstfeesten en voorouderverering. Shinto is door de geschiedenis heen gebruikt bij de ontwikkeling van onderscheidende Japanse houdingen, bewustzijn en traditie.
5. Geschiedenis en Overzicht van overtuigingen
Shinto's opgetekende geschiedenis stamt uit een paar 8-eeuwse teksten, maar archeologisch bewijs suggereert dat de traditie veel verder teruggaat. Net als veel andere prehistorische volkeren waren de vroege Japanners waarschijnlijk animisten, die spirituele kenmerken gaven aan planten, dieren en andere natuurlijke verschijnselen. Een orale traditie van rituelen en verhalen ontwikkelde zich organisch, omdat deze vroege mensen historische wortels begonnen te ontwikkelen en worstelden om hun plaats in de wereld te begrijpen. Shinto werd formeler ingesteld als reactie op de toegenomen interacties tussen Japan en het vasteland van Azië: de Japanse clans ontwikkelden een geformaliseerd systeem om hun overtuigingen te onderscheiden van die van de buitenstaanders. Beginnend in de 6e eeuw CE begon Shinto aspecten van andere Aziatische religies aan te nemen: het boeddhisme, Korea en het confucianisme, uit China.
Shinto is gebaseerd op de verering van en het geloof in kami, die worden begrepen als heilige en goddelijke wezens, evenals spirituele essenties. Deze spirituele wezens bestaan in de natuur: in bergen, bomen, rivieren, natuurlijke fenomenen en geografische regio's. Kami wordt verondersteld abstracte, natuurlijke creatieve krachten te zijn, in tegenstelling tot de almachtige godheden van de westerse religie. Van aanhangers wordt verwacht dat zij in harmonie en vreedzame co-existentie leven met de natuurlijke wereld en met andere menselijke wezens, waardoor de religie in combinatie met andere religieuze overtuigingen kan worden toegepast.
4. Wereldwijde aanwezigheid en opmerkelijke leden
Hoewel bijna 80% van de Japanse bevolking Shinto beoefent, identificeren maar heel weinig mensen zich als 'Shintoist' in religieuze enquêtes. Dit komt door de alomtegenwoordigheid en informaliteit van de religie: de meeste Japanners nemen deel aan "Folk Shinto", bezoeken Shinto-heiligdommen en nemen deel aan rituelen, zonder tot een institutionele religieuze groepering te behoren. Er zijn ongeveer 81,000-heiligdommen en 85,000 Shinto-priesters in Japan. Een paar buitenlandse priesters zijn in de afgelopen twee decennia gewijd, maar de praktijk blijft overwegend Japans.
3. Ontwikkeling en verspreiding van het geloof
In de late 19TH en vroege 20th eeuw werd Shinto opgericht als de staatsgodsdienst van Japan en Shinto religieuze feesten en ceremonies waren onherroepelijk verbonden met regeringszaken. De heersende aristocratie gebruikte Shinto, confucianisme en boeddhisme als middel om de orde in Japan te handhaven. De Shinto-legende beweerde dat de Japanse keizerlijke familie was afgedaald in een ononderbroken lijn van de zonnegodin Amaterasu.
De keizer en het hof voerden nauwgezette religieuze rituelen en ceremonies uit om ervoor te zorgen dat de kami Japan en zijn mensen zou beschermen. Deze ceremonies waren verankerd in de administratieve kalender van de regering. Gedurende deze tijd maakte de Japanse overheid stelselmatig gebruik van de verering van heiligdommen om de imperialistische loyaliteit van haar burgers aan te moedigen. De regering richtte zelfs het 'Departement voor de Zaken van de Godheden' in om het idee te bevorderen dat het voortbestaan van Japan afhing van het feit dat de burgers de status quo handhaafden met onvoorwaardelijke steun van de regering en het keizerlijke gezin.
2. Uitdagingen en controverses
Zendelingen arriveerden in de 16e eeuw in Japan met de bedoeling om het Japanse volk te bekeren van het Shintoïsme en het Boeddhisme tot het Christendom. Dit werd als een politieke dreiging gezien en de regering nam drastische maatregelen om te voorkomen dat het christendom zich zou verspreiden. Tijdens de 17-eeuw vereiste antichristelijk overheidsbeleid dat alle Japanners zich bij een boeddhistische tempel moesten inschrijven en zich moesten toeleggen op het beoefenen van het boeddhisme, zij het met sterke Shinto-invloeden. Tijdens de nationalistische periode werden sporen van het boeddhisme ontdaan van de Shinto-heiligdommen en Shinto werd officieel "niet-religieus" verklaard. Deze verklaring werd afgelegd om de waarborg van de Japanse grondwet voor religieuze vrijheid te behouden, zelfs toen Shinto aan het volk werd opgedrongen als een nationalistische culturele praktijk. Na de Tweede Wereldoorlog werd Shinto gedesinvesteerd, en de keizer verloor zijn goddelijke status tijdens de geallieerde reformatie van Japan.
1. toekomstperspectieven
Hoewel het niet langer de officiële staatsgodsdienst is, beïnvloedt Shinto nog steeds de spiritualiteit en het dagelijks leven in Japan. Shinto priesters worden vaak opgeroepen om zegeningen te doen tijdens de inauguratie van nieuwe gebouwen of bedrijven en Japanse auto's worden vaak gezegend tijdens het assemblageproces. Hoewel de keizer niet langer als een godheid wordt beschouwd, zijn veel imperiale ceremonies nog steeds doordrenkt van religieus ritueel en mystiek. En ondanks de niet-goddelijke status van de keizer, omringt een aanzienlijk religieus ritueel en mystiek nog vele keizerlijke ceremonieën. Shinto blijft het Japanse volk binden, samen met zijn krachtige mix van spirituele toewijding, familieloyaliteit en nationale trots.
