Schengen-Landen

Schengenlanden bestaan ​​uit 26 Europese landen die grenscontroles aan hun grenzen hebben afgeschaft. Het Schengen-gebied werd opgericht om vrij verkeer van personen tussen ondertekenende staten mogelijk te maken. Schengenlanden onderhouden open grenzen tussen henzelf en strengere grenscontrole met niet-Schengen-landen.

De Schengen-landen van de wereld

De 26 Europese landen die de Schengenlanden vormen zijn Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje, Polen, Nederland, België, Griekenland, Portugal, Tsjechië, Hongarije, Oostenrijk, Zwitserland, Denemarken, Slowakije, Finland, Noorwegen, Litouwen, Letland, Slovenië , Estland, Luxemburg, Malta, IJsland en Liechtenstein.

Geschiedenis van de Schengen-landen

Vóór de Schengen-samenwerking werd de overeenkomst van Saarbrücken ondertekend in 1984 tussen Frankrijk en Duitsland, waardoor de controles en het vrije verkeer van personen en goederen tussen hun wederzijdse grenzen geleidelijk konden worden afgeschaft. De Schengen-overeenkomst werd vervolgens ondertekend in 1985 tussen Frankrijk, Duitsland en de Benelux-landen, namelijk Nederland, België en Luxemburg. De naam Schengen verwijst naar de stad Schengen in Luxemburg waar de overeenkomst werd ondertekend. Het akkoord had tot doel de douanecontroles aan de wederzijdse grenzen af ​​te schaffen, in overeenstemming met het instellen van adequate controles aan hun buitengrenzen.

In 1990 bevestigden de ondertekenaars hun intenties met het afschaffen van controles aan de binnengrenzen door ondertekening van de Schengen-uitvoeringsovereenkomst. Op basis van een gemeenschappelijk visumbeleid werd het Schengen-gebied opgericht in maart 26, 1995. Vanaf dat moment werden grensdoorlaatposten verwijderd tussen de lidstaten. Andere Europese landen sloten zich aan bij de samenwerking en het werd opgenomen in het kader van de Europese Unie via het Verdrag van Amsterdam van 1999.

Schengen-lidmaatschap

De integratie van Schengen met de Europese Unie was een belangrijke mijlpaal voor de organisatie. In de huidige vorm zijn alle landen van de Europese Unie zonder opt-out wettelijk verplicht door de EU-wetgeving om zich bij Schengen aan te sluiten, nadat aan de technische vereisten is voldaan. Een land in de Europese Unie dat tot Schengen wil toetreden, moet over een groot vermogen beschikken om zijn grenzen efficiënt te regelen. Een dergelijk land moet ook de informatie- en gegevensuitwisselingssystemen implementeren die nodig zijn om actief aan Schengen deel te nemen. Europese landen die momenteel niet in Schengen zijn, zijn het Verenigd Koninkrijk en Ierland via opt-out en Roemenië, Bulgarije, Cyprus en Kroatië, die nog niet aan de technische vereisten voldoen.

Verordening van interne grenzen

De binnengrenzen worden gereguleerd door het Schengeninformatiesysteem (SIS), dat realtime communicatie tussen Schengenlanden mogelijk maakt. Er is ook een uitstekende politiële coördinatie tussen Schengenlanden om het verkeer van mensen en goederen te bewaken. De meeste luchthavens in het Schengengebied hebben verschillende terminals voor burgers van Schengen en niet-Schengen-burgers voor eenvoudiger regelgeving.

Regels en regeling van reizen tussen Schengenlanden

Inwoners van het Schengengebied reizen visumvrij tussen de lidstaten. De meeste burgers van niet-Schengen-landen hebben echter een Schengen-visum nodig om vrij tussen landen te reizen. De Schengen-landen formuleren een lijst van landen waarvan de onderdanen een visum nodig hebben om binnen het gebied te reizen. Afhankelijk van de aard van de verleende vergunning, kunnen reizigers met een Schengenvisum uit één land de vergunning in een ander Schengenland gebruiken voor een periode van maximaal 90-dagen. Schengenlanden mogen interne grenscontroles opnieuw instellen als de nationale veiligheid om een ​​dergelijke actie vraagt.

Schengen-landen