De ontdekking van Egyptische mummies heeft mensen verbaasd en geleid tot onderzoek naar het mummificatieproces. Mummificatie in het oude Egypte omvatte een reeks uitgebreide processen uitgevoerd op een dood lichaam in een poging verrotting te voorkomen. Archeologen blijven de fascinatie voor mummies promoten, door opgravingen, tentoonstellingen en studies. Mummificatie is synoniem geworden met het oude Egypte, omdat het een integraal onderdeel was van de religie en cultuur van de maatschappij.
Geschiedenis van de mummificatie in Egypte
Mummificatie in Egypte begon als een natuurlijk proces, vanwege de droge omstandigheden in de regio en het droge klimaat. Lichamen begraven aan de rand van de woestijn waren van nature bewaard gebleven, en dit bevestigde de religieuze notie van het eeuwige leven. Opzettelijke mummificatie in Egypte begon rond 2600 BC en werd meer dan 2,000 jaren beoefend. De rijken en elite in de Egyptische samenleving begonnen meer verfijnde begrafenisrituelen te eisen in plaats van de gebruikelijke gaten die in het zand waren gegraven. Deze eisen betekenden dat hun lichamen niet langer in contact konden komen met het zand, maar dat de kunstmatige bewaringsmethodes moesten worden gebruikt. Na een periode van experimentele mummificatie, werd de praktijk geperfectioneerd tot kunst door de Egyptische balsemmers. In het begin was de praktijk een dure procedure, alleen voorbehouden aan de farao's en de rijken. Na verloop van tijd werd het proces echter gestroomlijnd en betaalbaar voor de massa.
Het proces van mummificatie
Mummificatie omvatte het verwijderen van het grootste deel van de inwendige organen evenals vocht uit het lichaam. De hersenen werden geëxtraheerd met behulp van gekoppelde instrumenten door de neus. Deze actie was delicaat omdat het gezicht gemakkelijk kon worden misvormd. Een spleet werd gemaakt in de linker regio van de buik waaruit organen van de borst en de buik werden verwijderd. Deze organen, waaronder de lever en darmen, werden bewaard in boxed, aangeduid als canopic potten en werden begraven met het lichaam. Alleen het hart werd intact gelaten, omdat werd aangenomen dat het in het centrum stond van het wezen en de intelligentie van een individu. De lichaamsholte werd vervolgens geweekt in een bad van natron dat optrad als een dehydratatiemiddel. Natron bestaat uit natriumbicarbonaat en natriumcarbonaat. De agent was afkomstig van Wadi Natrun, een woestijnvallei die bekend staat om zijn vele kloosters. Een periode van veertig dagen was voldoende voor volledige uitdroging van het lijk. Eenmaal gedroogd, was het lichaam ontdaan van alle tijdelijke vullingen en gevuld met permanente vulling. De spleet in de buik was afgesloten en was of hars werd gebruikt om de neusvleugels af te sluiten. Het gedroogde lichaam werd vervolgens met een verscheidenheid aan oliën gezalfd. Een team van schoonheidsspecialisten en kapsters werd verder opgeroepen om het lijk te verzorgen. Na het verfraaien was het lichaam klaar voor het wikkelproces. Honderden meters linnen werden gebruikt om het lijk effectief in te pakken. Amuletten werden ter bescherming tussen lagen van linnen geplaatst en werden soms vergezeld door gebeden die op linnen stroken waren geschreven. De warme hars werd in de vorm gegoten voordat het omhullen werd hervat. Eenmaal voltooid, werd de mummie in de kist gelegd ter voorbereiding op de begrafenisrituelen. Mummificatie werd zowel op mensen als dieren uitgevoerd, aangezien mummies van slangen tot haviken zijn ontdekt.
De rol van religie in het mummificatieproces
Religie had een diepgaande invloed op het mummificatieproces in het oude Egypte. Egyptenaren, samen met het aanbidden van tal van goden en godinnen, geloofden in het eeuwige leven en de opstanding van het lichaam. Hun overtuigingen werden voornamelijk versterkt door natuurlijke waarnemingen, zoals het geloof dat de zon elke ochtend in het oosten herboren werd, nadat ze de vorige avond in het westen waren gestorven. Het hiernamaals werd het veld van Riet genoemd, een vruchtbare en productieve regio waar mensen zouden overstappen naar na de dood. Van het lichaam werd aangenomen dat het de ziel huisvestte, die lang na de dood kon leven zolang het lichaam werd bewaard. Mummificatie werd beschouwd als een middel om toegang tot het hiernamaals te verzekeren. Mummificatie maakte gebruik van de expertise van priesters, die betrokken waren bij alle stadia van het proces. De priesters voerden ook rituele en religieuze riten op de mummie uit.
Hulpmiddelen en beoefenaars die betrokken zijn bij mummificatie
Het mummificatieproces vond plaats in de werkplaats van het balsem, vaak gelegen in de nabijheid van tempels. Sommige hulpmiddelen werden gebruikt in het proces, de eerste was een hersenkraker die werd gebruikt voor hersenextractie. Een mes van Obsidiaan werd gebruikt om een snee in de buik te maken. Het gebruik van een trechter werd gebruikt om harsen door de neus in de schedelholte te gieten. Amuletten werden geplaatst tussen de linnenlagen soms vergezeld van een masker tussen de hoofdverbanden. Voet- en borstkappen werden verder gebruikt om de mummie extra steun te geven. Het hoofd van het mummificatieproces was de balsemman, een speciale priester wiens ambt erfelijk was. De balsem imiteerde Anubis, de god van het balsem, terwijl hij mummificatierituaties leidde. Verschillende andere priesters waren betrokken bij andere activiteiten zoals inpakken en religieuze rituelen op de mummie. Snijders waren verantwoordelijk voor de incisies op het lijk. De mummificatie-industrie in het oude Egypte had veel arbeiders, ambachtslieden en ambachtslieden in dienst.
Legacy en Weigeren
De ontdekking van mummies, soms in hun intacte vorm, heeft wetenschappers geholpen inzicht te krijgen in oude beschavingen. In het tijdperk van de moderne technologie hebben wetenschappers informatie verzameld over levensstijl, ziekten, relaties, genetica, levensduur, gezondheid, drugsgebruik door de uitgegraven overblijfselen te beoordelen. Het mummificatieproces heeft licht geworpen op de culturele en religieuze gebruiken en de wetenschappelijke innovaties in het oude Egypte. De vallei van de mummies, ontdekt in Egypte, heeft wetenschappers en historici aangetrokken uit alle delen van het woord. De daling van de mummificatie in Egypte begon met invasies van machten zoals Perzië, Griekenland en Rome. Het aantal doden nam toe naarmate het aantal balsems afnam. Een afname van rijkdom en een toename van het christendom in de Egyptische samenleving dienden allemaal om de populariteit van de procedure te verminderen. Het proces, dat ooit uitgebreid en verfijnd was, werd lastig en van slechte kwaliteit. De Griekse mythologie nam de plaats in van de Egyptische mythologie en mummificatie, een belangrijk onderdeel van de Egyptische religie, verloor uiteindelijk aan betekenis.
