Landelijke Gebieden Zonder Schone Waterbronnen Over De Hele Wereld

Van alle mensen die geen toegang hebben tot veilig drinkwater over de hele wereld, woont 80% op het platteland. Dit is vijf keer meer van de plattelandsbevolking dan de stedelijke bevolking. Veel ontwikkelingslanden worden geconfronteerd met het probleem van het gebrek aan schone waterbronnen om de immer groeiende bevolking te ondersteunen. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en het Kindernoodfonds van de Verenigde Naties (UNICEF) omvat toegang tot schoonwaterbronnen bronnen die aan een aantal criteria voldoen. Deze omvatten het doorvoeren van water op gebouwen, zoals die zich bevinden in de woning, tuin of plot van de gebruiker, drinkpunten zoals openbare leidingen of standpijpen, beschermde uitgegraven putten, buisputten en beschermde bronnen van veren en regenwater. In deze hieronder besproken landen heeft slechts een fractie van de bevolking toegang tot dergelijke verbeterde waterbronnen.

Angola

In Angola heeft slechts 28% van de plattelandsbevolking toegang tot schoon drinkwater. Dit heeft geleid tot ontelbare gevallen van diarree en meerdere cholera-uitbraken. Met een meerderheid van de Angolese bevolking die in armoede leeft, is het een grote uitdaging om waterinfrastructuur te ontwikkelen, wat in een dergelijke situatie vaak een exorbitant kostbare onderneming is.

Democratische Republiek Congo

Hoewel DR Congo een van de natste naties ter wereld is, heeft slechts 31% van de plattelandsgemeente Congolezen toegang tot verbeterde waterbronnen. Een van de redenen voor slechte sanitaire voorzieningen en ontoegankelijkheid voor schoon water is een gebrek aan infrastructuur. De meeste waterbronnen zijn niet goed beschermd tegen vervuiling en bacterievervuiling. Dit stelt de geconcentreerde bevolking bloot aan hoge risico's van ziekten zoals cholera en diarree.

Equatoriaal-Guinea

Met meer dan 71% van de totale bevolking op het platteland, heeft alleen 32% toegang tot beter water en sanitaire voorzieningen. Gebrek aan waterinfrastructuur zoals leidingwater, stelt de weinige afhankelijke waterbronnen bloot aan vervuiling van het oppervlak wanneer het regent. Bovendien ontbreekt het aan afvalwaterbeheerpraktijken waardoor het probleem van verontreiniging van drinkwater ontstaat. Veel afvalwater wordt overgelaten zonder goede drainagesystemen.

Papoea-Nieuw-Guinea

Sinds de 1990s heeft de regering van Papoea-Nieuw-Guinea strategieën ontwikkeld om verbeterde sanitaire voorzieningen en toegang tot water te bereiken, geholpen door UNICEF. Er moet nog veel worden gedaan, met slechts 33% van de plattelandsbevolking die toegang heeft tot schoon water. Dit komt door een gebrek aan infrastructuur in de meeste scholen, waar er geen watersystemen zijn met leidingen. Tijdens de droge seizoenen is watertekort een grote uitdaging voor schoolgangers die gedwongen zijn om een paar dagen te sluiten.

Andere landen met weinig toegang tot verbeterde waterbronnen onder hun plattelandsbevolking zijn Madagaskar, Mozambique, de Republiek Congo, Togo, Afghanistan en Haïti.

Redenen voor een gebrek aan schone waterbronnen in deze landelijke gebieden

De meeste ontwikkelingslanden hebben meer dan de helft van de bevolking op het platteland. Toegang tot verbeterde waterbronnen wordt belemmerd door verschillende factoren. De arme bevolkingsgroepen in deze landen kunnen zich de kosten van het opzetten van waterleidingen op hun huizen niet veroorloven. Gebrek aan goede waterinfrastructuur stelt schoon waterbronnen bloot aan vervuiling en besmetting van de omgeving. Plattelandsbewoners geven de voorkeur aan gemeenschappelijk delen van hulpbronnen zoals boorgaten en putten. Er is meer watervervuiling als gevolg van overbevolking. Het water is daarom niet veilig om te drinken, omdat mensen dezelfde bron gebruiken om water te halen voor vee, irrigatie en ander industrieel gebruik. Overheden hebben geen duidelijk beleid inzake toegang tot schoon water en sanitaire voorzieningen. Gebrek aan strategieën maakt het moeilijk om doelen te bereiken die zijn vastgesteld door de WHO en UNICEF, om toegang tot schoon water wereldwijd te bereiken. Het ontbreken van duidelijke saneringsdoelen door deze landen maakt het mogelijk dat watervervuiling door industrieën en andere sectoren steeds vaker wordt waargenomen.