Geen wegen, geen voorzieningen
Het Polar Bear Provincial Park is een afgelegen wildernispark, verspreid over een gebied van bijna 24,000 vierkante kilometers in de Hudson Bay-laaglanden van Canada's provincie Ontario. Meer specifiek is het park gelegen aan de westelijke oevers van de James Bay, waar de baai zich verenigt met de Hudson Bay. Het park is in 1970 gevestigd om zijn kwetsbare toendra-leefgebied te beschermen, de thuisbasis van de Internationale Unie voor de Coservatie van de Natuur -de "kwetsbare" ijsberen, en is ook voorzien van de prestigieuze titel "Wetland of International Belang" door de Ramsar-conventie . Het park wordt momenteel beheerd door de autoriteiten van Ontario Parks. Interessant is dat het Polar Bear Provincial Park zo afgelegen is dat het alleen door de lucht kan worden bereikt. Hier zijn geen permanente toeristische voorzieningen toegestaan en daarom heeft het park geen permanente bouwwerken op zijn grondgebied. De toegang tot het park is ook zeer beperkt en alleen degenen met een speciale vergunning mogen deelnemen.
Voorbewerken Het
Bezoekers van het Polar Bear Provincial Park worden altijd geadviseerd om zichzelf voor te bereiden om een aantal moeilijke uitdagingen aan te gaan tijdens het verkennen van het park. Omdat er geen permanente structuren zijn toegestaan, dienen tee-pees of canvas tenten als enige schuilplaats voor degenen die het park bezoeken. De schuilplaatsen worden blootgesteld aan de elementen van de natuur, waaronder extreem sterke winden die de tenten kunnen wegblazen als ze niet goed op hun plaats worden geplaatst. De bezoekers zijn ook overgeleverd aan de natuur van de regio met laagspannings elektrische hekken die hun tenten bewaken als de enige barricade tussen hen en de natuur van de regio. De bezoekers worden ook gevraagd om extra spullen bij te houden, omdat slechte weersomstandigheden hen enkele dagen in het park zouden kunnen vastbinden. Wildlife viewing, vissen, kanoën, wandelen en varen zijn enkele van de activiteiten die kunnen worden genoten door toeristen die het Polar Bear Provincial Park bezoeken.
Polar Bear Migration
Het Polar Bear Provincial Park, Canada, herbergt een van de zuidelijkste populaties van ijsberen ter wereld. De ijsberen van het park vertonen elke herfst een typische migratiebeweging wanneer de eerste tekenen van sneeuw verschijnen. De dieren verzamelen zich in de buurt van de Hudson Bay, wachtend op de vorming van het zee-ijs. Terwijl de baai begint te bevriezen, trekken de ijsberen naar het noorden in de richting van de bevroren noordelijke delen van de zee, waar ze kunnen jagen naar de zeehonden die een belangrijk deel van hun dieet uitmaken. Ook in de zomer, als het ijs smelt in de Hudson Bay, worden de beren gedwongen aan wal te blijven, overlevende op hun vetreserves tot het weer winter is.
Habitat en biodiversiteit
Het Polar Bear Provincial Park omvat een gebied met laaggelegen toendra met een subarctische habitat. Mossen en korstmossen bedekken grote delen van het landschap van dit park. De kustlijngebieden van het park worden vaak overstroomd in de zomer met de oprichting van een wetlands ecosysteem bestaande uit veenmoerassen en veengebieden. Als je vanaf de oevers van de baai naar het zuiden reist, transformeert de vegetatie geleidelijk van mossen en korstmossen naar achterblijvende struiken van wilgen en sparren naar hogere planten zoals Lapland-rododendrons en berg cranberry. De fauna van het Polar Bear Provincial Park omvat een populatie van ongeveer 200 ijsberen en verschillende andere soorten zoogdieren zoals de eland, kariboe, sneeuwvos en marters. Verschillende soorten trekvogels bewonen de watergebieden van het park in de lente en de zomer.
Aanhoudende bedreigingen voor het wildleven
Hoewel er in het Polar Bear Provincial Park nauwelijks menselijk ingrijpen is, is de grootste bedreiging voor dit park het gevolg van door de klimaatverandering opgewekte klimaatverandering. Met stijgende wereldtemperaturen, ervaart het park de warmere zomers en de kortere, minder koude winters. De Hudson Bay bevriest ook later en ontdooit eerder. Al deze gebeurtenissen hebben een negatieve invloed op de levenscyclus van Arctische soorten die zijn aangepast om te overleven in de koude habitats. Zo moeten ijsberen bijvoorbeeld langere periodes van honger overleven omdat hun zeehondenjacht alleen toegankelijk is als de Hudson Bay in de winter bevriest. Dit heeft geleid tot een 22% daling van het aantal ijsberen in de afgelopen 30-jaren.
