De Nationalistische Beweging In India En De Rol Van Mahatma Gandhi En Geweldloosheid

Geschiedenis van het kolonialisme in India

Vóór het koloniale tijdperk in India was het land een zeer welvarende natie, verdeeld in verschillende koninkrijken, geregeerd door machtige hindoeïstische en islamitische dynastieën. India was over de hele wereld bekend als een rijk land en de grootsheid van Indiase koningen, paleizen, kunst en architectuur was ongeëvenaard in de rest van de wereld. Het land was ook rijk aan natuurlijke hulpbronnen met vruchtbare gronden, overvloedige waterbronnen en diverse dieren in het wild. Dus had India alles om de kolonisten van Europa aan te trekken om te proberen controle te krijgen over dit "land van overvloed".

De toetreding van Europeanen tot het land begon met de oprichting van de specerijenhandel in de 1400's toen verschillende Europese landen handelsposten en koloniale steden in het land oprichtten. Portugal, de Republiek, Denemarken, Frankrijk en Engeland hadden al een aanzienlijke aanwezigheid in het land vanaf het begin van de 1400 (Portugal). Het was echter Engeland, dat de langste macht in het land had. Na 1858 bezaten de Britten koloniale macht nadat ze het hadden overgenomen van de East India Company die sinds 1757 regeerde.

Met behulp van het beleid van "Delen en Regel", kregen de Britten geleidelijk de controle over het hele land. De Britse kolonisten ledigden de Indiase schatkist en behandelden Indiërs met minachting. Sommige positieve kanten van de Britse overheersing omvatten echter de verbetering van infrastructurele voorzieningen in India.

Niemand is bereid om ten koste van alles zijn onafhankelijkheid op te offeren, en zo begonnen de Indianen hun jaarlange 200-strijd tegen de Britse kolonisten. In zekere zin heeft de Britse overheersing de Indianen geholpen zich te verenigen in een verenigde strijd voor onafhankelijkheid. Vergeten alle verschillen in leeftijd, geslacht, religie, taal, kaste, de Indianen uit alle uithoeken van het land verzameld om de goed uitgeruste en sluwe krachten van de kolonisten te bestrijden.

Mahatma Gandhi en zijn niet-gewelddadige manieren

Mahatma Gandhi is misschien de meest algemeen erkende figuur van de Indiase nationalistische beweging voor zijn rol in het leiden van geweldloze burgeropstanden. Hij gebruikte eerst de niet-gewelddadige aanpak in Zuid-Afrika, waar hij diende als expatriate advocaat. Hij was gekwetst en boos toen hij getuige was van discriminatie en uitbuiting van gekleurde mensen onder de blanke heerschappij. Hij organiseert niet-gewelddadige protesten in het land waardoor hij roem en steun kreeg van de bevolking van Zuid-Afrika.

Terug in India besloot hij zijn nieuw geleerde manieren van burgerprotest in zijn geboorteland in te zetten, die maar liefst vrij was van de Britse overheersing. Zijn eerste punt van onenigheid met de Britse kolonialisten was de exorbitante belasting op Indiase staatsburgers. Hij organiseerde zowel de arbeidersklasse als degenen die in armoede leven om te protesteren tegen de hoge belastingen en sociale discriminatie. In 1921 werd hij de leider van het Indian National Congress, een nationalistische politieke partij in India, die niet-discriminerende wetten, gelijke rechten voor mannen en vrouwen, vreedzame interreligieuze relaties, omverwerping van het kastensysteem en bovenal Indiase onafhankelijkheid eiste . Tijdens zijn leven voerde Gandhi drie grote nationalistische bewegingen uit die hieronder worden besproken.

De niet-samenwerkingsbeweging

De eerste van de door Gandhi geleide bewegingen was de niet-samenwerkingsbeweging van september 1920 tot februari 1922. Gandhi geloofde tijdens deze beweging dat de Britten alleen succesvol waren in het handhaven van de controle omdat de Indianen coöperatief waren. Als de inwoners van een land stoppen met de samenwerking met de Britten, dan zou de minderheid Britishers gedwongen zijn om op te geven. De beweging werd populair en al snel boycotten miljoenen mensen Brits gerunde of coöperatieve instellingen. Dit betekende dat mensen hun baan verlieten, hun kinderen van scholen verwijderden en overheidskantoren vermeden. De naam Mahatma Gandhi werd populair. De niet-samenwerkingsbeweging eindigde echter toen een gewelddadige menigte uitbrak in Chauri Chaura in Uttar Pradesh. De betrokken personen hebben een politiebureau verbrand en 23-politiefunctionarissen gedood. Gandhi stopte de beweging en bleef trouw aan zijn standpunt over geweldloos protesteren.

De Dandi maart, burgerlijke ongehoorzaamheid en zout Satyagraha

Het abrupte einde van de Non-Cooperation Movement heeft niets gedaan om de zoektocht naar onafhankelijkheid te stoppen. In maart namen 12, 1930, demonstranten deel aan de Dandi March, een campagne om belastingen te weerstaan ​​en te protesteren tegen het Britse monopolie op zout. Gandhi begon de 24-dag, 240-mijl maart met 79-volgers en eindigde met duizenden. Toen de demonstranten het kustplaatsje Dandi bereikten, produceerden ze zout uit zout water zonder de Britse belasting te betalen.

Deze daad ging gepaard met burgerlijke ongehoorzaamheid door het hele land. De Dandi-groep trok verder langs de kust naar het zuiden en produceerde zout langs de weg. Gandhi hield ontroerende toespraken over de onmenselijkheid van een zoutbelasting en stelde de zoutsatyagraha voor als een strijd van de armen. Britse autoriteiten arresteerden Gandhi voordat de groep de zoutziederij van Dharasana kon bereiken. Deze beweging leidde tot bijna een jaar van burgerlijke ongehoorzaamheid, illegale zoutproductie en -aankopen, boycots van Britse goederen, weigering om belasting te betalen en de gevangenneming van ongeveer 80,000-indianen. De beweging verdiende nationale en internationale aandacht en verhoogde het aantal Gandhi-volgers, maar het lukte de concessies van de Britten niet.

De Quit India-beweging

De Quit India Movement begon op augustus 8, 1942, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het Indiase congrescomité riep op aandringen van Gandhi op tot een massale Britse terugtrekking en Gandhi deed een "doe of sterf" -rede. Britse functionarissen handelden onmiddellijk en arresteerden bijna elk lid van de Indian National Congress-partij. Engeland, met een nieuwe premier, bood enkele concessies aan de Indiase eisen, zoals het recht om onafhankelijke provinciale grondwetten te maken, die na de oorlog zouden worden verleend; ze werden niet geaccepteerd. De natie ging wederom massale burgerlijke ongehoorzaamheid binnen, gekenmerkt door anti-oorlogsspeech en weigering om te helpen bij de oorlogsinspanningen. Deze beweging introduceerde het idee aan de Britten dat ze misschien niet in staat zijn om de controle over India te behouden.

De kosten van onafhankelijkheid

Eindelijk, in augustus 15, 1947, werd India onafhankelijk van de Britse overheersing. Echter, onafhankelijkheid ging gepaard met enorme kosten. Hindoes en moslims die naast elkaar tegen de verenigde vijand gevochten hadden, moesten nu gescheiden worden. In juni hebben 3, 1947, Britse heersers een wet voorgesteld om Brits India te scheiden in India en Pakistan. De wet is goedgekeurd in augustus 14, 1947. Aldus leidde het harde werk, de opoffering en de wilskracht van de Indianen tot de vrijheid van India van de Britse overheersing. Toen de Britten India echter verlieten, creëerden ze de grote kloof tussen India en Pakistan, waarbij de Britse Raj op basis van religie werd verdeeld.

Nationalistische bewegingen in India: de rol van Mahatma Gandhi en zijn niet-gewelddadige manieren