Wat zijn muskusratten?
Muskrats (zibethicus Ondatra) zijn inheems in Noord-Amerika, en de enige soort in de Genus Ondatra, die op zijn beurt het enige geslacht is in de Stam Ondatrini. Muskusratten zijn de grootste leden van de familie Cricetidae in de superfamilie Muroidea van de Orde Rodentia. Vanwege hun "muskusachtige" geur, ratachtige uiterlijk en het woord "Muskusrat", dat een nauw homoniem is aan hun soortnaam in Algonkinetalen, werden ze verleend met de Engelse gewone naam die ze tegenwoordig nog steeds dragen. De binominale naam van Muskrats komt intussen van een neo-latinarisatie van de inheemse Wyandot-naam voor het dier (ondathra) in de Ondatra-geslachtsnaam en de soortnaam-zibethicus afkomstig van het Latijnse woord dat de "muskusachtige geur" van "civet" beschrijft dieren in de Orde Carnivoor. Volwassen muskuskevers hebben over het algemeen een lichaamslengte van ongeveer een voet lang, van kop tot staart, een staart die ongeveer even lang is en een lichaamsgewicht van rond de 3-pond. Ondanks hun dichte, compacte vormen hebben muskusratten kraalogen en korte oren die lijken op die van kleinere knaagdieren. Hoewel veel muskusratten worden gekenmerkt door een donkere mahoniehuid en een taaie onderbuik, kunnen ze in feite een kleurengamma zijn, van gitzwart tot albino met roze ogen. De pels van de muskusratten wordt al lang geprezen door fashionista's en degenen die ze zowel kopen als verkopen, en mensen die musketten opsluiten en jagen, vinden ze vaak gemakkelijk te volgen dieren. Ze laten niet alleen onderscheidende voetafdrukken achter als ze over natte grond reizen, maar laten ook een nog meer onderscheidende spoorlijn achter in het zand en over de grond terwijl hun lange staarten over de grond slepen.
Wat Muskrats Eet (en wat houdt ervan om ze te eten)
Muskusratten consumeren een bijna puur vegetarisch dieet, met een speciale neiging om te kauwen op lisdodden en andere waterplanten. Tijdens zeer koud weer en andere tijden van voedselschaarste zullen ze echter ook in het water levende en amfibische dieren gebruiken, vooral kleine vissen, schaaldieren en kikkers. Vanwege hun grote populaties en brede diaspora zijn muskusratten ook belangrijke voedselbronnen voor vele andere dieren. Allerlei vleesminnende dieren, waaronder grote vissen, roofvogels, reptielen en wilde felines en hoektanden, consumeren regelmatig muskusratten. Bovendien, muskusrat vlees en bont is al lang gebruikt door Indiaanse volkeren.
Muskrat Environments
Vanwege hun snelle groei en de kwaliteit van hun bont, werd commerciële muskusrattenkweek populair in de loop van de tijd, en de dieren werden geïntroduceerd voor dergelijke doeleinden in veel gebieden buiten hun natuurlijke reeksen, vaak met de ongewenste gevolgen van het verstoren van de omgeving maakten ze hun nieuwe huizen binnen. Tegenwoordig leven muskusratten niet alleen in Canada en de VS, maar ook in Albanië, Argentinië, Oostenrijk, Wit-Rusland, België, Bulgarije, Chili, de Tsjechische Republiek, Estland, Finland, Frankrijk, Duitsland, Gibraltar, Hongarije, Italië, Japan, Letland, Litouwen, Mexico, Moldavië, Mongolië, Nederland, Polen, Roemenië, de Russische Federatie, Slowakije, Slovenië, Zweden, Zwitserland en de Oekraïne eveneens. In veel van deze landen worden ze beschouwd als een invasieve soort en worden ze behandeld als ongedierte. Naarmate wetlands worden aangetast door klimaatverandering, menselijke ontwikkeling en bouw, en chemische afvloeiing en andere verontreinigende stoffen, dreigt de verspreiding van muskusratten daarin veel bronnen van wetlands op het grootste deel van het noordelijk halfrond uit te putten. Vooral de gravende activiteiten van muskusratten verergeren de erosie van de rivieroever vaak en zijn op veel plaatsen vergiftigd als louter hinderlijk. Dit is met name problematisch in gebieden in Europa, Azië en Zuid-Amerika, waar ze een invasieve soort zijn geworden. Het probleem wordt verergerd door de schaarste aan natuurlijke roofdieren van knaagdieren in deze gebieden als gevolg van overbejaging. Met dat gezegd zijnde, met hun vermogen om zich aan te passen aan zowat elk klimaat waarin water aanwezig is, hun grote en frequente worpgroottes, en het gevarieerde aanbod aan muskusratten, is het onwaarschijnlijk dat deze knaagdieren hun populatie binnenkort zullen bedreigen met destabilisatie.
Life in the Wetlands
Muskusratten hebben een aantal aanpassingen waardoor ze kunnen gedijen in een aquatische omgeving en kunnen overleven door ondergedompeld te blijven tot bijna 20 minuten per keer en te overleven. Ondanks het feit dat hun peddelachtige voeten ideaal lijken om te zwemmen, zijn de meeste onderwaterpropulsieve krachten van muskusachtigen afkomstig van hun staarten. Net als andere in het water levende zoogdieren zijn ze minder gevoelig voor een hoge concentratie koolstofdioxide in hun bloedbaan, deels omdat ze zo lange perioden zonder frisse lucht kunnen doorstaan. Muskusratten hebben ook snijtanden die buiten hun mond blijven, zelfs wanneer ze gesloten zijn, waardoor ze onder water kunnen knagen terwijl ze hun adem inhouden. Muskusratten leven vaak samen als een 'kerngezin', bestaande uit een moeder, haar partner en hun jongen, hoewel deze zich meestal in de buurt van andere families in lokale muskaatgemeenschappen bevinden. Ze bouwen een huis, een lodge genaamd, dat koepelvormig is, gemaakt van nabijgelegen vegetatie en modder. Muskusratten blijven meer verspreid in open watergebieden, maar in bloeiende lisdoddenvijvers, kunnen zoveel als 40 binnen een hectare waterrijke ruimte leven. De gemiddelde levensduur is 1-3 in het wild, maar het kan wel 10-jaren in gevangenschap waarmaken.
Vermenigvuldigen als Muskrats
Muskusratten broeden meestal van het vroege voorjaar tot de late zomer, waarbij het leeuwendeel van de jongen tussen april en juni wordt geboren. De draagtijd is ongeveer 4 weken, en baby's zijn haarloos en klein en wegen minder dan een ounce bij de geboorte. Moeders hebben tussen de drie en zes jongen per draagstoel en hebben twee of drie nesten per jaar. Muskusratten kunnen op de leeftijd van drie weken zwemmen en worden normaliter ongeveer een week na deze periode gespeend. Mannen hebben in wezen geen rol bij het grootbrengen van de jongen, en moeders doen dat bijna geheel alleen. Ondanks een zeer stabiele populatie over hun natuurlijke verspreidingsgebied, ervaren lokale populaties enorme schommelingen van seizoen tot seizoen, over het algemeen ervaren een dramatische stijging en daaropvolgende scherpe afname van de bevolking in een cyclisch patroon waarin elke cyclus ongeveer tien jaar duurt. Over hun natuurlijke verspreidingsgebied zijn er maar weinig plaatsen waar de bevolking van muskaatratten als "in gevaar" wordt beschouwd.
