Een Amerikaanse Vela Hotel-satelliet veroverde het Vela-incident, ook bekend als de Zuid-Atlantische flits op september 22, 1979. Het incident was een dubbele lichtflits die uitstraalde op Antarctica bij de Prince Edward Eilanden. Tot op heden is er geen officieel verslag van wat de oorzaak was van de dubbele flits, wat leidde tot verschillende hypotheses over de mogelijke oorzaak. Sommige bronnen beweren dat het incident kenmerkend was voor een nucleaire test, terwijl anderen denken dat de flits het gevolg was van een verouderende satelliet die elektrische signalen opwekte. Andere bronnen beweren ook dat de lichten het gevolg waren van een meteoor die een Vela-satelliet trof. Hoewel onderzoeken geclassificeerd blijven, hebben onderzoekers een explosie uitgesloten.
Detectie van het Vela-incident
American Vela-satelliet 6911 ontdekte het incident terwijl het routinecontrole uitvoerde op nucleaire testexplosies die het Partial Nuclear Test Ban Treaty overtreden. Deze satelliet had ook de capaciteit om röntgenstralen, neutronen en gammastralen te detecteren. Op deze dag meldde de satelliet een mogelijke nucleaire explosie ergens tussen de Crozet-eilanden en de Prince Edward-eilanden (het gebied van Zuid-Afrika) in het midden van de Indische Oceaan. Extra scannen met behulp van Amerikaanse en NAVO-apparatuur in het gebied leverde echter niet voldoende conclusie op. Bovendien suggereerden studies van windpatronen een activiteit zoals een explosie. De eerste beoordeling wees op een nucleaire explosie met een laag rendement, maar de US Airforce bracht later een verklaring uit waarin werd verduidelijkt dat de gebeurtenis geen nucleaire explosie was, maar mogelijk een bomexplosie of een aantal natuurverschijnselen, waaronder een combinatie van bliksem en een meteoor. Veel later herzag de Nationale Veiligheidsraad van de Verenigde Staten (NSC) deze positie als niet-overtuigend en dreef Zuid-Afrika op om meer licht te werpen op wat zich in de buurt van zijn overzeese gebied had afgespeeld. Critici beweren dat de Amerikaanse president Jimmy Carter, die op dat moment herverkiezing onderging, de onderzoeken manipuleerde voor een politieke mijlpaal.
Mogelijke verantwoordelijke landen
Verschillende landen werden verdacht omdat ze verantwoordelijk waren voor de dubbele flits waaronder Israël, Zuid-Afrika, de USSR, India, Pakistan en Frankrijk.
Israël
Lang voor het incident stelde de Amerikaanse inlichtingendienst voor dat Israël kernwapens had. Bovendien suggereerden onafhankelijk onderzoek door auteurs Seymour Hersh, Leonard Weiss, Thomas C. Reed en Richard Rhodes dat Israël met Zuid-Afrika had samengewerkt om een kernwapen te testen met de kennis en bescherming van Carter's administratie. Reed blijft beweren dat het incident een Israëlische neutronenbom was die bedoeld was om onopgemerkt te blijven door het te testen tijdens een kans wanneer geen actieve vela-satelliet het gebied waarnam.
Zuid-Afrika
De locatie van het incident lag op het grondgebied van Zuid-Afrika en in die tijd had het land een kernwapenprogramma. Zuid-Afrika had het Partial Test Ban Treaty echter geratificeerd en had daarom niets te verbergen. Na de apartheid onthulde Zuid-Afrika al zijn informatie over kernwapens en het werd een algemene consensus dat het land op het moment van het incident niet in staat was om zo'n bom te bouwen. Bovendien had de resolutie van de VN-Veiligheidsraad twee jaar vóór het incident een wapenembargo tegen Zuid-Afrika ingediend, waarbij alle staten werden verplicht zich te onthouden van "elke samenwerking met Zuid-Afrika bij de vervaardiging en ontwikkeling van kernwapens".
USSR
Andere bronnen beweerden dat de Sovjet-Unie mogelijk verantwoordelijk was voor het incident om het 1963-verdrag voor gedeeltelijke kernstoppunesten in het geheim te schenden. Voorstanders van deze claim noemen de geheime onderwatertests van de USSR '1959.
Indië
In 1974 heeft India het Lachende Boeddha kernproef. Hoewel India's test legaal was, werd het land een verdachte omdat het in staat was en zijn marine de regio bezocht.
Frankrijk
Een laatste theorie is dat het Franse territorium van de Kerguelen-eilanden niet ver ten westen van de dubbele flitslocatie lag en daarom was het voor hen mogelijk om een kleine neutronenbom te testen.
