Toen een Duitse onderzeeër de Britse oceaanstomer RMS Lusitania torpedeerde op mei 7, 1915, was de wereld stomverbaasd. Je moet denken aan de schaal van 9 / 11 of Pearl Harbor om de impact te begrijpen. De Lusitania was een passagiersschip dat vanuit Groot-Brittannië naar de Verenigde Staten voer en mensen vervoerde die op vakantie waren, op zakenreis waren, familie bezochten of zelfs naar Amerika emigreerden. Meer dan duizend van hen hebben die reis in mei nooit voltooid, die enkele 11-mijlen van de kust van Ierland werd ingekort.
Vanaf het moment dat de torpedo trof, duurde het slechts 18 minuten voor de Lusitania om de zeebodem te raken. Er was echter ook een tweede explosie op die noodlottige dag die leidde tot een controverse die tot op de dag van vandaag voortduurt. Precies wat er gebeurde op mei 7th, 1915 is al een eeuw lang bediscussieerd.
Een Seagoing Phenom
In die tijd was Lusitania een fenomeen op zee. Op 762 voeten lang en bijna 88 voeten wijd en het schip was kort de grootste ter wereld totdat haar zusterschip RMS Mauritanië klaar was. Ze had liften, airconditioning, draadloze telegrafie en elektrische lampen, allemaal geavanceerde technologie. Maar het was haar snelheid die haar echt onderscheidde. Ze pochte een nieuw soort turbinemotor die 68,000 paardenkracht leverde, bijna drie keer zoveel als die van andere oceaanstomers. Lusitania zou 25-knopen kunnen raken op een moment dat een Atlantische oversteek een langzaam en vervelend voorstel was. Alles dat de reis zou verkorten, werd verwelkomd en de Lusitania werd als een wonder gezien.
Het voldoet aan alle normen voor luxe die de rijkste passagiers verwachten. De eersteklas eethoek was een tweederangs, koepelvormig neoklassiek extravaganza, met gebeeldhouwde mahoniehouten panelen, uitgebreide zuilen, weelderige bekleding, veel verguldsel en de mogelijkheid om 470-diners te plaatsen. De eersteklas lounge had niet één, maar twee 14 voet hoge marmeren open haarden. Zelfs accommodaties van de derde klasse, die voornamelijk immigranten droegen, waren comfortabeler dan andere liners. De ruimtes waren minder krap en hadden zelfs een piano voor de passagiers op het dek om te spelen.
Er was één ding dat de Lusitania niet had: genoeg reddingsboten. Het had vier minder dan de Titanic had gedragen in 1912.
The Rules of War
Vanaf het moment van haar lancering maakte het schip 201 probleemloze overtochten tussen Liverpool en New York. Ze won twee prijzen voor de snelste Atlantische oversteek. Tegen het begin van 1915 veranderde de wereld. De Grote Oorlog was begonnen en er was een nieuwe dreiging op zee, Duitse onderzeeërs genaamd U boten die stealth gebruikten om hun doelen te besluipen.
Jarenlang hadden veel regeringen de zogenaamde "Cruiser Rules" erkend, die vereisten dat burgerschepen gewaarschuwd worden voor een aanval en dat mensen konden uitstappen als het schip geconfisqueerd of tot zinken werd gebracht. Toen de oorlog echter in 1914 werd uitgeroepen, kregen Britse koopvaardijschepen de opdracht om alle onderzeeërs die opkwamen te rammen. Naarmate de oorlog vorderde, verdwenen de angsten voor oceaanstomers zoals Lusitania. De U-boten leken de Cruiser-regels na te leven. In ieder geval geloofden velen dat de Lusitania snel genoeg was om vijandelijke schepen te ontwijken.
In februari kondigde 1915 (Duitsland) brutaal aan dat alle geallieerde schepen zonder waarschuwing zouden zinken. Amerika was destijds neutraal, maar eind april publiceerden de Duitsers een waarschuwing in Amerikaanse kranten, met name Lusitania. Er stond gedeeltelijk: "Reizigers die van plan zijn de Atlantische reis te beginnen, worden eraan herinnerd dat er een oorlogstoestand bestaat; dat de zone van oorlog het water omvat dat grenst aan de Britse eilanden; dat, in overeenstemming met de ingebrekestelling door de Keizerlijke Duitse regering, schepen onder de vlag van Groot-Brittannië, of een van haar bondgenoten, in die wateren kunnen worden vernietigd en dat reizigers die in het oorlogsgebied varen dit op eigen risico doen. ”
Lusitania was door de Britten aangewezen als "gewapende koopvaardijzerkruiser", wat betekende dat het indien nodig kon worden omgezet in een oorlogsschip. Het werd te groot geacht om van nut te kunnen zijn in de strijd, maar het bracht de vraag naar voren of het wel of niet een legitiem militair doelwit was. Het manifest voor de 4,200-gevallen van oversteekplaatsen in mei met geweerpatronen, lege 1,250-omhulsels en 3000-slagpistolen - allemaal officieel "smokkelwaar". Er is ook gespeculeerd dat de 90-ton niet-gekoelde "reuzel, boter en kaas" vermeld op de scheepsmanifest waren eigenlijk wapens omdat zuivel- en vetproducten tijdens de overtocht verwend zouden zijn. Welke vracht ze ook vervoerde, haar passagiers waren zich niet bewust van de lading.
Een eenvoudig doelwit
De Lusitania vertrok op haar 202nd reis op mei 1, 1915. Aan het roer stond kapitein William Thomas Turner, een veteraanofficier die het had overgenomen toen de vorige kapitein besloot dat hij zich ongemakkelijk voelde tijdens het varen op de omstreden wateren van de Atlantische Oceaan. Turner had instructies gekregen om Duitse U-boten te ontwijken door door de zee te zigzaggen, maar het is onduidelijk of hij hen volgde. Bij het naderen van de Ierse kust stuurde hij een rechte koers, nadat hij een bericht had ontvangen dat U Boten niet in het gebied waren.
Aan boord van de U Boat 20 was Captain Walter Schwieger, 30 jaar oud, op jacht in de Noord-Atlantische Oceaan. Hij had verschillende schepen aan boord genomen, waarvan er twee zijn gezonken nadat hij de mensen aan boord veilig had laten vertrekken. Hij had nog maar drie torpedo's over toen hij de wateren voor de zuidkust van Ierland naderde.
Op mei 7th, hij zag een enorme oceaanstomer. Hij wist dat het Lusitania of Mauritanië moest zijn. Met beide schepen beschouwd als "gewapende kruisers" negeerde hij de Cruiser-regels en manoeuvreerde hij in positie. Bij 2: 10 PM gaf hij de opdracht om te vuren. De torpedo vond zijn merkteken in de in de stuurboord boog van de Lusitania. De passagiers voelden een huivering, maar verder weinig.
"Het geluid was behoorlijk anders"
Even later scheurde een enorme explosie door het gewonde schip. Tot op de dag van vandaag weet niemand precies wat er op het ten dode opgeschreven schip is uitgeblazen.
Een van de overlevenden, Charles Emelius Lauriet, Jr. schreef: "Waar ik aan dek stond, was de schok van de inslag niet ernstig; het was een zwaar, nogal gedempt geluid, maar het goede schip beefde even onder de kracht van de slag; een tweede explosie volgde snel, maar ik denk niet dat het een tweede torpedo was, want het geluid was heel anders. 'Lauriet dacht dat het misschien de stookruimte was, maar op dat moment wist hij niet dat het schip munitie had gedragen. Er zijn veel theorieën, maar geen krachtig antwoord. Maar het is duidelijk dat het de tweede explosie was die de Lusitania heeft verdoemd, niet de torpedo.
Het schip zag er zo slecht aan toe dat het onmogelijk was om de reddingsboten in het water te laten zakken; slechts zes van de 48 haalden zelfs de zee in. Captain Schwieger registreerde het allemaal in zijn dagboek. "Shot schoot stuurboord kant dicht achter de brug. Een buitengewone zware ontploffing volgde, met een zeer grote wolk van rook. Grote verwarring is aan boord. "
Van de 1,962-mensen aan boord is 1,198 omgekomen. Reddingsmissies werden al snel herstelinspanningen. Het gevoel van tragedie was immens. Onder de verdronkenen waren 128 Amerikanen, die het Amerikaanse publiek met afschuw vervulden. De Lusitania-tragedie wordt vaak genoemd als een katalysator voor de Amerikaanse oorlogsverklaring twee jaar later. Het heeft zeker het publieke sentiment aan beide zijden van de Atlantische Oceaan gewekt.
Hoewel Lusitania maar in 300-poten water is gezonken, zijn er weinig inspanningen geweest om de berging te voltooien. Sommigen zeggen dat de geallieerden geen publiciteit wilden over de munitie. Zo onlangs als 1982 waarschuwden Britse functionarissen duikers die aan het wrak werkten dat de explosieven die ze hadden gevonden "gevaar voor leven en ledematen" vormden. Er werd gespeculeerd dat de Britten het probleem van de wapens aan boord van de passagier nog steeds niet wilden aanpakken. voering, zelfs 70 jaren na het evenement. Vandaag ligt het zwaar beschadigde wrak op haar zij, haar laatste mysterie op de zeebodem, intact en wachtend om ontdekt te worden.
